Mijn 11e N4D met een missie.

	Datum:	16 t/m 19 juni 2019
	Naam:	De 103e Nijmeegse Vierdaagse
	Organisator:	De Nijmeegse Vierdaagse
	Plaats:	omg. Nijmegen
	Aantal km’s:	132,1 (33,8+34,3+32,9+31,1)
	Duur ±:	4 dagen. Gek hè!
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Vught, 25 april 2019.

Op de regimentsdag van het Regiment Genietroepen tref ik mijn collega Johan en we komen te spreken over mijn wandelingen en of ik dit jaar weer de N4D ga wandelen. Na een bevestigend antwoord vertelt hij dat hij – vóór zijn herseninfarct 5 jaar geleden – ook de N4D liep en het graag weer zou willen. Maar alleen . . . , dat durfde hij niet. “Geen nood, dan lopen we samen de N4D en zien we wel waar het schip strand!” Dolblij worden afspraken gemaakt voor de voorbereidingen.
Kleine wandelingen maakten al deel uit van zijn revalidatie, dus dat zit wel goed. Ook willen we gezamenlijk van start; als Gladiool of als Wandelschoen. Het wordt Gladiool. Hierdoor kunnen we elke ochtend ieder eenzelfde tijdschema aanhouden; vroeg – laat- -vroeg – laat.

Dinsdag 16 juli.

De Overtocht

Op de Wedren bij de stand van het Vfonds treffen we elkaar rond 07:05 uur en kunnen na een kop koffie gelijk op pad. Het is heerlijk rustig op de route: de vroege start is al een eind op weg, de late start staat nog op de Wedren in het starthok. Een mooi begin van de 4Daagse. Op de Waal groet een blusboot de wandelaars. Voor Johan is deze dag een dag vol verrassingen. Hij heeft de oude route nog in zijn hoofd; tegen de klok in. Vandaag dus met de klok mee over de Oosterhoutsedijk naar . . . . . . . . .  Oosterhout. Na zo’n 11 km arriveren we bij de militaire rust en genieten van een kop soep en ons lunchpakket. Nadat we hersteld zijn gaan we op weg naar onze 2e rust; de OASE.
Inmiddels is het begin van de tweede golf van de 30 km ons aan het passeren. In de OASE is het voor Johan een ‘warm bad’ waar hij even aan moet wennen; er komen nog drie bezoekjes aan dit ‘tropisch eiland’. Onze rust van 21 minuten doet goed, maar ook hier kom een eind. Op naar Elst en kijken of mijn zoon langs de route staat. Helaas, hij moest werken. We zitten op zo’n 18 km en duiken het industrieterrein van Elst in om op 20 km de 2e militaire rust te bezoeken. Hier moeten we door een ‘zandbak’ en zoals bekend is; ik haat zand! Oké, het was een kleinstukje . . . .
Na Elst – het is inmiddels na twaalven en de zon begint op temperatuur te komen – duiken we de polder in. Weinig schaduw, en na de samenkomst van de 40-50 km behoorlijk druk. Hier vinden we de rustpost van de kWbn. Helaas, Johan is geen lid en heeft geen button, maar wij zijn niet voor één gat gevangen. Hij mijn button en na het tonen van mijn lidmaatschapskaart krijg ik een nieuwe button. (Ja ja, ik weet het, . . . .)
Op de rust hebben we een mooi gesprek met een Engelse oud-politieman, die we nog geregeld zullen zien. Halfweg tussen Bemmel en Lent bezoeken we de laatste mil. rust voor deze dag; het is inmiddels kwart over twee. Na een pauze van ong. 20 minuten gaan we op pad voor de laatste 7 km. Na de passage van de Waalbrug komt langzaam een glimlach bij Johan. Hier herkent hij de route weer. Om 16:20 uur melden we ons aan ons gladioolloket en krijgen onze startkaart voor de woensdag. “Day 1, we made it happen!”
Op weg naar het station laat ik Johan, gezond en wel, achter bij zijn bus die hem naar zijn auto brengt. Ikzelf ben vroeg op het station en moet tot 17:17 uur wachten op mijn trein. Uiteindelijk ben ik om 18:15 uur thuis.

