Kempenlandtocht Geldrop

	Datum:	06/07 augustus 2010
	Naam:	Kempenlandtocht (Kennedymars)
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	Geldrop e.o.
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	18,5 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Na een maand ‘tochtvrij’ te zijn geweest, is het vandaag de beurt aan OLAT om mij de omgeving van Geldrop/Valkenswaard te laten zien. Hiervoor heeft men de Kempenlandtocht in elkaar gesleuteld als onderdeel van de 28e Kempische Wandeldagen. Voor mij werd het de 80 km bestaande uit een nachtdeel van 55 km en aansluitend een dagdeel van 25 km. Voor de ‘die-hards’ was er de 110 km, met een nachtdeel van 75 km en een dagdeel van 35 km.

Al vroeg ga ik op pad, op zoek naar de kantine van de kynologenclub in Geldrop. Op het buitenterrein staat het leuk vol met caravans en campers, allemaal deelnemers van de 28e Kempische Wandeldagen. De lopers van de 110 km zijn al twee uur onderweg als ik me inschrijf. Voorzien van een uitgebreide routebeschrijving, ‘n label en diverse consumptiebonnetjes verpakt in een plastic hoesje (zou het dan toch gaan regenen?) wacht ik het startschot af.

Inmiddels is Wil ook gearriveerd, zodat het W4W-team 1 compleet is. Niet verwacht is daar ook een W4W-team 2 aan de start, bestaande uit Rob Keetlaar en een jonge dame. Haar naam is me weer ontschoten. Klokslag 23.00 uur doet men een poging een startschot te geven, maar dat is niet meer nodig. De mensen die morgen de trein moeten halen zijn al weg.

De route is prima gepijld; vóór de wisseling een waarschuwing aan de linkerkant van de weg en plusminus 10 meter voorbij een bevestigingspijl. Wel had OLAT vergeten het wolkendek te laten optrekken; het was dan ook op vele plekken aardedonker. Gelukkig hadden we lampjes. Ook de wagenrusten zijn van uitmuntende kwaliteit. Er was van alles te krijgen, … nou ..niet alles. Voor Bossche Bollen moest ik wachten tot de ochtend na openingstijd van de banketbakker. Maar voor de rest, klasse. Dank aan alle verzorgers onderweg. Ik heb van jullie genoten, ook al moest ik met mijn nummertje in de rij voor het viaduct. 🙂

Na 30 km dient zich de eerste caférust in Riethoven aan. We bestellen soep en cola. Helaas gaat het bij Wil niet goed. Na een onderzoekje door de aanwezige EHBO’er, gaat hij linea recta door naar het ziekenhuis. Daar wordt hij opgenomen met hartritmestoornissen en zal enige tijd daar blijven. Ikzelf neem de handschoen op en ga verder in de nacht op weg naar Geldrop. In de ochtend rond 09.00 uur krijg ik van zijn echtgenote het blije bericht dat het met Wil allemaal goed gaat. Het euvel is verholpen en in de loop van de dag mag hij naar huis. Gelukkig, dat loopt nu een stuk prettiger. Wil, beterschap.

Zo loop ik bij opkomst van de zon door zuidelijke regionen van de grootstad Eindhoven. Grappig is dat ik nu LANGS de autoweg loop, waar ik al zo’n 40 jaar overheen dender richting Maastricht. Een vreemde gewaarwording is een prachtige uitspanning in het bos waar niemand, maar dan ook niemand te zien is. Naast nog enkele mooie locaties en zaken, kom ik uiteindelijk rond 10.00 uur terug in de kynologenkantine.

Daar wacht een heerlijke pastamaaltijd … jaja … een echte heerlijke warme pastamaaltijd met een gebakken ei. Deze tocht is zijn geld zeker waard. Omdat ik hem bij de 4Daagse op de brug in Cuijk had ‘geschoten’, zinde Boetje (van de OLAT) op wraak. Vragend of ik ook vandaag weer foto’s maakte en ik daar bevestigend op antwoordde, zou en moest ik de fotocamera afstaan. Het resultaat is te zien in mijn fotoboek. Naast ondergetekende is gelijk het aanwezige deel van het lopersvolk vastgelegd. Boetje, bedankt.

Klokslag elf uur ging ik, samen met team 2, op weg voor de laatste 25 km. Sluiting finish is om 19.00 uur, m.a.w. 8 uur voor de laatste stuk. Dat moet te doen zijn. Planning was om 16.00 uur binnen. Mooi niet dus!! De ‘beste wijn’ had men ook hier tot het laatst bewaard; echte OLAT-wijn!

Vrij snel na het verlaten van de bebouwing van Geldrop, ging de route door bossen, slootkanten en velden. Soms bij de ‘konijnen af’. Team 2 liepen een dusdanig tempo dat ik dat, gecombineerd met het fotograferen, niet kon bijbenen. Nadien zou blijken dat dit nog niet zo slecht was. De route liep soms via bospaadjes die, naar mijn bescheiden mening, alleen gebruik werden door het wild in de omgeving. Het is dat er paarden in de modderige wei liepen, anders had OLAT de lopers daar gegarandeerd doorheen gejaagd.

Gelukkig waren er ook asfaltstroken, waar je kon genieten van de mooie boerderijen. Soms kreeg je het gevoel in Afrika of Frankrijk te lopen, gezien de aanwezige veestapels. Via de mooie wijk Brandevoort, werd het café ‘t Tapperijke’ in Mierlo bereikt voor de laatste caférust. Team 2 zat daar nog te genieten en zelf nam ik de bekende Palm tot mij. Niet lang nadat team 2 was vertrokken, begon ook ik aan de laatste 12 km met nog 1 wagenrust.

De grootste OLAT-verrassing zat in het laatste deel. Men had ook overal rekening mee gehouden. De route liep op een gegeven moment langs een sloot. Het weer was al de hele dag prima en dus ook het pad langs de sloot. Niet een typisch OLAT-paadje. Geen nood. We zetten gewoon de sproeiers aan op de akker. Resultaat: een modderig, sompig wandelpaadje waar een fervent OLAT-lid van zou smullenbaarden. Verderop werd het pad zo smal en de begroeiing zo weelderig, dat je als ‘snelle’ loper alleen maar last zou hebben van keutelende oude dametjes. Voor passeren was er geen plaats, of je moest dat doen al schoolslagzwemmend via de sloot. Maar omdat ik in de ‘staart van de staart’ zat, werd mij dit bespaard.

Na ook de laatste wagenrust te hebben aangedaan, volgde nu nog een tocht via het niet-verbrande deel van de Strabrechtse Heide en de binnenwateren van Geldrop. Zo zag je Geldrop weer een anders dan bij de Kennedymars van Someren. Wat was ik blij met het bereiken van de finish. Het moet gezegd zijn, de OLAT heeft zijn naam weer eer aangedaan. Of beginnende Kennedymarslopers nog uit de veren komen om elders een kennedymars te gaan lopen, ………………?

Afgezien van het wegvallen van mijn wandelmaatje Wil, heb ik genoten van deze tocht. En ….. ik had nog 1,5 uur over. OLAT, bedankt en dan vooral de dames en heren van de verzorging. Och, eigenlijk iedereen die aan deze tocht heeft gewerkt. Ja, ook de bouwer van het parcours. Ik kan mij voorstellen dat hij, met zijn allergie voor asfalt, zich heeft moeten inhouden in het nachtparcours. In het dagdeel heeft hij zich gelukkig kunnen uitleven. Dank daarvoor.