In T-shirt naar Banneux

	Datum:	20 december 2015
	Naam:	Pelgrimage/Kersttocht
	Organisator:	stg Pelgrimswegen & Voetpaden
	Plaats:	Van Noorbeek (NL) naar Banneux (B)
	Aantal km’s:	36
	Duur ±:	9,5 uur
	Google Earth (kml)	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Kerst langs de route

Dit jaar de bedoeling om de 25 km van Val Dieu naar Banneux samen met mijn twee zussen te gaan lopen. Maar door drukke werkzaamheden t.b.v. enkele kerken in Maastricht, ging dat niet lukken. Jammer, ik had het graag gedaan.

“Dan ga ik maar weer voor de afstand Margraten-Banneux, mij wel bekend.” liet ik mij ontvallen op een trainingsavond in Drunen. Helemaal fout dus! Twee dames, Karin en Miranda, wierpen zich op om mij te begeleiden. Mijn wandeltocht werd wel acuut ingekort tot 36 km met als start Noorbeek. De 42 km vanuit Margraten was wel erg veel voor een eerste keer. Dit jaar was het voor het eerst dat je vooraf moest betalen voor de bus Banneux-Noorbeek. Een prima idee; zo weet men dat eenieder een plaats heeft en er zeker geen ‘zwarte’ passagiers mee terug gaan.

Enfin, zondagochtend vroeg rond 05,45 uur werd de autorit gestart om zo rond 07.15 uur in Noorbeek aan te komen. Nadat alles op, aan of onder was gebonden, vertrokken we klokslag 07.30 uur. Een boekje/routebeschrijving hebben we nog niet, maar na vijf jaar mag de route wel in die grijze massa zitten. En mocht dat gewist zijn, hij staat ook in de gps!  De eerste km’s door Nederland gaan door de duisternis. Al heel snel krijgen we groepsuitbreiding. Enkele dames zijn buiten Noorbeek al de weg kwijt en sluiten zich aan bij ons.  In België begint het licht te worden. Om de dames de originele route te laten zien, werden diverse persoonlijke omleidingen, dérouteringen, afkortingen en olifantspaadjes niet gebruikt. Niet dat dat in afstand veel verschil maakt, maar bij slecht weer (ervaring!) kan het wel eens verstandig zijn. Je moet tenslotte  wel weer heelhuids thuis aankomen.

Al vrij snel krijg ik  het behoorlijk warm van dat heuvel op, heuvel af lopen en gaat op zeker moment mijn windjasje uit. Het is prima weer om in je T-shirt te lopen. Er zijn zelfs wandelaars die in hun korte broek lopen!! De eerste rust vindt plaats in de casse-croûte van de abdij in Val Dieu. Het is er nog rustig, maar na een stief halfuurtje loopt de tent vol en is het dringen om weer buiten te komen.

Mooie vergezichten onderweg

Met dit mooie weer is er genoeg  om te bekijken en te genieten van de vergezichten. Er zijn zelfs momenten dat de zon zich laat zien en de omgeving in mooie herstkleurschakeringen laat zien. Deze wandeling heeft niets van mijn vorige tochten naar Banneux. Eigenlijk is het niet leuk!!! Maar goed dat we het weer niet in de hand hebben. Zou er dan toch iets met het klimaat niet in orde zijn?

Na een steile afdaling komen we in het oord Bolland uit. De naam ‘Bolland & Bolland’ ligt vóór in de mond. We vinden op het schoolplein een mooie overdekte plek om wat te eten en te drinken, waarna we doorgaan naar Noblehay.

In het kerkje van Noblehay hebben we een moment van bezinning en kunnen we de lunch gebruiken. Het is hier altijd een gezellige drukte. Nadat we voor de tweede keer het lied hebben gezongen en de woorden van bezinning hebben beluisterd, wordt het tijd om plaats te maken voor andere wandelaars.

We gaan rechtsaf omlaag, door een wei, over een sloot en weer door een wei flink omhoog. Normaliter is dit een nat, glibberig en heel vermoeiend traject. Meestal neem ik dan ook een andere route, maar gezien de zomerse omstandigheden durf ik nu de klim wel aan. Om eerlijk te zijn, het was een makkie.

