“Zwarte” Heuvelland1daagse

2011, de eerste ‘zwarte’ dag bij de HL4D

Al sinds 2011 de Heuvelland aan het lopen; soms ‘zwart’, soms ‘wit’, soms 1 dag en soms alle dagen, vaak alleen, maar de laatse jaren met mijn zus.
Zij loopt als een kieviet, maar helaas steeds meer last van alzheimer en afasie. Ik heb dus mijn handen vol, maar het geeft wel een goed gevoel om met haar te wandelen.

Rond 11 uur vertrekken we samen naar Berg, gewapend met lunchpakket en drank. Het wemelt er van de wandelaars. Bij het oprijden van  de parkeerplaats zijn al diverse auto’s vertrokken. We kunnen dan ook erg dicht bij de start parkeren. De bedoeling is om óf 7 óf 14 km te gaan lopen, helemaal afhankelijk hoe de eerste kilometer gaat. Ze heeft tenslotte nieuwe wandelschoenen en is het dus afwachten hoe dat gaat. Via de startlokatie, die we ‘gewoon’ links laten liggen, gaan we bijna als laatste lopers weg.

Rust met zicht op een “Zwitsers landschap”.

Ondanks nieuwe schoenen, loopt ze als een kieviet. Het is nog wel even wennen in de holle weg naar beneden, maar onder aangekomen nemen we de route van de 14 km. Ik heb al wel gezien dat we – indien nodig – eenvoudig een aantal km’s kunnen afsnijden.

Ondanks de hete zomer ziet het groen er nog redelijk goed uit. Via vele smalle paadjes langs weiden en akker – die ook voor mei weer helemaal nieuw waren – Komen we uit bij een bankje met een prachtig uitzicht. De eerste boterhammen worden soldaat gemaakt. Via een wei met dromerige koeien, komen we uiteindelijk in het bos  waar het heerlijk koel is.

Grotten genoeg.

Uit vorige tochten weet ik, ietwat uit de route, een Mariagrot te liggen. Die kunnen we niet zomaar voorbij lopen. Na een kort bezoekje gaan we verder en passeren enkele oude groeven in de Mettenberg. Op het eind van het bospad treffen we een appelverdeelpost aan. De mannen zijn al aan het inpakken. We mogen niet eerder vertrekken – ook al lopen we ‘zwart’ – voordat we een appel en een banaan meenemen.

Na een korte rust gaan we verder. Ik merk dat het tempo langzaam terugzakt en besluit na een 3e rustpauze te gaan afsluiten. We moeten tenslotte weer heelhuids en gezond bij de finish aankomen.
Zo passeren we Sint Antoniusbank – waar we de waterflesjes weer vullen – en Bemelen om aan te komen aan de voet van de Bemelerberg: de schrik voor menige wandelaar.
Hier zijn twee routes om op de top te komen: de lange en de korte route. Uit ervaring weet ik dat de korte route voor een vlakterreinwandelaar een inmense uitdaging is, m.a.w. we gaan voor de lange route en ook die kost vandaag menig zweetdruppeltje. Na een korte rust op een bankje boven op het plateau, gaan we door en komen uiteindelijk op de top aan, waar we genieten van een prachtig uitzicht.

De laatste meters in de zon

Via de randen van weilanden en boomgaarden komen we weer terug in de bewoonde wereld. Het laatste stukje naar de finish moeten we in de middagzon afleggen. Gelukkig vinden we een schaduwrijk plekje om even op verhaal te komen. En zo te zien zijn we niet de enige.

De laatste 500 meter gaat door Berg, waar de bevolking alle wandelaars begroet met muziek en bloemen. En ook hier moest en zou ik een roos aannemen, ook al was ik ‘zo zwart als roet’. Gezien de heksenketel op de finishlokatie, zijn we op ons gemak teruggewandeld naar de auto. De nieuwe wandelschoenen hebben geen enkel pijntje of letsel te weeg gebracht. Ze is erg blij met haar nieuwe schoenen, die ze ook door de week thuis wel eens nodig heeft om in de buurt te wandelen.Rond half vijf zijn we weer terug in Maastricht. Twerijl we nog wat nagenieten van de tocht, is inmiddels de warme maaltijd van 13.00 uur weer op temperatuur gebracht; tijd voor mij om afscheid te nemen. Voor mij wacht nog een autorit van 130 km naar huis.

Wie sjoeën ós Limburg is . . . . .

En ja, als Limburgse Brabander / Brabantse Limburger (streep maar door wat niet van toepassing is). . . is wandelen in Limburg is nu eenmaal mijn grootste hobby. Helaas komt het er niet altijd van. De Heuvelland4daagse, prachtige routes, veel onverhard, alles kan, niks moet; een hele verademing na de N4D. Maar er zijn meer mooie tochten daar in het zuiden. Mijn favorieten: De Nacht van Gulpen en de pelgrimstocht naar Banneux de zondag vóór Kerstmis.
Als geboren Limburger ziet ik het vaak niet, maar de wandelaars ‘van boven de rivieren’ wijzen me er telkens weer op, “Wie sjoeën ós Limburg is”.
En voor wat die grijze haren betreft, genoemd op ‘t W4W-forum, ” . . . . so what!”