Woensdag 17 juli

Aan de start

Voor wat betreft de samenkomst, hetzelfde ritueel als gisteren. Alleen moeten we nu wachten tot 07:30 uur voordat we mogen starten. Vandaag de moeilijkste dag, vooral het deel Wijchen-Beuningen-Nijmegen, maar ook hier vinden we wel een oplossing voor: “voetje voor voetje”!
Langs de gebouwen van het Radboud UMC, het ‘goede morgen’-mannetje en de bananenboxer bij de Shellpomp – waar ik 2 bananen insla –  komen we bij de rustpost van ‘Bertus’, beter gezegd, kennissen van Bertus. Na een bewonderend woord van de uitbater voor Johan en een opsomming van zijn locatie voor dag 3 en 4, gaan we na de oversteek van het kanaal het bos in. De eerste 10 km van deze dag hebben we achter ons. Een mooie schaduwrijke route brengt alle wandelaars richting Alverna om aansluitend de gemeentegrens van Wijchen te bereiken, waar de mil. rustpost is. De mil. detachementen zijn al lang voorbij en de buitenlandse posten zijn al weg. Alleen de Nederlandse post is nog open. Hier pakken we een stevige zoute soep en voedingsrepen. Op zeker moment werd het duidelijk dat we moesten opstappen; de stoelen werden bij wijze van spreken onder ons gat weggerukt.
Na vertrek gaat het naar het centrum Wijchen. Hier komen de 30, 40 en 50 samen op een klein pleintje wat al vol staat met feestvierders. M.a.w., schuifel, schuifel, schuifel, schuifel, 6 minuten voor 150 meter. Niet echt mijn ding. Om 11:45 uur bereiken we de post van het Regiment Genietroepen. We zitten op 17 km, ruwweg gezegd halfweg. Naast de rituele borrel genieten we van een stevig soepje.
Onze rust duurt echter niet lang want 500 meter verderop wachten in de OASE onze panne(n)koek met of zonder spek met iets te drinken. Johan weet niet wat ie ziet en knapt helemaal op.

De laatste meters

Het duurt dan ook een klein halfuur voordat we ons kunnen losrukken van dit paradijsje. Op naar Beuningen, Weurt, de sluis, het circus op de Waalkade, het roze feest in de Hertogstraat waarbij men een goede oplossing heeft toegepast t.o.v. vorig jaar, om te eindigen op de Wedren om 16:25 uur. “Day 2, we made it happen again!”

Donderdag 18 juli.

Luxe rust

Vandaag weer een vroege start en dus zijn we rond 07:15 uur al op weg, “de paden op, de lanen in” richting Groesbeek. We volgen de route van dag 2 een heel eind tot voorbij de “bananenboxer”, waar ik twee bananen koop. Johan loopt lekker door en als ik de bananen heb opgeborgen,  ga ik in een straf tempo Johan achterna. Iets voor Malden heb ik Johan weer gevonden en samen besluiten we om van een 1e rust te gaan genieten in luxe ‘ligbanken’. Voorbij Malden bereiken we Mook, waar we de mil. rust gebruiken. Hier merken we dat de militaire detachementen al lang voorbij zijn. Na even te hebben gezeten op de ons bekende legergroene klapstoeltjes, werd ons vriendelijk gevraagd op te staan, zodat de stoeltjes konden worden ingeladen. Jammer. In Mook zelf bezoek ik nog het kleine kerkje waar we langslopen. Johan loopt rustig door, de lange, schaduwrijke weg richting Groesbeek om halverwege bij een restaurant te rusten en waar we elkaar weer zullen treffen. Hier zien we ook een oud-collega Matje, die zich ook waagt aan dit wandelgebeuren.
Nog zo’n 2,5 km scheiden ons van de Groesbeekse drukte die de samenkomst van de 30 km met de 40 en 50 km  met zich meebrengt. Soms schuifelend zoeken we ons een weg door Groesbeek. Midden in het dorp passeren we rond 12:15 uur de 20 km; nog 10 km te gaan. Vlak buiten Groesbeek maken we gebruik van weer een mil. rust waar we zowaar diverse genisten treffen. Nadat de water- en eetvoorraad weer op peil is, gaan we door naar de W4W-OASE, tegenover de ingang van de Canadees Mil. Begraafplaats. Na ook hier goed te zijn verzorgd door Carla en Eric, splitsen hier eventjes onze wegen. Johan wilt graag in zijn eigen tempo de rest van de ‘molshopen’ bedwingen, ikzelf wil – zoals elk jaar – een kort bezoekje brengen aan de begraafplaats. Het blijft voor mij telkens weer een indrukwekkend gebeuren: het opmarcheren van een detachement naar de begraafplaats, de eregroet, het blazen van de Last Post en het afmarcheren. Het hoort erbij.

Canadees Mil. Begraafplaats

Hierna ga ik via het fietspad in de achtervolging, op zoek naar Johan die ik uiteindelijk boven in Groot Berg en Dal bijhaal. Gezamenlijk werken we de laatste 5 km weg, met onder meer een ingelaste rust bij een bejaardencentrum (om alvast te wennen)  aan de Kwakkenbergweg. Aan deze weg liggen 5 jaren van opvoeding, veel plezier en uiteindelijk mijn M.U.L.O.-B diploma. Via de “witte” en de “rode” straat bereiken we uiteindelijk de finish rond 15:40 uur. We zijn nu voor morgen helemaal zeker: “We can do it, we will do it!”

