80 van de Langstraat

	Datum:	9 september 2017
	Naam:	Kennedymars “80 van de Langstraat”
	Organisator:	stg 80 van de Langstraat
	Plaats:	Waalwijk
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	19 uuur en 40 min.
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Het start- en finishterrein.

Vorig jaar de 80 gemist i.v.m. een revanche-tocht in Zeewolde; de Z-tot-Z-tocht. Hierdoor zijn een aantal wijzigingen in de route voor mij nieuw en ik ben benieuwd hoe ze mij zullen bevallen. Ik had al iets gehoord over een grindpad, maar dat kan toch niet zo erg zijn.

Na een heel actieve zaterdag met o.m. een bezoek aan het ziekenhuis, in de avond vertrokken naar Waalwijk. De parkeerplaats voor de lopers was al helemaal vol. Na wat zoeken een plek gevonden op het gemeentelijk gazon: op hoop van zegen. Het inleveren van de koffer was voor mij zo gepiept: loopnummer geroepen, label gemaakt en hupsakee in de vrachtauto. Dat bleek bij anderen minder soepel te zijn verlopen. Op het plein op een terras vind ik Jan, Eelco en Dirk, aka “Het Groot Genneps Genootschap” (GGG).

Vlak voor 20.00 uur lopen de terrassen leeg. De speaker verhoogt zijn stemgeluid, de spanning onder de gereedstaande lopers neemt toe en klokslag 20.00 uur worden de ‘hazen’ en duiven gelost.

De eerste 20 meter zitten erop!

De snelheid is van dien aard dat het voor ons pas om 20.15 uur tijd werd om het terras te verlaten en ook de startlijn te passeren.

Tot vóór Drunen lopen we gezamenlijk op; daarna raak ik al snel achterop. Langs de route staan vele bekenden die wel het ‘naadje van de wandelkous’ van mij/over mij willen weten. In Drunen is een omloopje ingebouwd naar de nieuwe sporthal die die dag officieel is geopend. Voor mij had dit niet gemoeten; het was een flessenhals wat de lopers onnodig ophield.

Langs de weg staan veel toeschouwers, zijn er vele partytenten met de nodige drank , openhaardvuren en veel – voor mij – knalharde ‘muziek’. Na 20 km bereik ik de 1^e hoofdpost; Die Heygrave. Hier is van het GGG nog niets te zien. Na wat gegeten te hebben, ga ik op weg naar het centrum in Vlijmen. Hier is van enige straatactiviteit weinig sprake.

De Hoeven, de moeite waard

Via Haarsteeg gaat het naar de Hoeven. Hier heeft de buurt zich behoorlijk uitgesloofd; lichtbogen over de straat en vele – tijdelijke – bezienswaardigheden. Voor de wandelaar een mooie afwisseling. In Elshout, waar de plaatselijke jeugd zich uitleeft op een moordend tempo van de ‘muziek’ tref ik het GGG zittend onder een partytent bij een kachel aan, genietend van een geestverruimend vocht. Ik sluit me weer aan en nadat de bezemwagen voorbij is gereden, gaan ook wij weer op stap.

Na Elshout wordt Drunen weer doorkruist, nu van noord naar zuid. Hier worden we via een voetpad door een buitenwijk geloodst, waar de verlichting nu niet bepaald optimaal was. Vaak hoorde je dan ook een stille verwensing als je weer bijna op de grond lag. Uiteindelijk wordt de 3^e hoofdpost De Overlaat bereikt.

Daar we in de staart van de achterhoede zitten, is er voldoende plaats binnen. Na enige tijd worden we zelfs ‘bedolven’ onder broodjes kaas; we hebben te over! Terwijl de zaal langzaam leegloopt, worden de vrije stoelen en tafels geschoond en netjes neergezet; stille wenken om weer op pad te gaan.

Wat nu volgt is een heel groot deel van het Halve Zolenlijntje, met een kleine tour door de wijk Driessen.

Het Halvezolenlijntje, officieel de Langstraatspoorlijn, was een spoorlijn van Lage Zwaluwe via Waalwijk naar ‘s-Hertogenbosch. De bijnaam Halvezolenlijn refereert aan de schoenenindustrie. Er was tijdens de aanleg wel rekening gehouden met het eventueel in een later stadium dubbelspoors maken van de lijn, wat nog te zien is aan de brugpijlers van bijvoorbeeld de brug tussen Waalwijk en Drunen. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen.

Halverwege is gelukkig een verzorgingspost, waar ik een stevig toiletbezoek moet wegwerken; waarschijnlijk heeft iets bij de eerdere posten mijn maag van slag gemaakt. Om een beetje op te knappen ga ik het GGG vooruit, in een iets rustiger tempo. Tot Waspik is het erg stil langs de route. Het daglicht laat zich langzaam zien.

