Kennedymars Cuijk

	Datum:	21 mei 2016
	Naam:	Kennedymars Cuijk
	Organisator:	Kennedymars Cuijk
	Plaats:	Cuijk
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	19 uur en 45 minuten
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

We zijn er klaar voor.

Grote twijfel heb ik om deel te nemen aan deze Kennedy mars. Pluspunten: hij is nieuw, niet ver van huis en in een mooie omgeving. Minpunten: vroege start en dus een donkere aankomst. De laatste gelopen Kennedy mars  was in Waalwijk, zo’n 8 maanden geleden, m.a.w., hoe zal het gaan met de voetjes?

Uiteindelijk winnen de pluspunten en ga ik 21 mei om 03.30 uur op weg naar Cuijk. In het startlokaal is het behoorlijk druk. Naast alle onbekende, ook vele bekende gezichten van het W4W-forum. Met een kop koffie ga ik snel weer naar buiten in de frisse lucht. Het weer ziet er goed uit: geen regenwolkje te zien op de app.

Rond vijf uur staat het hele gezelschap van zo’n 500 lopers buiten voor het ‘startschot’. De eerste kilometers zijn heel herkenbaar: door het centrum van Cuijk naar de Maasoever; tijdens de Nijmeegse Vierdaagse  één groot feest, nu een stille omgang, verbaasd nagekeken door een vroege hondenbezitter die zijn viervoeter uitlaat. De zon doet inmiddels pogingen om boven de einder te komen; de lucht is prachtig rood. Als dat maar geen ‘water in de sloot’ betekent, aka regen.

Op 6 oktober 2007 hier gelopen in een 60km-wandeltocht met de naam ‘Het land van Cuijk’. Halverwege te horen gekregen dat ik voor het eerst opa was geworden. Dat blijft dus wel hangen aan de naam ‘Cuijk’. In Linden, het enige dorp in de route van de Nijmeegse Vierdaagse, waar je de vogeltjes nog hoort fluiten, is de eerste rust. De verzorging is prima; brood met diverse beleg, koffie, thee, banaan, het kan niet

Nu nog rustig

We maken een rondgang om de Kraaijenbergse Plassen, deels mooi verhard maar hier en daar ook een smal graspaadje langs de waterkant. In de ochtendzon is het genieten van de omgeving. Uiteindelijk komen we rond 09.00 uur uit in Beers. Is het tijdens de Vierdaagse een drukte van jewelste voor de kerk, vandaag is het erg rustig afgezien van wat wandelaars. Hier vinden we de tweede rustpost op 21 km: Het Wapen ban Beers. Achterom is het goed zitten in de schaduw met Ron, Sylvia en Carola. Mijn eerste FB-berichtje gaat de lucht in.

Na een half uurtje gaat het weer voorwaarts. Ook nu worden we weer getrakteerd op een graspaadje langs een sloot. Voor mij is dat minder; ‘k moet goed uitkijken waar ik m’n voeten neerzet. Mijn snelheid wordt dan minder en …… ik heb geen zwembroek bij me!

Onderweg passeren we Kasteel Tongelaar, wat er prachtig bijligt. Een andere keer maar eens bezoeken. Langs de oevers van ‘De Kuilen’ , een mooie waterplas, komt de 3^e rustpost in zicht. Hier worden we getrakteerd op appelgebak met slagroom. Bij het zoeken naar een plekje om te zitten in de schaduw, vergeet ik het gebak ga er pardoes op zitten. De slagroom doet zich tegoed aan mijn heuptasje. Gelukkig heb ik nog mijn eigen lunchpakket.

De cache-kluis

Na het vertrek uit ‘De Kuilen’, wordt ons groepje getrakteerd op een klein intermezzo: de gps van Carola geeft aan dat er een cache in de buurt ligt. En die moet dus worden gezocht. Bij een klein onderkomen is de cache snel gevonden. Edoch, enkel met diverse codes en sleuteltjes is de cache te achterhalen. M.b.v. mobiele ondersteuning van Carola’s cachevrienden wordt deze vondst uiteindelijk vastgelegd. Ik heb nu ook gezien dat je eigenlijk drie handen nodig heb: twee om cijfersloten te bedienen en een derde om je mobieltje aan je oor te houden.