Via o.m. een tuincentrum, tennisvelden en voetbalvelden dalen we af in Soumagne. Op de vijfsprong is het behoorlijk druk. Veel wandelaars zoeken een etablissement om iets te drinken en/of te eten. Er zijn er genoeg maar overal zitten ze met de benen buiten. Wij vinden een plaatsje op het kunstgrasveldje voor het kleine kroegje midden op de vijfsprong. Het is er goed uit te houden in het zonnetje. We besluiten om hier wat langer te blijven, anders zijn we te vroeg in Banneux. Zo hebben we een goed zicht op knieniveau. Het is een raadsel hoe sommige wandelaars rond kunnen lopen met ‘brandschone’ wandelschoenen. Dat is mij niet gelukt.

De ‘gevaarlijke’ afdaling

Op 14.00 uur gaan we verder. Op enig moment lopen we andere wandelaars achterna en wijken dus iets af van de route. Hij is drassig en modderig, maar wel iets korter. We missen nu wel een drukke verkeersweg. Vlak voor het oord Olne wordt de route smal en heel erg nat en modderig. Het smalle pad voert ons achter langs enkele percelen en eindigt op het asfalt. Via het ‘centrum’ van Olne gaat het richting Nessonvaux via een – in de echte winter – gevaarlijke traphelling. Vandaag was het ‘pea-nuts’, niet echt een winterse pelgrimage waardig.

In Nessonvaux duiken we een café in. Na wat zoeken vinden we nog een plaatsje. Het is kwart over drie, we zitten 5 km van het einddoel, m.a.w. we kunnen wel even wat drinken. Een bezoek aan het toilet is niet echt een plezier. De keukenpolitie van een van de commerciële zenders zou hier zeker op tilt slaan. Uiteindelijk gaan we rond vier uur op pad voor de laatste en moeilijkste klim.

Ook deze etappe is vandaag appeltje-eitje, al moet ik de dames vooruit laten gaan. Uiteindelijk bereik ik het hoogste punt van de tocht, Het bijzondere vandaag is dat het nog dag is. Een mooi panorama krijg ik hier richting Pepinster en Verviers. De weg door het bos gaat nu weer op tempo om mijn wandelcompanen in te lopen. Op het eind van het bos ben ik bij en zo worden de laatste meters naar het heiligdom gezamenlijk afgelegd.

De berm van de grote weg bij Banneux staat helemaal vol met auto’s van ophalers. Nog nooit eerder gezien dus het moet vandaag wel echt heel goed wandelweer zijn geweest waardoor wandelaars alsnog op pad zijn gegaan na het aanhoren van de klimatologische vooruitzichten. Bij het heiligdom tref ik o.a. Frans en Bertus, twee wandelaars die zich voorbereiden voor de monstertocht ‘De Bossche 100’.

‘Volle bak’

De eucharistieviering zit tjokvol en na de zegen is het afmars naar het restaurant voor een heerlijk bord Belgische frites in afwachting van de bussen. Die zijn al ruim op tijd aanwezig, maar omdat het een gecombineerde bus Noorbeek-Margraten is zijn we de laatste die rond 20.15 uur vertrekken. Door een sprookjesachtig landschap rijden we naar Noorbeek.

Daar aangekomen is het overstappen in de auto om de terugreis te aanvaarden. ‘Gewoon de weg terug!” Maar hier ging ik de fout in en ‘trakteer’ ik de dames met een rondje Zuid-Limburg bij duisternis. ‘n Half uur later dan gepland arriveren we in Vlijmen.

Wat kan je nog meer vertellen over deze tocht? Het meest ‘significante’ (wat een duur woord) was toch wel het weer. Door alle afgelopen jaren heen was het echt winters. Nu had het meer weg van een late herfsttocht of vroege lentetocht. Maar winters, no way!

Karin en Miranda, dank voor de begeleiding tijdens de tocht. Het was weer de moeite waard.