SamenLoop voor Hoop

	Datum:	21 en 22 april 2018
	Naam:	SamenLoop voor Hoop
	Organisator:	SamenLoop voor Hoop – Heusden
	Plaats:	Nieuwkuijk
	Aantal km’s:	Doel: 80 km; is 82,6 km geworden.
	Duur ±:	24 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Mijn inschrijving voor deze – mijn eerste – Samenloop voor Hoop is een sprong in het diepe. Inschrijven als individueel loper, wat kan ik daarvan verwachten?  Op een wielerbaan? Teams? Enkele van de vele vragen. Het doel van de actie, het KWF, is geen probleem en als ik mijn voetenwerk kan laten sponseren is dat alleen maar mooi. Op mijn actiepagina het doel gesteld op € 200,00, maar uiteindelijk is dit gestegen naar € 325,00. Alle 27 sponsoren, bedankt.

De wielerbaan

Bij een verkenning bleek dat niet de hele wielerbaan werd gebruikt. Via houten vlonders werd een grasveld overgestoken; een rondje van 542 meter. Het resterend deel van de wielerbaan – 941 meter – bleef onbenut. Mijn tabelletje van het aantal ronden kon in de prullenbak. Maar niet getreurd, met een normaal schema van een kennedymars in het hoofd – 80 km binnen 20 uur – moet het ook wel te volgen zijn.

Zaterdag rond 14.00 uur meld ik me bij een soort kantinetent voor alle vrijwilligers. Omdat ik de enige wandelaar zou zijn die NIET ging slapen – zoals dat standaard is bij kennedymarsen – mocht ik mijn “bedje” in deze tent opmaken. Een oude tuinstoel, een stalen weekendtas met van alles en nog wat en een karretje om dit alles makkelijk mee te slepen, meer heb ik niet nodig.

Al vroeg in de ochtend zijn de 36 deelnemende teams druk bezig hun kraam in te richten. Naast het aflossend wandelen worden in de kraampjes vele zaken verkocht voor het KWF; een soort braderie. Het terrein ziet er veel belovend uit.Rond  14.45 uur worden alle 512 lopers en bezoekers toegesproken en wordt nogmaals verteld waarvoor deze Samenloop zo dringend nodig is. De minuten vóór de start worden weggewerkt door een mooi optreden van twee heren met als resultaat dat menige toehoorder met twee armen in de knoop achterblijft.

00:00 uur: de start

Klokslag drie uur gaat het gebeuren. De complete teams passeren op afroep de ‘startlijn’ en onder luid gejuich en applaus beginnen ze aan hun 24 uur. Na het laatste team schuif ik stilletjes in het ‘peloton’.

In het begin gaat het erg langzaam maar na de eerste gezamenlijke ronde wordt elk team flink  uitgedund tot 1 á 2 lopers. De rest gaat zich bezig houden met de activiteiten en verkopen in hun kraam.

Mijn grootste uitdaging is begonnen. Niet de afstand, niet de duur maar het rondje van 542 meter is mijn tegenstander. Op het vlonderpad over het grasveld  is het zaak goed op te letten op omhoog wippende planken door wandelaars vóór mij.  De muziek wordt vanaf het hoofdpodium verzorgd door vele muzikanten en gezelschappen en is – soms met enige vertraging – over het hele wandeltraject te horen.

Langs het parcours zijn vrijwilligers al bezig met het plaatsen van de ruim 2100 kaarsenzakken met persoonlijke boodschappen. Al wandelend en lezend begint de noodzaak van deze actie steeds duidelijker te worden. Onvoorstelbaar, 2100 kaarsenzakken alleen al in onze gemeente.

Mijn onderkomen.

Geregeld tref ik collega’s, vrienden of kennissen op of langs de route, dus genoeg gelegenheid voor een gesprekje. Om de 5 á 10 km duik ik ‘mijn kantinetent’ in voor een boterham, koffie, stroopwafel en een drankje. Ik moest en zou de aanwezige Organisatie beloven dat ik mee zou helpen alle aanwezige etenswaren en dranken vóór zondagmiddag weg te werken.

Om wat afwisseling in mijn parcours te brengen, ga ik over op de grote ronde. Hierdoor heb ik geen last van de planken en loop je zo’n 650 meter buiten alle rumoer, muziek en licht, waardoor je een lekker stevig tempo kunt maken en tijd kunt sprokkelen. Om 22.00 uur zal het wandelen tijdelijk  stilgelegd.  Dan wordt er een kaarsenceremonie gehouden, een speciale ceremonie waarbij dierbaren worden herdacht, we elkaar kunnen steunen en we vieren dat mensen kanker hebben overwonnen. Hier wil ik zeker bijzijn, dus moet ik wat tijd sprokkelen.

Indrukwekkend!

Ruim 2100 …..

