 |
Datum:
|
20/21 augustus 2010 | ||
|
Naam:
|
Omloop Goeree-Overflakkee | |||
|
Organisator:
|
||||
|
Plaats:
|
Ooltgensplaat | |||
|
Aantal km’s:
|
110 | |||
|
Duur ±:
|
23 uur – Resultaten loper nr. 14 | |||
| Google Earth | Garmin-file | GPX-file | Foto’s | |
Maandag, dag D+3. Na twee nachtjes slapen eindelijk weer terug van heel ver weg! Op de kaart maar 80 km, maar voor het gevoel vele dagreizen. Vorig jaar al een poging gedaan om deze tocht te lopen. Na 82 km ging toen het licht uit. Dat was een flinke teleurstelling maar al snel werd de beslissing genomen om in 2010 een laatste poging te doen.
Voor een goed verloop van de tocht zou een een pv-er (pers. verzorger) nooit weg zijn. Sander, de oudste zoon, zag dat wel zitten en zo gingen we getweeën vrijdagnamiddag richting Ooltgensplaat. Door wat oponthoud scheelde het maar weinig of we waren te laat.
Rond 18.30 uur de papierwinkel opgehaald bij het startbureau en nadien gezocht naar W4W-leden. Ed en Jannes met hun pv-ers gezien. Van de overigen was op dit moment geen spoor te bekennen. Na een onverstaanbaar gebrabbel van de ‘speaker’, werden de rond 450 lopers voor de 110 km middels een startschot gelost.
Het moet gezegd worden, de weersomstandigheden van vorig jaar en dit jaar waren totaal niet te vergelijken. Werden we vorig jaar al na 15 km door de weergoden gezegend met een hoosbui waar men in de Gordel van Smaragd jaloers op zou zijn, dit jaar konden we de zon met zijn koperen schijnsel langzaam zien verdwijnen achter de horizon.
De dijken waren voor mij ‘redelijk’ goed te belopen, al was het uitkijken geblazen. Op de spaarzame asfaltstroken in het begin kon ik goed wegkomen, maar deze tijdwinst verdween al weer snel op de grasdijkjes.
De verzorging. 110 km, 20 posten waaronder 3 hoofdposten voor een bezoek aan de weekendtas; m.a.w. globaal om de 5,5 km een post met sowieso water en bij sommigen een overvloed aan diverse soorten warme/koude dranken, broodjes kaas/vlees, soep, snoepjes. Er was zelfs op twee locaties gratis ijs te krijgen; het moet toch echt niet gekker worden; de bedoeling van wandelen is om af te vallen!!
De grote post in Middelharnis bij de hoofdsponsor was één groot feest. Niet te vergelijken met vorig jaar, waar toen een handjevol kijkers als verzopen katten de lopers moed probeerde in te spreken. Ook de route door het dorp was nu gelardeerd met gezellige groepjes toeschouwers en muziek. De duisternis was inmiddels ingevallen.
Op naar de vismijn. Op dit stuk verlies ik dus veel tijd door die verdulleme grasdijkjes. Alsof er geen eind aan komt. Midden in de ‘middle of no-where’ staat daar post 5. In een zee van licht en een werkende computer en flitsende scanapparatuur. Nijmegen, ga eens kijken!
Van post 5 naar de vismijn is een mooi stukje natuur; in ieder geval geen dijk. Bij post 6 – Vismijn Stellendam – is het ook één groot feest. Hier heeft Sander stelling betrokken en contact met het forum.
Nadat ik een heerlijke nasimaaltijd met diverse toebehoren heb opgehaald en verorberd, even een berichtje naar de ‘wakkere’ forumleden en andere wandelvrienden, die de hele nacht door met vele sms-jes de moed erin houden. Mijn excuses dat op een gegeven moment ik niet direct meer antwoordde. Door het ‘backlight’ van de gsm wordt je behoorlijk verblind met het risico te vallen. Maar allen die me sms-berichtjes hebben gestuurd, hartelijk dank. Het heeft geholpen.
