80 van Oosterhout

	Datum:	15/16 mei 2010
	Naam:	De 80 van Oosterhout
	Organisator:	De 80 van Oosterhout
	Plaats:	Oosterhout e.o.
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	18 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Al vroeg was ik in Oosterhout en kon zodoende de auto prompt vóór de start-/rust-/finishlocatie (aka ‘De Bussel’) kwijt. Pure luxe. De locatie was een prachtig ruim gebouw, met daarin zelfs (lig-)banken. Als de rest van de tocht ook zo is, dan wordt dit een topper. Weldra meldt Ronald zich en na een kop koffie werd rond 20.45 uur verplaatst naar het marktplein.

Daar stonden al enkele ‘locals’ verdwaast te kijken naar zoveel helgekleurde ‘malloten’. Hier liep ik Wil, Eduard en Edwin tegen het lijf. In afwachting van de start werden de diverse strijdplannen gewikt en gewogen. Rond de klok van 22.00 uur werden we toegesproken door de voorzitter. Hier kan menige bobo een voorbeeld aan nemen. Kort en zakelijk: ‘Dank voor jullie komst en succes!’ Ook de geestelijkheid was opgetrommeld om, als goede gewoonte in deze streek, de lopers een gezegende en veilige tocht en terugkeer toe te wensen.

Voorzien dus van de zegen van de Almachtige en onder luid applaus van de ‘locals’, gingen we op pad. In de verdwijnende rode avondzon verlieten we Oosterhout richting noordoosten. Ronald was al heel snel verdwenen. Tja, wat wil je met zo’n supersonisch lijf. Het uiteindelijk plan voor deze tocht: Eduard en Edwin in de spits, Wil en ik nemen de achterflank voor onze rekening.

De organisatie was, denk ik, een beetje overvallen door de grote opkomst. Bij de eerste wagenrust/doorlooppost was het een beetje dringen geblazen. Maar, who cares! Door de duisternis werd de eerste lus voorspoedig afgelegd. Terug in ‘De Bussel’ lag onze ‘spitspatrouille’ al languit op de bank.

De tweede lus ging westwaarts richting Terheijden. Maar voor dat we daar aankwamen moest eerst een heel eind over een fietspad langs het kanaal worden gelopen. Dan ben je blij dat er lampjes zijn. Het was er behoorlijk duister. Hier zou ook een waterpost zijn gelegen, maar door te weinig man-/vrouwkracht moest men deze post helaas laten vallen.

Gelukkig werd dit bij de volgende post goedgemaakt. Men moest dan wel zeker 20 meter van de route af!! Voor veel lopers was dit echter teveel. Voor E&E en W&B was dit echter geen probleem. In het schuurtje werd een heerlijke kop koffie gezet: klaar terwijl u wacht. Indien nodig kon men ook geholpen worden door de EHBO. V.w.b. de EHBO, deze mensen heb ik geregeld op posten gezien en ook rijdend op de routes. Dat geeft toch echt een prettig gevoel. Ook de organisatie liet zich vaak zien op de weg. Prima geregeld.

Door naar ‘De Bussel’. Onderweg nog een waterpost tegengekomen. Nu eens geen senioren maar twee jonge gasten die hier stonden te blauwbekken om de lopers van fruit en snoepgoed te voorzien. Dat er dan nog mensen zijn die klagen dat er geen water is, terwijl ze zelf geen water bij zich hebben, da’s dan jammer.

Terug in ontwakend Oosterhout snel verschonen, voeten weer intalken en wat eten. E&E speren er weer snel vandoor. Geen nood, die halen we wel weer in. Terwijl wij op pad gaan voor de derde lus, komt Ronald net binnen: hij ligt nu globaal 20 km bij ons voor. Wauwww, wat een tempo. We gaan nu richting Rijen door een prachtig gebied. Helaas heeft de route hier een VOY-classificatie van niks. Hele stukken waar een asfaltjunk van gruwt. Maar voor ons een welkome afwisseling en de mogelijkheid om de enkelspiertjes wat los te maken.

Aangekomen in de 50-km rust worden we verwelkomd door E&E. Na een kop soep en de broodnodige rust voor sommigen gaan we, via weer een prachtig natuurgebied, terug naar Oosterhout. Bij de stadsgrens heeft men een heuse rustpost met tent en dixies neergezet. Hier zijn soep, brood, water en mandarijnen in overvloed. Wetend dat we hier weer kunnen rusten in de laatste lus, gaan we goedgemutst verder. In Oosterhout is inmiddels de bevolking wakker geworden. De dromedarissen en/of kamelen van het circus staan alweer in de wei.

