I veterani camminano 4 dentro e intorno a Vughtoria. >>>>>>>>>>> COMPLETARE !

	Datum:	11, 19, 27 augustus en 3 september
	Naam:	Walk 4 Veterans
	Organisator:	Hulp voor Helden – stichting KPPR
	Plaats:	Omgeving Vught
	Aantal km’s:	ongeveer 4x 20 km
	Duur ±:	plusminus 4x 5 uur
	Google Earth (4 dgn)	GDB-file (4 dgn)	GPX-file (4 dgn)	Foto’s (4 dgn)

11, 19, 27 augustus en 3 september ga ik weer op pad. Van de organisator:

We dagen je uit om gedurende een periode van 75 dagen, 75 kilometer te wandelen, hard te lopen of iets anders te doen en daarmee € 75,00 aan sponsorgeld op te halen voor de veteranenhond.

• 75 dagen
• 75 kilometer
• 75 euro sponsorgeld

Omdat wij dit jaar 75 jaar vrijheid vieren en vrij zijn om te gaan!
Of je nu 75 dagen lang elke dag een kilometer loopt of tien keer een wandeling van 7,5 kilometer maakt, dat maakt niet uit!

Voor mij wordt het 4x 20 km, met mogelijke uitlopen voor het geval ik verdwaal.
Heb ik de voorgaande alternatieve corona-tochten van huis uit gelopen, voor deze bijzondere tocht kan maar één locatie de startlocatie zijn: een kazerne. En als genist is het dus het Opleidings- en Trainingscentrum Genie in Vught geworden. Nou moet ik wel eerlijk blijven, de omgeving in “Rundhausen” kan ik onderhand wel dromen: “verandering van spijs doet eten!”

De planning ziet er als volgt uit: rood=dag 1 – groen=dag 2 – blauw=dag3 – paars=dag4.

Dag 1 – 11 augustus 2020.

Via kranten en televisie wordt duidelijk gemaakt dat het die middag goed warm zal worden. “Hou je gedeist en drink veel,” is het algemene motto. Voor mij is het “Vroeg op en vóór de warmte binnen zijn.”

Rond vijf uur gaat de wekker, aankleden, eten, proviand inladen en op weg naar Vught. Om 05.45 uur sta ik op de parkeerplaats van het Geniemuseum. De wandelapp ‘Locatieradar’wordt opgestart zodat de familie weet waar ik uithang, de gps gaat aan om vast te leggen wat ik daadwerkelijk loop en na een laatste controle ga ik om 05:50 uur op pad. De Vughtse Heide geeft geregeld een troosteloos beeld; veel dode, kale bomen, zonder ook maar één enkel blaadje. Ik volg de Kampdijk, waar vele voetstappen van mij zijn achtergebleven. De schietbaan, waar enkel de wallen nog zichtbaar zijn, de gasmaskeroefenruimte verdwenen, enz. enz. enz.

Op het terrein van de voormalige Frederik Hendrikkazerne hebben vier gebouwen de slopershamer weten te ontlopen. Het wachtgebouw met toren en cellenblok herbergt iets met fysio en nog wat. Onder de toren heel wat uren doorgebracht als wachtcommandant/OKP. Voor de rest is het kazerneterrein mooi en ruim volgebouwd met prachtige vila’s. Op de plek waar vroeger het gebouw van de autohobbyclub stond, is nu een mooi ruim apartementengebouw verrezen aan de nieuwe Willen de Zwijgerlaan.

Via de oude toegangspoort verlaat ik mijn herinneringen en via wat kronkelse bospaadjes sta ik op de Isabellakazerne, een mooie oude kazerne waar nog steeds wordt ge/her-bouwd. In mijn tijd werden hier de nieuwe geniesoldaten van de Frederik op de gevoelige plaat vastgelegd; de bekende foto met registratienummer. Ik stap door naar het station en moet de trap nemen omdat de lift defect is. Je zult daar maar zitten in je rolstoel. Via de Paleisbrug – een mooi staaltje bruggenbouw – gaat het uiteindelijk zuidwaarts, de Gement in. Wel valt me op dat naast de Paleisbrug een mooi apartementengebouw staat met een kleine zakelijke verzorgde tuin. En zie, vlak voor de neus van de bewoners wordt een nieuw gebouw uit de grond gestamp. Wel is men in het Paleiskwartier erg inventief, gezien de vele kinderbadjes op het terras.

