DAK Wandelshoptocht

	Datum:	26 augustus 2017
	Naam:	20e DAK WandelshopTocht
	Organisator:	DAK Atlethiek en Wandelvereniging
	Plaats:	Drunen
	Aantal km’s:	42,3
	Duur ±:	Iets meer dan 10 uur.
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Om half zes gaat de wekker. Ik wil om half zeven bij de start zijn om op mijn gemak een kop koffie weg te werken. Omdat de wandeling zich afspeelt in “my backyard”, kan ik op de fiets naar de start en na het  volbrengen van de tocht heerlijk uitfietsen op weg naar huis.

Bij aankomst is het nog heeeeeeeel rustig. Ingeschreven voor de 40 km ga ik met een kop koffie wachten op het uitdelen van de route. Dit jaar geen controles onderweg maar gelukkig – nadien geconstateerd – wel fietsend EHBO-personeel. Dat geeft me altijd een prettig gevoel, zeker omdat ik meestal helemaal achterin in de achterhoede wandelt. (Nog meer naar achter gaat eigenlijk niet.) Rond 06.55 uur wordt de route uitgedeeld en mogen we op pad. De eerste 5 kilometer is ‘a piece of cake’, mooi strak asfalt of stoeptegels met aan het eind wat bospaden.

Het begin is elk jaar hetzelfde: in één strakke lijn vanaf de start naar de Drunense Duinen. Ik hoor eenieder al denken: “De Drunense Duinen, da’s toch niet jouw ultieme wandelomgeving???” Klopt helemaal, maar het (wandel-)leven gaat nu eenmaal niet over rozen. En dat wordt vandaag weer werkelijkheid. Na 5 kilometer sta ik aan de rand van de grote zandvlakte. Hier heb ik in het verleden vele dienstplichtig soldaten tijdens hun basisopleiding laten kruipen en rennen, nadat ik eerst zelf in mijn opleiding – bepakt en behangen – door commando-instructeurs over de vlakte werd gejaagd. Gelukkig mag ik het vandaag in mijn eigen tempo doen.

Ik wordt nog vóór de zandvlakte ingehaald door LHST, aka Ronald. Al vrij snel laat ik hem gaan; niet normaal, dat tempo. De eerste meters door het zand gaan nog wel; het gaat bergafwaarts. Daarna komen de vlakke meters en die gaan al minder soepel. Ondanks dat het nog vroeg is, loopt het zweet al over mijn rug. En dat wordt niet minder als we aan de andere kant van de duinpan weer omhoog moeten. Tijdens deze klim wordt ik ingehaald door o.m. door Frans (Bossche 100) en zijn neefje Thomas. Als de laatste mij ziet, krijgt hij een ‘meelijwekkende en gemene grijns’ op zijn gezicht, zo iets van “Dat gaat jou vandaag weer veel bloed, zweet en tranen brengen!” Grrrrrr . . . .  pats  . . . . .  schop  . . . . .  au!  Sorry Thomas, ik kon het niet laten. 😊

Nadat mijn plaagduivel is verdwenen, gaat de tocht door de zuidelijke bosrand richting het westen. Hier passeren we een mooi uitzichtpunt over de zandvlakte. Het is 10 uur en ik neem even een rustpauze. Het uitzicht is prachtig. Overal zie je wandelaars, (hard-)lopers, groepen stoklopers in het voor- en achterterrein voorbij cruisen.

Ik ga op weg naar de eerste caférust; Brasserie Boslust in Udenhout. Terug in de dichte bebossing raak ik even van de route, maar met een beetje gezond verstand kom ik weer op het juiste pad. Bij het café is de grootste drukte al voorbij, dus is er voldoende ruimte. Op het terras geniet ik van een kop koffie en mijn boterhammen. In Udenhout is het ook even zoeken hoe de route loopt. Bij het uitzetten was waarschijnlijk geen rekening gehouden met een dorpskermis, maar ook deze omleiding werd genomen.

Wat zijn dit ?? Africaantjes??

Op zeker moment ga ik twijfelen of mijn gedachten wel door de beugel kunnen: “Is dit nu een veld vol met africaantjes of een veld met vierbladige gele bloempjes?” Wie het weet mag het zeggen.

De route voert de wandelaar nu langs diverse oude leemputten. Bij één van de vijvers staat een bank met uitzicht en neem ik weer een kleine rust. Aan de overkant van de vijver staat een reiger in het water te vissen; een mooi panorama. Vóór de poort van Huize Assisië gaat het rechtsaf. Wel wordt hier de wandelaar naar binnen gelokt voor een kopje koffie; ik heb daar geen gebruik van gemaakt. Misschien iets voor de volgende keer. Op weg naar de Oude Bossche Baan is mijn watervoorraad op. Bij een boerderij vraag ik of men wat water heeft waarop ik een ijskoud flesje blauw bronwater krijg aangereikt; heerlijk, helder …… nog net geen bier!

Op de Oude Bossche Baan, richting De Rustende Jager geniet ik nog even op een bankje van een prachtig groen grasveld dat bewaterd wordt. Vanaf hier gaat het nu in een streep naar de Drie Linden in Giersbergen. Vlak voor het gehucht worden we nog wel even van het verharde fietspad verjaagd om ervoor te zorgen dat wij – de wandelaars – nog iéts konden zien van dit mooie oude gehucht. Op het terras bezie ik de kaart en stel vast dat het zo’n 4,5 km is tot de finish. Ik stap rond 15.45 uur op zodat ik nog voldoende tijd heb.

De laatste foto. Nu snel naar de finish

Nadat de watervoorraad is bijgewerkt, het inwendige is gekoeld met een cola, ga ik voor de laatste km’s op weg. Ik volg trouw de pijlen, maar na zo’n 2 km begrijp ik dat de te volgen route heel anders is dan wat ik in gedachte had; geen 4,5 km maar 7,5 km. Dat wordt dus buffelen. Op een gegeven moment kies ik voor de kortste mathematisch weg naar de finish; via kaarsrechte wegen en fietspaden, niet gehinderd door bochten, boomstronken, modderpoelen enz.

Van mijn ETA van 16.55 uur blijft niets over. Om tien over vijf loop ik het finishlokaal binnen. Op het terras zit de organisatie en nog een enkele wandelaar te genieten van de namiddagzon. Deze dag heeft mij – naast het inschrijvingsgeld – ook mijn oud mp3-spelertje gekost. Ergens in de buurt van Bos en Duin is hij er van doorgegaan; een kleine zoektocht mocht niet baten. Het zij zo.

Rond kwart voor zes bestijg ik mijn stalen ros en ga moe maar tevreden naar huis. Gelukkig hebben ze over twee weken geen zandvlakten en ongelijke bospaden. 😊