De laatste grote rust voor een grote opfrisbeurt. We hebben een zee van tijd. Toch lopen we, als lopers van de 80km-categorie, eigenlijk bijna helemaal achteraan. De voorlaatste rust is een alleraardigst café met terras. In het zonnetje genieten we van de prachtige dag, bijgestaan door een Palmpje. Men doet hier vele pogingen om ons op te zadelen met kilo’s mandarijnen. De ‘mandarijnenkoning’ zag de bui al hangen voor de komende week: enkel mandarijnen als de broodnodige voeding.

Er wordt besloten de krachten te bundelen en gezamenlijk verder te gaan. De vaart is er inmiddels uit. En als klap op de vuurpijl worden we ook nog eens dwarsgezeten door een kudde loslopende paarden incl. berijdsters. Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. Bij een van onze jonge ‘leerlingen’ is de puf er helemaal uit. En we moeten nog 10 km. Maar onze redding is nabij. Uit de categorie 40km-lopers komen twee dames ons achterop, waarbij de jongste een behoorlijke aantrekkingskracht heeft. Het tempo wordt zienderogen versneld en wel zodanig dat wij, de oude garde, met de tong op de schoen het maar net kunnen bijbenen. Het was werkelijk verbluffend.

Zo wordt de laatste rust bereikt; café “Oud Klooster”. Moe maar voldaan nemen we plaats aan een tafel, bestellen (na lang wachten) drie cola en stellen vast dat € 5,80 niet door drieën te delen is. Deze vaststelling wordt doorgegeven aan de ober/eigenaar. De dames nemen afscheid en dus moeten we de laatste 5 km op eigen kracht naar de meet. W&B willen uit puur lijfsbehoud een eigen tempo lopen en beloven dat ze ruim voor de meet zullen wachten op E&E. Zo gaat ieders zijn weg. Vlak voor de streep, gezeten op een gemeentebankje, wachten we onze jonge leerling-wandelaars op.

Gevieren, aangevuld met Marcel, gaat het over de rode loper. Het aanwezige publiek klapte uitbundig voor deze laatste 80km-lopers. We zijn binnen. Na een rondje om de kerk, kunnen we uitpuffen in ‘De Bussel’. Een medaille en oorkonde rijker en, wat zeker niet minder belangrijk is, een goed gevoel wordt de thuisreis aanvaard. Nog juist op tijd denk ik aan de stempelkaart en boekje. Zou ik bijna voor niks hebben gelopen.

Wil, Eduard en Edwin, dank voor de mooie en prettige tocht. Ook jij Ronald, dank voor de babbels.

Na een succesvolle tocht in Hilversum, werd dit een tocht waarbij de vraag kon worden gesteld: Hoe doen de voetjes het, zo vlak na een Kennedymars? Het antwoord is inmiddels al duidelijk. Goed. Ook na twee kennedymarsen zo vlak na elkaar, marcheert alles nog prima. Nou ja, je voelt wel wat, maar dat zijn ‘peanuts’.

Al vroeg was ik in Oosterhout en kon zodoende de auto prompt vóór de start-/rust-/finishlocatie (aka ‘De Bussel’) kwijt. Pure luxe. De locatie was een prachtig ruim gebouw, met daarin zelfs (lig-)banken. Als de rest van de tocht ook zo is, dan wordt dit een topper. Weldra meldt Ronald zich en na een kop koffie werd rond 20.45 uur verplaatst naar het marktplein.

Daar stonden al enkele ‘locals’ verdwaast te kijken naar zoveel helgekleurde ‘malloten’. Hier liep ik Wil, Eduard en Edwin tegen het lijf. In afwachting van de start werden de diverse strijdplannen gewikt en gewogen. Rond de klok van 22.00 uur werden we toegesproken door de voorzitter. Hier kan menige bobo een voorbeeld aan nemen. Kort en zakelijk: ‘Dank voor jullie komst en succes!’ Ook de geestelijkheid was opgetrommeld om, als goede gewoonte in deze streek, de lopers een gezegende en veilige tocht en terugkeer toe te wensen.

Voorzien dus van de zegen van de Almachtige en onder luid applaus van de ‘locals’, gingen we op pad. In de verdwijnende rode avondzon verlieten we Oosterhout richting noordoosten. Ronald was al heel snel verdwenen. Tja, wat wil je met zo’n supersonisch lijf. Het uiteindelijk plan voor deze tocht: Eduard en Edwin in de spits, Wil en ik nemen de achterflank voor onze rekening.

De organisatie was, denk ik, een beetje overvallen door de grote opkomst. Bij de eerste wagenrust/doorlooppost was het een beetje dringen geblazen. Maar, who cares! Door de duisternis werd de eerste lus voorspoedig afgelegd. Terug in ‘De Bussel’ lag onze ‘spitspatrouille’ al languit op de bank.

De tweede lus ging westwaarts richting Terheijden. Maar voor dat we daar aankwamen moest eerst een heel eind over een fietspad langs het kanaal worden gelopen. Dan ben je blij dat er lampjes zijn. Het was er behoorlijk duister. Hier zou ook een waterpost zijn gelegen, maar door te weinig man-/vrouwkracht moest men deze post helaas laten vallen.