Rond half acht  gaat het de schaduwloze Gement in, maar gezien het tijdstip nog geen probleem voor mijn koelingssysteem.  Na zo’n 4 km duiken we weer de schaduw in; het kilometerslange fietspad langs het Drongelensekanaal waar menige militair zijn hardloopschoenen aan heeft versleten. Onderweg passeer ik nog een bord dat vertelt dat bij de vorige hittegolf  in 2018 in de polder de veldversterkingen nog te zien waren. Bij de eerstvolgende brug gaat het linksaf naar Cromvoirt waar ik nog even ‘mijn’ golfterrein Bernardus inspecteer.

Via de Distelberg richting de IJzeren Man, waar ik onderweg nog snel een ‘rustplaats’ voor boeren aantref. Of dit de laatste is, vertelt het bord niet. De bossen rondom de IJzeren Man leveren heel wat schaduw waardoor de laatste kilometers goed te doen zijn. Rond 10 uur is het al aardig druk geworden en dat levert mooie beelden op. Deze heb ik maar niet in het fotoboek gestopt.

Rond half elf en 20,8 km rijker sta ik weer bij de auto. Nu snel naar huis, onder de douche en ‘genieten’ van de warmte.

Dag 2 – 19 augustus 2020.

Het is nog donker als ik mijn ‘startlijn’ bij het Geniemuseum oversteek. De eerste 2,5 kilometer heb ik wat aangepast om wat afwisseling in de route te krijgen. Over het spoor gaan we linksaf door een klein, mooi en rustig wijkje . . . . . . . totdat de sneltrein Tilburg-Den Bosch voorbij dendert. Ineens is het niet meer zo mooi. Aangekomen bij restaurant “Het Groene Woud” is het even opletten bij de oversteek van de N65, de weg Den-Bosch-Tilburg. Dit moet nog één keer, maar dan als retourtje.

We gaan het gebied ‘De Sparrendaal’ in. Langs de route staat een mooi rsv bankje, waarvan ik bijna met zekerheid kan vertellen dat een genist daar nooit ons regimentslied ‘staande-gezeten’ op zal gaan zingen; dat is één voet op de grond, één voet op de zitting en zittend op de rugleuning. De zon begint met zijn dagelijkse klauterpartij, wat mooie plaatjes geeft. De landelijke omgeving herbergt diverse prachtige onderkomens; oude verbouwde boerderijen, kleine en grote moderne landhuizen. Wat ook opvalt is dat voor een fatsoenlijke asfaltweg met afwatering geen geld meer was. Het zijn dus geen wegen om met een mandje eieren achter op je fiets naar huis te rijden.

Na de oversteek van een grote grasgroene vlakte, waar slakken zich koesteren in de ochtendzon,  bereik ik een vreemde verzameling van onderkomens. Dit gaat van partytent, oude en nieuwe caravans, bouwvallen, leuke gezellige woonmobielen, enz. enz. enz. M.a.w., een schril contrast met de bebouwing aan de andere kant van de grote groene vlakte. Er is werkelijk geen hout van te maken; figuurlijk gesproken want hout is er genoeg.

In een voortuin zie ik diverse dikke kaarsrechte stammetjes in de grond staan, met bovenaan kleine jonge takjes; zeg maar het idee van een knotwilg. De eigenaar is bezig met een ronde door zijn tuin en op de vraag van mij wat de bedoeling is van die takken: “Het zijn inderdaad rechte takken van de knotwilg die ik van elders heb meegekregen”. Nu staan ze netjes op gepaste afstand van elkaar en worden met zorg opgekweekt tot echte knotwilgen zoals we die zien in de vele waterrijke polders. Na een prettig gesprek ga ik verder om na ongeveer 10 km een mooie lunchlocatie aan te treffen met het uitzicht over “Noenes”, de inmiddels bekende grasgroene vlakte.

Na de lunch verlaten we de Noenes en naderen het plaatsje Haaren waar we bij de eerste bebouwing rechtsaf gaan. Hier lopen we tegen een ‘kunstwerk’ aan: de Biodiversiteitsheg. Een geluk dat er een groot bord met uitleg bij staat, anders had ik het aangezien als oud ijzer en vuilnis, gedumpt door een inwoner van Haaren vlak naast de poort van de gemeentelijke werf. Na de reeds genoemde 2^e oversteek van de N65, passeren we Helvoirt. Hier vind ik nog een mooi wandelpad, wat bij latere tochten misschien nog van toepassing kan zijn. In ieder geval moet ik hier toch even de wei in!