Vrijdag 19 juli.

ÓÓK 4daagse!

Voor Johan een belangrijke dag. Als we vóór 18:00 uur de Wedren voor de laatste keer opstappen, dan heeft hij in de komende tijd een ‘stevige’ babbel met enkele medici. “De N4D lopen is een gepasseerd station!” We zien wel. want zover zijn we nog niet.
Vandaag een late start, maar dat deert ons niet. We hebben vandaag een uur meer. Iets na halfacht mogen we los. De eerste 9 km zijn gelijk aan die van dag 2 en 3. Wel houden we rust bij de “eierrust” voor een kop koffie en ons lunchpakket. We lopen nu in een mooi stukje natuur waarin een schaapsherder met zijn kudde de show steelt. De schapen echter hebben totaal geen belangstelling voor het wandelvolk. Aan het eind van het bos vinden we de 1e mil. rust. Helaas moeten we ook hier haast maken, want de soep is op en de post wordt alweer afgebroken. De detachementen zijn al lang voorbij. Gelukkig vinden we 1,5 km verderop een verenigingsrustpost, die nog soep in de ketel heeft. We laten deze ons smaken.

Welterusten!

We doorkruizen Overasselt – nieuw, omdat in mijn geheugen een ‘gat’ zat – om uiteindelijk op de dijk aan te komen. Dit is weer 3,5 km ‘bekend terrein’. Vandaag kunnen we ruim op het asfalt lopen; vorig jaar veel door de berm gestiefeld. Zonder schaduw is het nog net uit te houden.  Aan het eind van de dijk bij de splitsing 30/40 km kijken we elkaar heel even aan. Zouden we . . . ? Maar al snel verdwijnt de verleiding om de 40 km-route naar de brug in Cuijk te gaan volgen. Er moet tenslotte iemand heelhuids vanavond thuiskomen. Vlak voor Heumen, in de schaduw van een viaduct, vallen we beiden tegen het landhoofd aan en genieten van de schaduw. Met de wetenschap dat het tot de OASE nog zo’n 2,5 km is, stappen we na een korte rust weer op.
In de OASE is het een drukte van jewelste; een komen en gaan van al of niet forumleden. Het is rond 13:00 uur,  er liggen nog 10 km te gaan en de finish sluit om 18:00 uur. Een snelle rekensom leert ons dat we dus gemiddeld 2 km/h kunnen lopen. Maar dat is aan Johan niet besteedt; hij ruikt  “de stal”. Om 13:30 uur nemen we afscheid van het personeel van de OASE en danken hen voor de voortreffelijke zorg gedurende deze N4D. Ook Johan is helemaal perplex over deze ondersteuning. Na ook een afscheid van bekenden en onbekende wandelaars, gaan we op zoek naar de KWBN-post en kijken wat we daar kunnen scoren.
Voor de meeste lezers annex lopers van de N4D zullen, net als ik, woorden tekort komen om de intocht in Nijmegen te beschrijven. Er zit voor ons nog één laatste rust in;  de McDonald’s Malden. Maar als ook hier de laatste slok is weggewerkt, gaan we dan toch eindelijk voor de finishlijn op de Wedren. Even worden we opgehouden door een langzaam lopende muziekkorps, maar als ook deze ‘hindernis’ is genomen, staat de weg open voor onze glorierijke intocht.

“Hallo dokter, hier sta ik!”

Met een grote grijns op zijn gezicht – zo van: “Hallo dokter, hoezo kan ik geen N4D meer lopen?” – die hij ook moet bewaren tot zijn eerstvolgend bezoek, geniet hij met volle teugen van de laatste meters. Na onder het finishdoek nog enkele foto’s te hebben gemaakt ten bewijze van Johan’s overwinning, gaan we naar het uitgiftebureau voor de welverdiende medaille. Gezien de drukte in en om Nijmegen gaan we snel op zoek naar onze vervoersmiddelen. De bus voor Johan staat al gereed en met een heuse regimentsgroet nemen we afscheid. Ikzelf ga richting het station en zal even moeten wachten op mijn trein.

“Johan, respect voor deze uitdaging die je jezelf hebt opgelegd en met zeer goed gevolg hebt volbracht.  Het lef hebben om te gaan, ondanks een gemene handicap, vind ik een genist waardig. Daar kunnen nog velen een punt aan zuigen. Ik heb genoten van ons samenzijn. Ik hoop dat je nog lang, gezond en lekker kunt blijven wandelen; SODEJU! ”