Gelukkig werd dit bij de volgende post goedgemaakt. Men moest dan wel zeker 20 meter van de route af!! Voor veel lopers was dit echter teveel. Voor E&E en W&B was dit echter geen probleem. In het schuurtje werd een heerlijke kop koffie gezet: klaar terwijl u wacht. Indien nodig kon men ook geholpen worden door de EHBO. V.w.b. de EHBO, deze mensen heb ik geregeld op posten gezien en ook rijdend op de routes. Dat geeft toch echt een prettig gevoel. Ook de organisatie liet zich vaak zien op de weg. Prima geregeld.

Door naar ‘De Bussel’. Onderweg nog een waterpost tegengekomen. Nu eens geen senioren maar twee jonge gasten die hier stonden te blauwbekken om de lopers van fruit en snoepgoed te voorzien. Dat er dan nog mensen zijn die klagen dat er geen water is, terwijl ze zelf geen water bij zich hebben, da’s dan jammer.

Terug in ontwakend Oosterhout snel verschonen, voeten weer intalken en wat eten. E&E speren er weer snel vandoor. Geen nood, die halen we wel weer in. Terwijl wij op pad gaan voor de derde lus, komt Ronald net binnen: hij ligt nu globaal 20 km bij ons voor. Wauwww, wat een tempo. We gaan nu richting Rijen door een prachtig gebied. Helaas heeft de route hier een VOY-classificatie van niks. Hele stukken waar een asfaltjunk van gruwt. Maar voor ons een welkome afwisseling en de mogelijkheid om de enkelspiertjes wat los te maken.

Aangekomen in de 50-km rust worden we verwelkomd door E&E. Na een kop soep en de broodnodige rust voor sommigen gaan we, via weer een prachtig natuurgebied, terug naar Oosterhout. Bij de stadsgrens heeft men een heuse rustpost met tent en dixies neergezet. Hier zijn soep, brood, water en mandarijnen in overvloed. Wetend dat we hier weer kunnen rusten in de laatste lus, gaan we goedgemutst verder. In Oosterhout is inmiddels de bevolking wakker geworden. De dromedarissen en/of kamelen van het circus staan alweer in de wei.

De laatste grote rust voor een grote opfrisbeurt. We hebben een zee van tijd. Toch lopen we, als lopers van de 80km-categorie, eigenlijk bijna helemaal achteraan. De voorlaatste rust is een alleraardigst café met terras. In het zonnetje genieten we van de prachtige dag, bijgestaan door een Palmpje. Men doet hier vele pogingen om ons op te zadelen met kilo’s mandarijnen. De ‘mandarijnenkoning’ zag de bui al hangen voor de komende week: enkel mandarijnen als de broodnodige voeding.

Er wordt besloten de krachten te bundelen en gezamenlijk verder te gaan. De vaart is er inmiddels uit. En als klap op de vuurpijl worden we ook nog eens dwarsgezeten door een kudde loslopende paarden incl. berijdsters. Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. Bij een van onze jonge ‘leerlingen’ is de puf er helemaal uit. En we moeten nog 10 km. Maar onze redding is nabij. Uit de categorie 40km-lopers komen twee dames ons achterop, waarbij de jongste een behoorlijke aantrekkingskracht heeft. Het tempo wordt zienderogen versneld en wel zodanig dat wij, de oude garde, met de tong op de schoen het maar net kunnen bijbenen. Het was werkelijk verbluffend.

Zo wordt de laatste rust bereikt; café “Oud Klooster”. Moe maar voldaan nemen we plaats aan een tafel, bestellen (na lang wachten) drie cola en stellen vast dat € 5,80 niet door drieën te delen is. Deze vaststelling wordt doorgegeven aan de ober/eigenaar. De dames nemen afscheid en dus moeten we de laatste 5 km op eigen kracht naar de meet. W&B willen uit puur lijfsbehoud een eigen tempo lopen en beloven dat ze ruim voor de meet zullen wachten op E&E. Zo gaat ieders zijn weg. Vlak voor de streep, gezeten op een gemeentebankje, wachten we onze jonge leerling-wandelaars op.

Gevieren, aangevuld met Marcel, gaat het over de rode loper. Het aanwezige publiek klapte uitbundig voor deze laatste 80km-lopers. We zijn binnen. Na een rondje om de kerk, kunnen we uitpuffen in ‘De Bussel’. Een medaille en oorkonde rijker en, wat zeker niet minder belangrijk is, een goed gevoel wordt de thuisreis aanvaard. Nog juist op tijd denk ik aan de stempelkaart en boekje. Zou ik bijna voor niks hebben gelopen.

Wil, Eduard en Edwin, dank voor de mooie en prettige tocht. Ook jij Ronald, dank voor de babbels.