Bossche 100, Den Bosch

	Datum:	22 jan 2010
	Naam:	De Bossche 100
	Organisator:	De Bossche 100
	Plaats:	DEn Bosch e.o.
	Aantal km’s:	0
	Duur ±:	20 uur
	&nbps;n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	Foto’s

Niet gelopen, toch genoten. Dit mag wel mijn samenvatting zijn van deze tocht. De beschikbare 20 uur voor deze 100 km lange tocht is voor mij te krap. Maar de sfeer die ik vorig jaar proefde, was te mooi om voorbij te laten gaan. De organisatie gevraagd of ik dit jaar foto’s mocht maken. “Geen probleem. Graag zelfs.”

Dus toen dit jaar enkele W4W-ers de B100 gingen lopen, stond het voor mij vast de ‘spiegiese’ begeleiding en de aanvullende verzorging op me te nemen. Met wat dekens en stoeltjes van ‘Hare Majesteit’ en diverse zoets, zouts, hartigs en water van de Aldi, was ik vrijdag gereed.

Helaas gooide een ooievaar wat roet in het eten. ‘s Middags om half vier was ik voor de tweede keer opa geworden. Tja, daar kan een B100 niet tegen op. Dan maar wat later aanvangen met de verzorging. Mijn ‘spiegiese’ begeleiding was toch pas op het eind nodig.

En zie daar, met zijn sneeuwwitte Busso met blauwe zwaailichten sprong Bosso vanuit Zeeland in het gevallen verzorgingsgat. Grandioos. Zo waren de lopers in ieder geval verzekerd van een gecertificeerde w4w-begeleiding.

Na de fantastische kennismaking met de nieuwe aanwinst in de familie, voor de belangstellenden, ze heet Imke (het blijft toch telkens weer een prachtig wonder), kon ik rond 22.15 uur mij melden bij de start. De lopers waren net een kwartiertje onderweg.

Bosso stond daar met zijn Busso op me te wachten. Een prachtige oude ziekenbak met prima bankjes. Alleen de instap was erg hoog, gezien de moeite die menigeen de volgende dag had om even te gaan zitten op de banken. Snel werden mijn spullen in de Busso geladen en vertrokken we naar de eerste rust.

Bosso had een mooie routebeschrijving gekregen naar alle verzorgingsposten en cafés, maar m.b.v. een Bom Bom was dat eigenlijk overbodig. De Bom Bom wees ons prima de weg door de duisternis.

De posten van de B100 hadden een rijk gevulde menukaart. Voor de lopers was er van alles te krijgen. Maar veel tijd om te lanterfanten hadden ze niet. De diverse verhalen hier op het forum zijn daar het geschreven bewijs van.

Voor de verzorging was het vaak turen in de duisternis naar reflectievestjes en gissen waar ze vandaan zouden komen. Zolang het donker was, bleef onze mascotte in de Busso. Wel werden de stoeltjes in de loop van de nacht steeds vaker gebruikt. Zitplaatsen is binnen de B100-wereld een vies woord.

De nacht was lang en erg fris met temperaturen rond en onder het nulpunt. Met de lopers ging het prima. Ronald, Berend en Trudy liepen eerst bij elkaar. Bert had zijn eigen wandelmaat en Appie en Jannie liepen uiteraard samen.

De laatste vier bleven goed in het midden van het ‘peloton’, terwijl Ronald, Berend en Trudy al vrij snel in de achterhoede verzeild raakten. Maar dat zijn we gewend van T. en B. Ronald heeft ergens op de route het gaspendaal ingedrukt en is uiteindelijk alleen verder gegaan. De rustpost bij het ‘Uitvaartcentrum’ (welke onverlaat richt daar nu en rustpost in) was al door alle W4w-lopers gepasseerd, behalve B. en T.

De organisatie begon wat bedenkelijk te praten. De kreet ‘uit de wedstrijd nemen’ viel nogal eens. Oei, als dat maar goed gaat. Uiteindelijk kwamen ze beiden als laatste aan op het uitvaartcentrum. Na een medische controle was het voor Trudy echt een uitvaart. De rechterknie wilde niet meer. Hoe moeilijk het ook was, haar beslissing om uit de strijd te stappen was de beste. Chapeau Trudy.

Berend ging als een speer weg naar de volgende wagenrust. In de volgende caférust zou hij kijken of verder lopen zinvol/verantwoord was. In een supertempo haalde hij vele lopers in. Maar tussen de wagenrust en de caférust sloeg het noodlot weer toe. Bij een lelijke misstap werd de rug geblesseerd. Ook ‘s nachts had hij zich al lelijk verstapt. Aangekomen in de caférust moest ook hij een moeilijk maar verstandig besluit nemen om uit de strijd te stappen. Hulde Berend.

Een geluk bij een ongeluk voor hen. De hel moest nog komen: de Loonsche en Drunense Duinen. Hier zagen vele lopers, naast grote vlaktes zand, ‘sterretjes’ voor de ogen.

‘Degene die dit heeft bedacht moeten ze vierendelen!’ was een van de meest bescheiden opmerkingen die ik als fotograaf mocht aanhoren op de hei.

Naast nog even als DHL te hebben gespeeld voor de organisatie, werd de laatste rustpost door ons bezocht. Hier kon men een extra rondje lopen van 10 km om vervolgens naar het op 5 km afstand gelegen start-/finishlokaal te lopen.

Ronald kwam hier ruim op tijd aan en ging de 10 km lus in. Appie en Jannie hielden het voor gezien en gingen rechtstreeks naar de finish. Bert en zijn wandelmaat kwamen nog op tijd aan voor de 10 km lus. Bert zag dat eigenlijk helemaal niet zitten. Maar zijn bloed kroop waar het niet gaan kon. Samen met nog twee Belgische vrinden gingen ze op weg voor de laatste 15 km.

Na bijna een etmaal prima wandelweer te hebben gehad, begon het nu zachtjes te ijzelen/regenen. Jammer dat een zo mooi festijn moest gaan eindigen in regen.

Nadat Ronald en Bert & Co hun 10km-lusje hadden volbracht, was het voor ons afmars naar de finish. Daar werden we verrast met een oorkonde en een batch van de B100 voor de bewezen diensten. Het aannemen van de batch kostte me wel enige moeite. Tenslotte heb je niet gelopen. Maar we zouden en moesten het aannemen.

In de warmte van het finishlokaal hebben we Ronald en Bert & Co zien binnenkomen. Helaas zijn Appie en Jannie ons ontglipt.

Trudy, Berend, Ronald, Appie, Jannie, Bert & Co, van harte proficiat met jullie wandeltocht. Ik heb van jullie genoten.