Herfsttocht Berg en Dal

	Datum:	13 oktober 2018
	Naam:	Herfsttocht
	Organisator:	sv De LAT
	Plaats:	Berg en Dal
	Aantal km’s:	37
	Duur ±:	10 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Ze is er wel, maar je ziet haar niet !!

Vanuit een slapend dorp in alle vroegte vertrokken voor één van mijn favorieten: de Herfsttocht van de LAT. Al weet ik nu al dat er momentjes zullen komen dat ik me afvraag:  W A A R O M  doe ik dit ?? Tja, je hebt een hobby en je doet wat! Laten we het daarop maar houden. Rond 07:00 uur ben ik aanwezig in het startlokaal; het is nog steeds donker. Diverse bekenden gezien en/of gesproken en om wakker te blijven een kop koffie achterover geslagen. Om half acht worden de routes uitgedeeld en mogen we weg. Ik ga voor 40 km, maar dan anders. Eerst naar Groesbeek en daar de route van de 60 volgen: dat levert dan zo’n 37 km op maar met de heuvels en zandwegen op de Mookerhei, Mooker Schans en de Heumense Schans geeft dat een gevoel van 40 km.

A beautiful day!

Na de start volg ik 1,5 km de 60-km route, daarna is het de beurt aan mijn gps en mijn geheugen. Het weer is van dien aard dat een (regen-) jas niet nodig is. Het wordt vandaag prachtig en ik neem de tijd om foto’s te maken. Met de zonsopgang priemend door het bladerdak is het echt genieten. Na zo’n 9 km heb ik de 60-km route bereikt en kan ik het routepapier volgen. Hier is ook helaas te zien dat vele jeugdigen geen benul hebben van de rotzooi die ze in de natuur achterlaten. En maar schoppen tegen de ‘babyboomers’, dat ze deze aardkloot in desolate toestand achterlaten. (Sorry, moest dit even kwijt!)

In Bredeweg was het even zoeken naar de rust. Die had een nieuwe locatie gekregen; wéér bij een voetbalclub, maar dan aan het andere eind van het dorp. Een prachtplek met een vriendelijke barman, groot buitenterras en -bar. Men was nog niet helemaal gereed maar een koffie zat er wel in. De buitenbar – normaliter in deze tijd van het jaar al gesloten – was nog de dag ervoor en vanochtend vroeg door leden weer helemaal gevuld en bedrijfsklaar gemaakt. Voor mij een toplocatie!

Het staat er nog!

Vlak voor de St. Jansberg ben ik benieuwd of het vervallen schapenstalletje er nog zou zijn. En ja hoor, in al zijn vergane glorie had het de afgelopen twee jaar weer en wind doorstaan.  Maar weer even digitaal vastgelegd, zoals bij eerdere tochten. Vanaf hier gaat het door de bossen van de St. Jansberg die zich in de prachtigste herfstkleuren hebben getooid. Hier wordt ik ook door de eerste wandelaar – Ronald (LHST) – voorbijgelopen. Hij had nog een feestje voor de boeg en liep als een speer de 40 km. Na het bos volgen we een pad door het Zevendal om aan te komen bij de – voor mij – eerste wagenrust. Hier was men nog druk in de weer om de post gereed te hebben voor de massale doortocht van de 40- en 60-km wandelaars. Na een cola, peperkoek en als bonus een bekertje sap van het gemend fruit dat anders naar een boom zou gaan , ga ik beginnen met de klauterpartij over de Mookerhei.

Onbezorgd aan de maaltijd.

Deze ligt er heel vredig bij, afgezien van enkele wandelaars en wat loslopende schapen. Het uitzicht bovenaan de klim is (weer) majestueus.  Lodewijk van Nassau en Hendrik van Nassau hebben op deze plek niet voor niets de Mooker- en Heumense Schansen gebouwd. Vanaf hier kan men de torens van Eindhoven zien. Uiteraard alleen bij mooi weer. Bij de Mookerschans heeft men een uitzichttoren geplaatst, waardoor het uitzicht nog mooier is. Van hier heb ik ook een goed beeld van de eerste ultra-lopers die hier passeren. Ultra-lopers zijn ‘wandelaars’ die de 60 km hardlopend en/of wandelend aflegger in 10 uur: minimaal bepakt. Niet echt mijn ding.

Vanaf de Mooker Schans raak ik het spoor op papier kwijt. Ik heb teveel op mijn geheugen en mijn gps met de route van 2016 gelopen. Nadien gehoord dat om een – voor mij niet bekende – reden het gebied tussen de Mooker Schans en  de brug over de spoorlijn dit jaar niet mochten worden gebruikt. Oeps . . . .  Vóór het bruggetje over het spoor kom ik de bepijling weer tegen, waarbij zelfs één pijl zo’n 4 km uit de richting lag; was men bij het pijlen verloren. Gelukkig heeft men snel een nieuwe pijl op de juiste plek opgehangen, zodat de wandelaars daar geen last van hadden. Bij het zweefvliegveld was het behoorlijk druk met dagjesmensen en dus zat het terras vol. Na mijn drinkflesjes te hebben gevuld en een cola te hebben gedronken, ga ik door naar de laatste wagenrust bij de Groesbeekse Tehuizen.

De fam. Leijtens, zonder de ‘nestor’ .

Onderweg struikel ik bijna over een zwarte rups, die zijn leven waagt door over het wandelpad te kuieren, waar menige ‘blinde wandelaar’ met blik op oneindig voorbij dendert. De wagenrust is dit jaar gesitueerd onder een stevig afdak. Hier kan het regenen, het personeel staat tenminste droog! Hier tref ik ook Frans en Thomas Leijtens aan, die de 60 km lopen. Met enig respect zie ik ze weer vertrekken. Ik wacht nog even, anders moet ik teveel stofhappen. De route voert de wandelaars verder door de bossen, waarbij men soms het gevoel heeft, midden in een kleine oorlog te zijn beland. Ergens in de bossen wordt driftig geschoten, waarbij ik maar hoop dat er om het terrein grote kogelvangers aanwezig zijn; het is soms akelig dichtbij!

Bovenaan een mooi heideveldje geniet ik nog even op een ‘hufterproof’ houten bank van een mandarijn, een appel en het uitzicht, alvorens de laatste km’s naar de finish worden afgelegd. Bij het Afrikamuseum worden de onverharde paden ingewisseld voor een mooie geasfalteerde weg, Dat loopt voor mij een stuk prettiger. Ben ik nu een Asfaltloper ??  Roept u maar!
Rond kwart voor zes bereik ik de finish, waar ik een oorkonde mag meenemen voor in  de map vol met oorkondes, certificaten, diploma’s en bewijsstukken.

Aankomst, ook in duisternis.

Ik neem afscheid van bekenden, dank Herwin (en natuurlijk de rest van het bestuur en vrijwilligers) voor de mooie en zonnige tocht en verdwijn richting thuis. Het was weer een stevige klus vandaag, maar had hem niet willen missen.

Rond kwart over zeven eindelijk thuis. De laatste km’s van de thuisreis zouden over de Maasroute moeten gaan. Helaas, die lag eruit voor onderhoud. Dan maar via Hedel, Ammerzoden maar ook daar onderhoud. Grrrrrrr. Uiteindelijk met een pontje naar huis. Pfffff . . . . . Gelukkig een prachtige dag/wandeling. Hoe de LAT het telkens regelt, ik weet het niet maar het weer was weer ‘uit de kunst’.  Houdoé !