Via de buitenwijken van Mill gaat het richting een bosgebied. Bospaden worden afgewisseld met zandpaden. Iets waar ik in een Kennedy mars niet blij mee ben. Ik weet nu ook weer waarom. Kramp in mijn linker kuit laat zich voelen. Dus moet een dennenboompje het bezuren: duwen en stretchen om de kuit weer gangbaar te krijgen. Dat lukt en langzaam lopend haal ik de 40km-rust. Het eerste wat ik doe is een aanvraag voor een massage. Er zijn nog twee wachtenden voor me: een lmb-genist en Tina.

Duits lijntje

Ik afwachting van mijn behandeling, gaat een prima tomatensoepje naar binnen. Na de behandeling gaan Tina en ik weer op pad. Het deelnemersveld is nu flink uitgerekt en zo lopen we soms helemaal alleen over Gods paden en wegen. Zo is daar het ‘Duits Lijntje’, de restanten van een oud spoorlijntje. Een heerlijk stukje parkoers; onder het koele lover in een zonnige omgeving met een prachtig uitzicht.

We naderen Haps, de 5^e rustpost bij de molen. Ook hier weer een prima verzorging, al had het broodje worst warm mogen zijn. Bij mij viel het niet goed. De tomatensoep deed alles weer vergeten. Op de post zelf is het behoorlijk druk; een hele groep Molukse wandelaars met vaantjes en vlaggetjes hebben de grootste lol. Het doet me denken aan de Vierdaagse, waar een hele groep al dansend door Ottersum trok.

Rustpost De Molen

Tina ging alvast vooruit naar een café voor een privaat bezoekje. Ik zou haar wel bij ’t café bijhalen. Het eerste café waar ik binnenkwam was een privé feestje aan de gang. Geen Tina. Het tweede café: “Ja, er zijn enkele dames hier naar het toilet.” Oké, dus wachten we. Verschillende dames gingen naar binnen en weer naar buiten, maar geen Tina. Een bezoekje binnen, maar geen Tina te bekennen. Dan maar door; waarschijnlijk is ze al door.

We gaan de A73 onderdoor ( die kruisen we nog wel 2 maal), langs een spoorlijn en komen uit bij de eerste waterpost. ‘Veel drinken, ‘ had de masseur gepredikt en dus ruil ik alles wat leeg is voor vol. We worden nu door een mooi stukje natuur geleid. De rust wordt verstoord door een aantal wandelende dames, die heel langzaam het geloof in zichzelf beginnen te verliezen. Hopelijk heeft de opmerking ‘Je hebt tot 01.00 uur de tijd!’ een positieve invloed op hun gemoedstoestand.

In Beugen, op 59 km, worden we getrakteerd op een frietje mèt en een frisdrank. Hier haal ik Tina weer bij, (“Ik was naar het derde café !”) alsook Carola, Ron en Sylvia al gaan deze laatste drie al weer snel ervan door. De friet gaat er niet helemaal in. De temperatuur wordt langzamerhand minder prettig: drukkend, vochtig en weinig tot geen wind.

Wat rest ….

Samen met Tina ga ik weer op weg. We lopen het gebied van de Maasheggen in. In 2014 hier de ‘Maasheggentocht’ gelopen. Een mooi gebied en deze keer waren de wegen droog. Toentertijd was het behoorlijk modderig. Langs de oever van de Maas is het goed toeven. We passeren diverse bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, sommigen in ‘redelijk’ conditie, anderen uiteengereten door ‘vijandelijk vuur’.