Rust in ‘De Overlaat’.

In de sporthal in Waspik zoek ik een tafeltje met een aantal stoelen voor het aanstormend GGG. Ik heb net een hap brood in mijn mond, of daar komt het gezelschap al binnenrollen. Ik neem hier de tijd om  van kleding te wisselen. Droog spul om je lijf voelt erg goed aan; ik krijg weer moed.

Na enige tijd wordt het ons ook duidelijk dat we moeten opkrassen, anders moeten we onze tas zelf meesjouwen naar Waalwijk; dus niet! Bij het verlaten van de sporthal doet de zon moeite om door het gebladerte te komen; daar waar het lukt voelt het goed aan. De sfeer stijgt zienderogen. Op weg naar ’s Gravenmoer klonteren we samen met een aantal dames met een JBL-speaker en al snel zingen we met zijn allen de topper van André Hazes ‘Bloed, zweet en tranen’. Gezien de verder aanwezige liedjes op het mobieltje, gaan toch maar weer snel verder; we worden (te) oud!

Zodra we Dongen binnenlopen hebben we nog zo’n 25 km te gaan. Via allerlei voetpaden, straatjes en weggetjes die vandaag – gezien de grote hordes wielrenners –  ook gebruikt worden voor een wielerfestijn, komen we uit bij post 16. Hier wordt gerust en gedronken.

Voor mij breekt nu een periode van onbekendheid met de route aan. Samen met Eelco – de rest is iets sneller en lopen voor ons uit – passeren we diverse terrassen met Heineken en Palm reclames, maar van onze ‘voorlopers’ geen spoor te bekennen. Zouden ze ziek zijn?

Nog te gaan . . . .

Ik ben erg benieuwd waar dat stuk onverhard is, waar vorig jaar zo over werd geklaagd. Op de kaart zijn het allemaal behoorlijk rechte polderwegen, m.a.w. ’zo’n 13 km stoempen tot in d’n Kets’. Onderweg worden we uitgenodigd om even te rusten bij een uitgebreide familie die langs de kant de wandelaars aanmoedigt.  Hier komt ook Fons aangereden en ook hij wordt gevraagd. We worden gelaafd en voorzien van drank – al of niet alcoholhoudend – worstenbroodjes en kleine snacks. Wat is het leven toch eenvoudig. Het kost wat moeite om weer op te stappen, maar uiteindelijk mogen we weg.

Fons vertelt dat hij onderweg werd geïnterviewd door een lokale omroep over zijn super-de-luxe rolstoel en Fons geeft allerlei details aan. Tenslotte stelt de interviewer – wijzend op de gps op het stuur – een laatste vraag: “Is dat jouw stappenteller?”  Fons in een deuk, en wij ook!! (zie Youtube filmpje)

Kaatsheuvel is bereikt en via de binnenpaden  in een nieuwe woonwijk komen we weer uit op de mij bekende en vertrouwde route. Van het erbarmelijke grindpad van vorig jaar  heb ik niets gezien. Men heeft dus goed geluisterd naar de wandelaars. In het verbouwde centrum is post 19, geflankeerd door vele terrassen. Op een daarvan vinden we onze medewandelaars. Ook hier maken we gebruik van een heerlijke zitbank en drank.

Eelco en ik verlaten wat later het terras. Nog 1,5 uur voor iets meer dan 5 km, dat moet goed te doen zijn. De route is mij nu weer helemaal bekend. De straten van Kaatsheuvel zijn inmiddels behoorlijk leeg. Pas in Waalwijk komt er weer wat ‘leven in de brouwerij’. Bij de laatste bocht is het nog 2 km. Langs de kant is men erg bezorgd dat we de finish niet op tijd halen, maar na wat geruststellende woorden is men tevreden. Te vroeg binnenkomen is voor ons geen optie!

Rina , Dirk, Eelco en Jan (niet meer op de foto) , bedankt!

Op zo’n 600 meter vóór de finish zitten onze medewandelaars  ons op te wachten om samen de finish te passeren. Het is 15.44 uur en hebben dus nog ruim 15 minuten over. We worden enthousiast onthaald bij de finishlijn, waar we ook ons diploma en nummertje uitgereikt krijgen.

Na de uitreiking ga ik op zoek naar mijn koffer, voordat die weer naar elders verdwijnt. Dit jaar geen afzakkertje met mijn medewandelaars, maar direct naar huis. Jan, Eelco, Dirk en Rina dank voor de prettige wandeling. Ik heb er van genoten.