1 Dag OLAT wandeltocht

	Datum:	3 augustus 2019
	Naam:	36e OLAT Wandeldagen (1 dag)
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	St. Oedenrode
	Aantal km’s:	35
	Duur ±:	9 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

No comment! Of toch ..?

Vandaag richting St. Oedenrode voor een 35 km wandeling bij de OLAT. Tenslotte ga ik over 6 weken de Langstraat lopen, dus een beetje op niveau blijven is wel noodzakelijk. Op de parkeerplaats is rond 06.45 uur nog plek genoeg. Met de relatiepas is het inschrijven in een piep en een zucht gebeurd; nog drie muntjes en ik ben klaar. Iets voor zeven uur wordt het onrustig; nog even en de ‘duiven’ worden gelost.

Ik ga rond 07:15 uur van start na een kop koffie. De eerste 150 meter mooi asfalt, daarna volgen vele kilometers bos-, wei-, zand-, puin-, gras- en . . . . . . .  modderpaden. Het moet voor de routebouwers een hele opgave zijn geweest om zoveel onverhard pad aansluitend bij elkaar te vinden. Oké . oké . , hier en daar een klein stukje asfalt, maar toch.

We passeren uitgestrekte kweekvelden met o.m. aardbeien, moeten ons een weg banen door struikgewas om na zo’n 6,5 km bij de eerste rustpost aan te landen. Na een snelle kop koffie ga ik weer door. We wandelen door de Mosbulten waar – volgens het infobord van Staatsbosbeheer – een groot waterrijk ven moet liggen. Helaas is er geen water te zien; te lage grondwaterstand.

We steken bij Stad Van Gerwen het Wilhelminakanaal over en komen uiteindelijk in Nederwetten uit, waar een kleine verzorgingspost midden in het dorp is. 12 Km liggen nu achter ons. Na de rust is het even zoeken waar de 35-kmlopers naartoe moeten. Het straatnaambord “Soesterbeeksweg” wat op de beschrijving staat, kan ik nergens ontwaren. Na wat heen en weer gedreutel, vind ik op zo’n 200 meter verder in de goede richting het straatnaambord; ik zit goed! We mogen nu zo’n kilometer genieten van de straatverharding, maar na een kilometer is het feest weer voorbij.

Het is een prachtig gebied met mooie uitzichten. Bosbouwers zijn bezig om de door windvlagen gesneuvelde bomen te verwijderen. De machines die daar voor nodig zijn hebben hun sporen in het onverharde wegdek goed achtergelaten; de spaarzame regenbuien hebben de gaten ruim gevuld met water: een OLAT-achtige omgeving.

In overvloed …

Ik trakteer mezelf op een kleine rust op een bankje. En zie wie daar komen aanstiefelen?  Appie en Jannie uit het – voor mij – verre noorden. Zij lopen de drie dagen en zo te zien gaat het hen goed. Zelf blijf ik nog even zitten en krijg zo de kans om mijn regenjas op te zoeken;  het begint te regenen!

Gelukkig duurt het niet lang en kan ik de jas na een half uurtje weer opbergen. We wandelen nu langs de oostelijke gemeentegrens van Eindhoven langs de Dommel. Een mooi  gebied dat ook door jonge paard-/ponyrijders wordt gebruikt. Uiteindelijk kom ik uit bij een rust voor de 80 en 110 wandelaars, waar ik een bekertje limonade en een boterham krijg toegestoken, ondanks mijn mededeling dat ik op de 35 km loop. Na dit kleine oponthoud gaat het via een klaphek door een wild gebied in, waar zich op zeker moment een trosje koeien bezig zijn met onderhoud van de grasmat.

Een echte mammoetboom!

Er is maar één manier om er voorbij te komen en dat is er dwars doorheen; niet mijn ding. Gelukkig krijg ik steun van twee achteropkomende wandelaars en gedrieën passeren we de groep. Na het verlaten van de wei gaat het richting Son. Onderweg staat een mooi bankje onder een reusachtige dennenboom; een Gigantica. Zonde om dit bankje over te slaan.

In het centrum van Son zie ik een verlokkelijk straatbord van een ijsje en ik kan de verleiding niet weerstaan. Nadat dit bolletje is weggewerkt, gaat de route in Son slingerend door een gebied van een zorgcentrum. Het ziet er prachtig uit met in een schaduwrijk plekje een Airborne monument voor gevallen soldaten. We wandelen inderdaad door het gebied van de operatie Martket-Garden.

De route gaat noordwaarts via een groot boscomplex, waar halverwege nog een verzorgingspost is voor de 80- en 110 lopers. Via een wildviaduct kruisen we de A50 waarna we die een stuk volgen langs een sloot. Het pad ernaast ligt hoog en het kost soms moeite om niet naar beneden te vallen, de sloot in! Niet echt een pad voor een nachttocht.

Mijn laatste rust geniet ik in het Sonniuspark in  . . . . . .  jawel, in Son. Vandaar gaat het weer richting de Dommel waar uiteindelijk de overbekende soeppost is neergestreken. Ik laat die soep goed smaken; alleen jammer dat die pas op 2 km voor de finish is geplaatst, maar daar zal wel een reden voor zijn. De laatste kilometers slingeren zich door een bos en als we dit achter ons laten, komt de Vresselse Hut in zicht. Rond vier uur bereik ik de finish.

Hoezo, “Te laat!”

Na me te hebben afgemeld – wat dus hier niet nodig is – zoek ik mijn stalen ros en verdwijn richting mijn woonstede. Al met al een mooie wandeling waarvoor dank, al ben ik geen liefhebber van zoveel  onverhard. Maar ja, dan ik maar niet bij OLAT moeten gaan wandelen.