Na ’n kilometertje langs de N65 bereik in het eerdergenoemde restaurant. Hier is een kunstwerk neergezet met de fraaie naam “Groene Van Gogh Gevel”. De uitleg spreekt vanzelf. Van hieruit gaat het naar de IJzeren Man met ‘mooie uitzichten’, al is het nog vroeg, waarna iets vóór elf uur mijn stalen ros snel is gevonden. Ook vandaag was het een prachtige, zonnige dag en heel goed te doen ondanks de hittegolf die ons land teistert. Op naar 27 augustus voor dag 3.

Dag 3 – 27 augustus 2020.

We zijn weer een week verder en het is nu echt donker. In de haast ben ik mijn achterlichtje vergeten. Opassen dus. Maar door de geplande route heb ik in het begin alleen met wat fietspaden te maken. Als ik Vught doorkruis ben ik inmiddels goed zichtbaar. Nadat ik de Dommel heb overgestoken, begint het mooie werk.Vanuit een beweeglijk uitzichtpunt heeft men een mooi uiticht op een mistige Bossche Broek met daarboven de “skyline” van Den Bosch. Nog niet helemaal wakker is een gebouw dat voluit de binnenverlichting aan heeft staan. Op afstand lijkt het alsof het in brand staat. Het uitkijkpunt is voor fotografen eigenlijk niet te gebruiken, zó beweeglijk is het.

Nadat we de A2 onderdoor zijn gegaan, komen we aan in het Sterrenbos. Ergens in “the middle of no-where” staat een minuscuul gehuchtje – 2 boerderijen – met daar omheen diverse oude landbouwwerktuigen die schreeuwen om een likje verf. Maar omdat in de afgelopen jaren ik hier al vaker voorbij ben gekomen, kan ik vaststellen dat dat likje er nog steeds niet is aangevraagd.

Onderweg zijn prachtige “natuurlijke kunstobjecten” te zien. Daar hoef je niet voor naar het museum. In een kale akker zie ik dat ik niet de eerste ben die hier komt genieten en dus neem ik – conform de corona-maatregelen – een andere route. Overal staan prachtige restanten van bomen. Aangekomen bij een natuurtheater langs de N617 (bekend bij Bossche 100-lopers) gebruik ik mijn lunch, ook al is het rond 08:00 uur. Links en rechts van het pad zijn kleine perceeltjes waarin diverse runderen verbaasd opkijken naar die vreemde snuiter die al zo vroeg aan de wandel is.

Vóór het Koffie- en Theehuis ‘t Haantje wordt ik gebeld door de de man die mij bij de eerste Walk4Veterans in 2015 vier dagen lang mij heeft vervoerd van aankomst (auto) naar de start. Dit jaar druk bezig met de virtuele organisatie en verzorging: Jos Brouwer. Hij wilde weten hoe het ging in de Bossche Ommelanden. Aansluitend meldde hij dat vanavond mogelijk iets over de tocht en veteranen zou worden verteld in het tv-programma ‘Hart van Nederland’. Het zou ook eens tijd worden: een positief verhaal over veteranen en de broodnodige aanschaf van speciale hulphonden. Da’s in ieder geval mijn intentie. Tijdens dat telefoongesprek wandelde ik vrolijk rechtdoor en vergat dat ik bij het Theehuis linksaf moest gaan.

Ploeganker bij kazerne

Enfin, langs fleurige bermen en bijzonder geknipte hagen kom ik uit bij Kasteel Nieuw-Herlaer. Ooit hier een vliegerfestival beleeft. Of dat nog bestaat? Van hieruit gaat het naar Kasteel Maurick. Een prachtige omgeving met – diep verborgen ik het bos – een onbekend bouwsel met een mooie steen met logo boven in de nok. Een verklaring niet kunnen vinden. Op weg naar Vught passeren we het kasteel Maurick, altijd een mooi aanblik. Ik passeer de A2 en via een nieuwe – monumentale – trap ga ik Vught in. Het is er nog stil op de terrassen die weeldrig aanwezig zijn. Bij een overweg heb ik (weer) de pech dat een lange trein voorbij moet. M.a.w., … wachten.

