Herfsttocht Berg en Dal

	Datum:	11 oktober 2014
	Naam:	Herfstdagtocht
	Organisator:	sv De LAT
	Plaats:	Berg en Dal e.o.
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	8,5 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Opkomst zon

Vandaag op pad met Karin van de wandelgroep Drunen. Op de dinsdag- en donderdagavond wordt deze groep – waaronder ikzelf – door haar getraind. Vandaag wil ze wel eens wat anders dan de Drunense Duinen, dus gaat ze mee naar sv De LAT. Rond zes uur op weg om ruim op tijd in Berg en Dal aan te komen voor een kop koffie en een aangepast ontbijt. Langzaam druppelt de kantine van de tennisclub vol met wandelaars, al of niet van het snelle soort – de z.g. ultralopers. Zelf val ik zeker niet in deze categorie.

De planning dit jaar is om de Mookerhei, Mooker Schans en de Heumense Schans aan te doen maar zeker geen 60 km te wandelen. Dus haal ik de verkorte versie van de 60 km uit de kast, wat inhoudt dat we na de start strak naar het zuiden wandelen en bij de Groesbeekse tehuizen de 40- en 60-km route opgaan. Alles bij elkaar levert dat bij de finish een totaalafstand van ongeveer 39 km op. Oké, het zijn er geen 40 maar een kniesoor die daar op let.

Bij de start blijkt dat de 60 km route dezelfde richting opgaat als wat ik in gedachte heb. Wat heet geluk. Maar al snel laten we het spoor van de 60km-lopers links liggen en gaan verder naar het beginpunt van onze 60 km. Onderweg passeren we de plek waar vanmiddag driftig geschoten zal worden. Nu weet ik waar e.e.a. gebeurt; op dit vroege uur is er echter nog niets te beleven en ligt de schietbaan in diepe rust.

De zon laat zich zien en geeft door de ochtendmist een mooi stralenspel door de kruinen van de bomen. Even raken we af van mijn geplande route, maar op de gps is te zien dat we verderop weer op het spoor komen.

Op de officiële 40- en 60km-route is het nog erg stil en we kunnen zo lekker doorstappen. Het gladiolenveld van vorig jaar is verdwenen; er is geen gladiool te vinden. Na een klein stukje bebouwing komen we aan bij de eerste café rust. Verwonderde blikken van de dames in het restaurant. Zó vroeg hadden ze nog geen wandelaar verwacht.

De koffie smaakt goed en een deel van het lunchpakket wordt weggewerkt als voorloper Coert met zijn maatje binnenstappen. Gelukkig zijn ze bekend met mijn routeaanpassing. Na een korte babbel gaan Karin en ik weer verder op weg naar de St. Jansberg. Nu even een stuk asfalt wegwerken, waar ikzelf geen problemen mee heb.

Herwin en Rinda, bedankt

Bij de St. Jansberg lopen we door tot aan de Holleweg,  bekend als de eerste klim van dag 3 van de Nijmeegse Vierdaagse. Alleen gaan wij nu bergafwaarts. Zwervend door de bossen van de St. Jansberg, die zich in zijn beste herfstkleuren laat zien, wordt onze eerste wagenrust bereikt, die ook net is aangekomen.

Rinda en Herwin voeren hier de scepter en voorzien ons nog even van wat koffie, water en aardbeienvla. Vanaf hier lopen we de 60-km over de Mookerhei, de Moker Schans en de Heumense Schans. Deze pareltjes liggen er prachtig bij; dit is dan ook de reden waarom ik de 60-kmroute mooier vind dan de 40-kmroute. Op de Mookerhei wordt onze gang versperd door een kudde grazers, wat nadien Schotse Hooglanders blijken te zijn (met dank aan Jannie). Maar die hadden meer interesse in de hei en de grassen, dan voor twee wandelaars.

De klimmetjes in de route laten zich goed voelen maar de vergezichten die je worden aangeboden vergoeden veel. Even krijgen we een regenbuitje op ons dak en worden de poncho’s uitgepakt, maar na een half uurtje trekt het wolkendek open en kunnen de poncho’s weer worden opgeborgen.

Bij de Mooker Schans is een nieuwe, hogere uitkijktoren gebouwd. Van hieruit krijg je een mooi beeld van de schans. Het blijft moeilijk voor te stellen dat hier ooit militairen zich hebben verdedigd. De Heumense Schans ligt noordelijker in een heidegebied. Hier is het dat de eerste ultraloper ons voorbij komt.  Nu zullen er meerdere volgen.

De laatste rust

Na de afdaling komen we uit in Molenhoek en met een lekkere beat van ‘Bakermat‘ – een Nederlandse dj – gaat het in een stevig tempo naar het zweefvliegveld. Hier wordt de nodige activiteiten aan de dag gelegd: opstijgende en landende zweefvliegtuigen en wat bezoekers op het terras, waar het goed toeven is. Van hieruit gaan we naar de laatste wagenrust bij de Groesbeekse Tehuizen. Hier is het gezellig druk en kunnen we genieten van enkele cola’s en pepernoten/kruidnoten (streep door wat niet van toepassing is). Daar dit ook het laatste deel is van de 40 km komen we diverse bekenden tegen.

De laatste 7 km gaan heel voorspoedig. De route is redelijk rechttoe-rechtaan over brede bospaden en met een mooie beat stappen we diverse lopers voorbij. We passeren de schietbaan, die – zo te horen – ontwaakt is en waar er vrolijk op los wordt geschoten. Als laatste verrassing is een schaapskudde geparkeerd op het heideveldje aan de Van Haaftenlaan. Maar deze heidebewoners hebben geen oog voor de vele voorbij struinende wandelaars.

Het laatste stukje asfalt vanaf het Afrika Museum tot aan de finish moet ik het doen zonder muziek. Mijn mp3-spelertje is over de flos; waarschijnlijk teveel transpiratievocht. Klokslag 16.00 uur finishen we bij de tennisclub. We hebben er in totaal 8,5 uur over gedaan. Gezien de ondergrond een strakke tijd.

Met een mooie oorkonde, een medaille, een sticker en een stempeltje, kan deze tocht weer worden bijgeschreven in de categorie ‘Mooiste tochten’ en is voor volgend jaar weer voor herhaling vatbaar. Op de terugtocht naar huis in de auto krijgen we enig medelijden met de nog aanwezige lopers in het veld. Een heftige bak water wordt over de autoweg leeggegooid, waardoor vele automobilisten op de vluchtstrook parkeren. Zicht was bijna nul, zero, nada, noppus!

Hopelijk is eenieder, droog of niet, wel heelhuids aan de finish gekomen. SV De Lat, dank voor de prima organisatie en tot volgend jaar. Oeps, bijna vergeten: Karin, ook jij dank voor de prettige kompanie tijdens deze tocht.Maar de volgende keer iets langzamer de hellinkjes op!  🙂