Na Stellendam was de route ietwat aangepast. Niet door de straten van Havenhoofd maar bovenlangs door de duinen. De lopers van de Snerttocht weten al hoe. Zwaar afzien in de duisternis en los zand. Echt een ‘Kwade Hoek’. Hierna een aardig traject over verharde paden en hier en daar een leuke lichtversiering, aangebracht door ‘locals’.
Dit brengt ons naar post 8, het begin van de 8,5 km lange strandroute. Je hebt de keus: ofwel onderlangs de duinen met alleen los zand of langs de waterkant met kans op drijfzand. Ik heb geen drijfzand maar wel af-gezien. Maar wel blijf ik het een van de mooiste stukjes vinden. Jammer dat ik zo weinig tijd heb om ervan te genieten. Moet maar eens terugkomen op een andere dag.
Na een korte rust bij Sander/schuur Westhoeve begonnen met de tweede helft. Hierin zaten vorig jaar voor mij enkele ‘zwarte momenten’. Kilometers dijk zover het oog reikt met daarop mensjes in felgekleurde hesjes die steeds kleiner en kleiner worden totdat ze worden opgeslokt door de einder. Hier was ik nu gelukkig op voorbereid en heb zodoende toch wat kunnen genieten van het uitzicht. Alhoewel, je moest toch goed naar de grond kijken: op grasdijken lopen tig schapen en schapen sch ……!
Vlak voor Herkingen lag mijn Waterloo van 2009. Dit jaar volgde ik de officiële route OP de dijk i.p.v. ernaast en kon zo letterlijk neerzien op mijn zwak moment van vorig jaar. Bijzonder is te melden, dat ik blij was te lopen boven op de grasdijk. Op een 4 km lang betonnen fietspad kwamen de voetjes behoorlijk in de verdrukking. De grasdijk was een kleine verademing.
Post 17, Herkingen. Hier een prima soepje genoten en weer wat kleren gewisseld. Vanaf hier was alles ‘nieuw’ en daar was ik niet altijd even blij mee: 22 km asfaltdijk om gek van te worden met joekels van windmolens ernaast. Wat maken die dingen een herrie. Op die dijk is ook nergens plek om een kleine ‘pipi machen’, laat staan een grote. Oja, wel rekening houden met de wind!
Op post 20 nog even genoten van het mooie weer. Hier kwam Ed aangelopen en na een kleine rust zijn we samen doorgegaan naar de finish. Je zou denken dat menige horecaondernemer hier kans zou zien om zijn omzet te verhogen met b.v. (ik noem maar wat, Jan) een biertent. Niets van dat alles. Alleen de ‘gratis ijs’-ondernemer stond met zijn kraam op de laatste post, naast natuurlijk de prima verzorging van de tocht zelf.
Al 10 km voor de finish begon men ons te waarschuwen op het naderend eind. Wat kunnen die bordjes toch ver uit elkaar staan. Als afsluiter om het nooit meer te vergeten, was in de laatste km nog een heerlijk koel stuk graspadje opgenomen. Waren alle dijken maar zo. Bij de finish stond ons ontvangstcomité al op te wachten. Ze wisten waar we behoefte aan hadden en samen met de reeds gefinishte Jannes hebben we het eerste pilsje op het volbrengen van deze tocht gedronken.
Na nog enkele plichtplegingen en administratieve handelingen voor de geschiedschrijving en een drankje op een terrasje in het dorp, zijn Sander en ik, moe maar nog redelijk fris, naar huis gekacheld.
Tja, en dan nu de classificatie van deze tocht: voor mij krijgt hij de EMNW-classificatie. ‘Eens maar nooit weer.’ Ik heb nu wel even genoeg asfalt-/grasdijkjes gezien. Maar zoals een oude baas mij onderweg toevertrouwde:’ Zeg nooit ………..!’
Nog even ‘nagenieten’.
02:45 – Appie & Jannie
03:40 – Bertus en Saskia
04:16 – Ed
04:20 – Ed
04:48 – Bahkos (met pet)
Leave a Reply