OLAT – 25e ‘Asfaltloze’ Wandeltocht

	Datum:	28 december 2016
	Naam:	25e Grenzeloze Wandeltocht
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	Luyksgestel-Lommel
	Aantal km’s:	32
	Duur ±:	7,5 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Startlokaal

De laatste Grenzeloze Wandeltocht van de OLAT. Die wil je niet missen. Ooit in 2007 gelopen, dit jaar dus voor het laatst. Om 06.30 uur al op weg naar Luyksgestel. Daar aangekomen worden we letterlijk het bos ingestuurd om de auto weg te zetten. Het is nog steeds aardedonker. Van de parkeerwei naar het startlokaal is het even zoeken tussen al die caravans en bungalows maar uiteindelijk zit ik aan de koffie. Voor het luttele bedrag van € 1,50 mag ik vandaag meelopen.

Om 08.00 uur ga ik op stap, maar het duurt  nog zo’n 8 minuten voordat de gps weet waar ie is! Het gaat vanaf de camping ‘De Zwarte Bergen’ het bos in. Na ongeveer 3 km stel ik vast dat ik te vroeg ben vertrokken. Het lijf – in bijzonder de darmen – protesteren en ik moet op zoek naar een rustige plek. Doe dat maar een in de winter zonder een enkel blaadje aan de bomen. Ik kan u geruststellen; het is gelukt.

Afd. Drunen

Met een opgeruimd gevoel kan ik verder en na enige tijd betreed ik het domein van de Belgen. De grenspaal die deze scheidslijn markeert kan vandaag op veel belangstelling rekenen. Hij mag met vele wandelaars op de foto. Na diverse bospaden lopen we te hoop tegen een dijk van het Kanaal Bocholt–Herentals, Via een kleine klim bereiken we de ‘all over the world’-bekende slingerbrug over dit kanaal. Het blijft een mooi bouwwerk. En dan heb ik het nog niet over de wandelaars die op hetzelfde moment de brug passeren.

Na weer enkele kilometers bospad komen we bij de eerste binnenrust. Binnen is het stampend druk en ik kan nog net door mijn beslagen bril een plekje vinden Hier gebruik ik deels mijn lunchpakket, aangevuld met een kop koffie. Hier tref ik ook ingeschreven lopers voor de Bossche 100, die meters maken om t.z.t. goed voor de dag te komen.. Na de korte rust ga ik verder richting de 2e rust in Heeserbergen. Ik passeer een mooi geconstrueerde uitzichttoren en ben benieuwd naar het uitzicht bovenop. Helaas. Ik kom niet verder dan de derde etage. Het vooruitzicht om – boven aangekomen – er niet meer af te kunnen, doet me besluiten om niet verder te klimmen. In vaktermen, een gevalletje van hoogtevrees.

FLAK-opstelling?

We doorkruisen mooie bosgebieden, voordat we aankomen bij de 2e rust. Ook hier is het goed druk voor zover ik het kan zien door mijn beslagen bril. Na een kort oponthoud ga ik weer op pad en na ‘n kilometer of zo lopen we weer door de bossen. Onderweg zie ik wel dat er enkele bunkers in de bossen staan, maar dit wordt pas interessant als de route zich zowat dwars door een heuvel wringt. Die heuvel heeft iets weg van een opstelling voor een FLAK-luchtdoelgeschut uit de 2e Wereldoorlog.

Vanuit de bossen komen we nu bij een van de vele meren en gaan er helemaal omheen. Onderweg stuift een zekere ‘Thomas’ voorbij en loop ik een eind op met Marcel, van de LAT. Vlak voor dat we de 3e rust bereiken gaat het door een bos met diverse verschillende vlechtwerken, die zich vanaf de grond  omhoog  worstelen om een boom. Andere hangen met kabels in de bomen. Heel wat handarbeid is hieraan gespendeerd. De binnenrust is wederom oogverblindend; de bril beslaat totaal.

GgGggggrrrrrrr . . . . . . .

Het laatste deel van de tocht naar ‘De Zwarte Bergen’ heeft niet veel te vertellen, afgezien van het imposante gebouw, de ‘Soeverein’, met een technisch fraaie constructie om het dak te dragen. Wat mij deze wandeltocht is opgevallen dat er onder wandelaars iemand heeft rondgelopen met een flinke neusverkoudheid. Om de een à twee kilometer lag er een gebruikte tissue langs de kant van de weg. “Het is ook echt niet te doen om die tissues in een/je zak te stoppen en ze in een prullenmand te dumpen.” Triest!! M.i. iemand die niets om de natuur geeft.  ‘t Zal toch niet waar zijn*   🙂

De laatste kilometers rijgen zich aaneen en weldra komt de finish in zicht. Na de afmelding, een sticker en de stempel (daar loop je tenslotte voor), wordt het nu de kunst om de auto op te sporen. Vanochtend bij duisternis weggezet in het bos, nu wat extra kilometers maken om hem terug te vinden. Op de valreep wordt ik nog geconfronteerd met drie heuse Bossche 100-lopers. Ook zij hebben de tocht in goede gezondheid volbracht. Enfin, …. we zullen het wel zien.

Dank aan alle vrijwilligers, zowel NL als BE, voor de prima verzorging. Ben benieuwd wat er voor deze tocht in de plaats komt. Olat, succes met de planning.

[Ik heb dan ook een van de laatste tissues in plastic verpakt en meegenomen voor een forensisch DNA-onderzoek.]