Bij ‘Het Veerhuis’ lonken enkele banken en kunnen we de verleiding niet weerstaan om even te gaan zitten. Maar deze onofficiële rust maken we niet te lang en zijn nog zo’n 18 km te gaan. Nadat ook bij de tweede waterpost de drankvoorraad weer is aangevuld en de gps van nieuwe batterijen is voorzien, gaan we op zoek naar de pannenkoeken. We passeren het klooster van St Agatha wat er prachtig bij ligt en via een lang wandelpad op de dijk komen we aan bij pannenkoekenhuis “De 7 Dwergen” onder de rook van Cuijk.

De pannenkoek smaakt prima, maar helemaal gaat ie er niet in. Waarschijnlijk dat de maag gedurende de gehele dag flink is verwend. Na een halve pannenkoek is het over. De duisternis valt langzaam in en de verlichting en de hesjes komen tevoorschijn als we Cuijk binnenkomen. Mocht men nu denken: “Aha, de finish is nabij,” helaas. Er zijn nog zo’n 10 km te gaan. En om eerlijk te zijn, voor mij waren het zware km’s. De finish passeren op zo’n 900 meter en dan nog 9.000 meter weg te moeten werken, pffffffffffff.

Door de duisternis is het volgen van de route een flinke kluif geworden. Pijlen waren slecht of soms niet zichtbaar zo ze er al waren. Het is dat ik de route op de gps had staan, ander was het behoorlijk puzzelen. In de rustpost ‘Van der Valk’ – een sponsor van de tocht – lopen we Carola, Sylvia en Ron weer tegen, die aanstalten maken om weer te vertrekken. Zelf gaan we even onderuit. We kunnen gebruik maken van een warme hap, maar het blijft bij een deel van mij lunchpakket en een ijskoude Rivella.

De (voor-)laatste hap.

Rond 23.30 uur gaan wij ook weer op stap voor de laatste 5,5 km. Dat moet lukken vóór 01.00 uur. De route voert ons door de buitenwijken van Cuijk. Dankzij de gps vinden we onze weg. Vlak voordat we rechtsaf het centrum in moeten, moeten we zoeken naar de afslag, maar al enig rondstappen is het tuinpaadje gevonden en dalen we af naar het centrum. Op de terrassen worden we door de aanwezige gasten met applaus onthaald. De laatste kilometer naar de finish gaat onder onze voeten door en rond 00.45 uur kunnen we ons afmelden.

Rond de finish is het mooi druk. Binnen worden we blij gemaakt met een ’Van harte proficiat!’, een joekel van een medaille en een up-to-date diploma. Gelukkig denk ik nog aan m’n blauwe KM-kaart. ’t Zou toch zonde zijn om te vertrekken ZONDER de KM-stempel.

Buiten zit een heel gezelschap van het forum. Deels bekend, deels (nog) onbekend. Het is inmiddels al over een uur en met een reisje van zo’n 3 kwartier, is de animo om te blijven hangen niet hoog. Ik neem afscheid, wens eenieder een goede reis en vertrek naar huis. Daar aangekomen onder de douche en onder de wol. De rommel ruimen we morgen wel op.

Top route, top weer

Hier een filmische impressie van deze Kennedymars.

Epiloog plus-min.

• Een prachtige route, al ben ikzelf niet zo weg van bospaden en los zand in een Kennedy mars. Maar dat is natuurlijk erg persoonlijk.
• Een perfecte verzorging. Terwijl ik dit verhaal typ achter de pc, verwerk ik het laatste restje van mijn lunchpakket.
• Extra dank voor de masseur die me heeft bewerkt in “Van Rossum’s Troost”. Ik heb het gehaald.!
• Overdag een goede bepijling, maar bij duisternis waren diverse pijlen niet te zien, als ze er al waren.
• De laatste 10 km hadden een behoorlijk mentale component: zo vlak bij de finish en dan nog ….. !

Dit was mijn tweede KM met een starttijd van 05.00 uur. Ondanks de optimale verzorging en de tassenservice, ben ik er bijna zeker van dat een KM met deze starttijd mij niet meer zal bekoren.

Wat blijft is een dankwoord aan de organisatie. Het was de moeite zeker waard.