Langzaam daalt de duisternis over het braderieterrein. Vrijwilligers zijn bezig om alle kaarsenzakken te voorzien van een brandende kaars. Hierdoor wordt de teksten op de kaarsenzakken nog indringender. Vaak blijft ‘n groepje wandelaars stilstaan bij een kaarsenzak, anderen speuren de route af naar hun bekende. De wandelroute en de omgeving wordt sfeervol verlicht. Je kunt alleen maar hopen dat familie of bekenden hier een vorm van troost kunnen vinden.  Ergens op de route staat een meters hoog bord met twee woorden: HOOP – LEVEN. De letters worden gevormd door vele kaarsenzakken.

Hoe verder de nacht vordert, hoe stiller het wordt op het wandelpad. Ik neem het er van en breng weer een bezoekje aan “mijn kantinetent” die er op dit nachtelijk uur helemaal verlaten is. Heel af en toe komt een actieve vrijwilliger of iemand van de EHBO wat drinken of eten. Door de brandweer wordt een groot kampvuur onderhouden.  Met een cola in de hand ga ik in een luie stoel een momentje genieten van het vlammenspel. Dat het onderhouden van een kampvuur ‘zwaar’ werk is, blijkt wel. De ogen van twee brandgasten zijn ferm gesloten.

Toscaans ontbijt

Zo langzaam als hij is gekomen, zo snel is de duisternis weer verdwenen en met het daglicht  komt ook weer meer beweging in het kampement. Verschillende vrijwilligers zijn bezig om een Toscaanse ontbijttafel gereed te maken. Voor € 5,00 kon men zich inschrijven, wat achteraf gezien het geld zeker waard was. Allerlei broodjes, beleg, scrumbled eggs, boerenyoghurt en fruit, zoveel als je wilde. Voor alle, al of niet uitgeslapen kampbewoners stond er rond 06.30 uur een stevig partijtje ochtendgymnastiek in de planning, waar ook de lachspieren wakker werden gemaakt. Helaas was het aantal deelnemers op drie handen en twee voeten te tellen.

Met nog 5 uur te gaan is de organisatie weer druk bezig, nu om alle kaarsen uit te maken en ze nadien te verzamelen. Dat een enkele keer het kaarsje niet echt uit was, is goed te horen en te zien aan de bokkensprongen van de ongelukkige vrijwilliger. De kaarsenzakken blijven staat, zodat de families deze mee naar huis kunnen nemen.

De jeugd draagt zijn steentje bij.

De jeugd wordt zeker niet vergeten. Voor hen is een Kinderloop georganiseerd. Ook zij  hebben kaarsenzakken versierd en acties gehouden. Hun opbrengst wordt helemaal gebruikt voor onderzoek naar hersenstamkanker. Naast het reguliere parcours is een klein, doch zeer heuvelrijk parcours uitgezet. Ikzelf ben blij dat dit traject niet is opgenomen in het reguliere wandelpad.

Muzikaal was er van alles te horen langs de route; dameszangkoren, (boeren-) muziekkapelletjes. Zelf had ik wel meer willen horen van die enkele gitarist; als ik het goed heb, ene Simon Keats. Helemaal toppie.

Het is zondag 12.39 uur en op mijn gps zie ik dat ik mijn primaire doel heb bereikt: de 80 kilometers zitten erop. Ik heb dan nog iets minder dan 2,5 uur om wat extra kilometers te maken. Mijn idee om de 100 te halen moet ik laten varen. Door bijzondere en waardevolle activiteiten zoals de kaarsenceremonie, het Toscaanse ontbijt en de vele praatjes onderweg, heb ik minder tijd kunnen wandelen. In mijn onderkomen ga ik eerst maar eens lunchen.

Op het braderieterrein is de opruimkoorts toegeslagen. De meeste nachtverblijven zijn al ingepakt. Links en rechts is men al bezig om op te ruimen. Alle niet-opgehaalde kaarsenzakken worden verzameld om nadien respectvol te worden verbrand. Klokslag 15.00 uur gaat de laatste wandelronde in die gezamenlijk wordt afgelegd. Alle wandelaars krijgen een witte roos en gaan voor het laatst rond. Veel overgebleven fruit, koek en snoep uit de verzorgingstent wordt op het pad gezet voor wie nog iets wil hebben en daar wordt driftig gebruik van gemaakt.

Organisatie, chapeau!

Als allerlaatste blijft nog de vraag over hoeveel euro’s er bijeen zijn gebracht met de verkoop van kaarsenzakken, inschrijvingsgelden, verkopen van de kraampjes, de opbrengsten van de jeugd enz. enz. Uiteindelijk heeft het hele evenement zo’n € 105.121,00  opgebracht. Een bedrag waar de organisatie trots op kan zijn.

En grote container wordt langzaam maar gestaag gevuld met de resten van wat eens een prachtig, intens, heel gevoelig evenement is geweest. Wat rest zijn mooie gedachten aan indrukwekkende momenten, een perfecte organisatie, vriendelijke vrijwilligers en de vragen van de vele nieuwsgierige wandelaars: “Ja, ik ben die ene wandelaar die 24 uur komt wandelen!”