Na nog wat info over de “Slag van Lekkerbeetje” op 5 februari 1600 is snel de kazerne bereikt. Mijn stalen ros staat nog steeds op zijn plek; ik had ook niet anders verwacht. Rond kwart voor twaalf ben ik weer thuis. Nog één weekje wachten en de laatste wandeldag is een feit.

Dag 4 – 3 september 2020.

Voor de laatste keer parkeer ik rond 05:45 uur mijn stalen ros bij het Geniemuseum in Vught t.b.v. de Walk4Veterans sponsortocht. Vier dagen van opstaan om vijf uur, wandelkleren aan, ontbijt en lunch maken, inpakken en wegwezen.

Vandaag gaat het richting de golfbaan van/bij St. Michielsgestel. De wacht van de kazerne is weer ingelicht dat mijn auto ‘verdekt’ staat opgesteld op de P-plaats. Op dag 2 werd ik rond negen uur gebeld door de meldkamer van de marechaussee met de vraag of ik de eigenaar was van de Citroën bij het museum. Er was enige paniek gemaakt omdat aan het eind van de weg een ‘kritisch’ object met ‘bekende’ bewoners aanwezig is.

Toch wel vriendelijk, zo’n bord bij de spoorwegovergang. Jammer dat het noodzakelijk is. Nadat de N65 is overgestoken, volgt eerst een mooi traject achterlangs het terrein van de ‘Nonnen van Vught’, gevolgd door een – voor mij onbekende – woonwijk die langzaam wakker wordt. Aan het eind van de wijk  kruisen we de spoorlijn Eindhoven-Den Bosch, waarna we direct rechtsaf slaan, de wereld van het groen. Het is nog droog maar de lucht heeft een verdacht rode kleur.

Via een mooie breed bospad  langs Zorgpark Voorburg, stoot ik tegen de A2. Via een brandnetelpaadje langs een sloot die onder de A2 gaat, kan ik naar de andere kant. Als ik weer op het asfalt ben en de route wil vervolgen, zie ik tot mijn stomme verbazing dat 25 meter verderop een fietspad onder de autoweg door gaat. Oeps, foutje in de planning.

Het is hier allemaal prachtig buitengebied met op onverwachte momenten prachtige landhuizen waar schijnbaar veel te halen is gezien de vele camera’s, bordjes waakhonden, prikkeldraad en sloten. Ik herken diverse paadjes omdat hier de Bossche 100 in januari 2019 B.C. (Before Corona) heeft plaatsgevonden. Ik moet via een uitbreiding van  golfclub De Dommel een weg zoeken en kom uiteindelijk uit op de Gestelseweg.  Maar voor even, want snel gaat het linksaf en bereik zo het gehuchtje Venrode, in totaal 6 huizen.

In de omgeving waar vroeger heel prominent het witte klooster St. Charles stond, hou ik mijn rustpauze IN de fietstunnel, gezien de hoeveelheid ‘gesmolten sneeuw’ dat omlaag komt. Na de lunch op weg naar Esch. Hier heb ik de pech dat de door mij geplande route over een brug gaat. Helaas was deze schijnbaar niet meer betrouwbaar, gezien de bouwactiviteiten. Dus dat wordt omlopen. Gelukkig is de eerstvolgende oversteek niet al te ver. Met een kleine déroutering kan ik de originele route weer oppakken.

Bij het passeren van een berg rotzooi bij een onderkomen voor een dier, moet ik denken aan de boeren die zich ‘de hoeders’ van de natuur noemen. Die zullen er echt wel zijn, maar deze boer slaat de plank helemaal mis. En nee, het was openbaar terrein!

Via het Kapellenbos en nog wat mooie onderkomens bereik ik de stoplichten bij de voormalige ‘Vier Kolommen’. Nog een stukje en ik kan me klokslag 12 uur voor de laatste keer ‘afmelden’ bij de wacht.

Resumé: een mooie tocht maar jammer van die miezerregen. Ik heb vier dagen heerlijk genoten. Vaak de vraag gekregen of dat niet saai is.  Voor mij niet, gezien de mooie, onverwachte natuur en menselijke  bijzonderheden die onderweg te zien zijn.

Nu nog maar hopen dat de stichting Hulp voor Helden zijn doel heeft gehaald en extra honden kan opleiden tot Veteranenhond.

Mocht u mij alsnog willen sponseren, ga naar mijn sponsorpagina. Namens onze Helden dank.