Winterserie OLAT

	Datum:	17 november 2013
	Naam:	Winterserie – St. Oedenrode
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	St. Oedenrode
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	8,5 uur
	Google Earth	Garmin-file	Helaas nog geen GPX-file. Bij het bewaren gaat ie in de fout.	Foto’s

Beetje laat maar vóór ik in Waalwijk van start ga, wil ik toch nog een klein relaas maken van deze tocht. Dat is deze OLAT-tocht zeker waard.

Het eerste deel van de tocht was in het geheel geen OLAT-tocht: weinig bospaden en modder maar lange stukken asfalt. Waarschijnlijk was het de bedoeling om zo heel snel zover mogelijk van de start te geraken. Dat lukte vrij aardig. De eerste wagenrust was zo snel bereikt. Een lekkere bruine boterham met kaas en een kop gloeiend hete koffie waren de beloning voor de eerste etappe.

Na de rust werd het terrein al meer wat ik had verwacht. Op Google Earth zou men denken dat ik behoorlijk dronken was tijdens deze tweede etappe. Het spoor slingert zich behoorlijk door het terrein. Ik ga er dus maar vanuit dat de satellietfoto’s van Google niet helemaal up-to-date zijn.

In Gemonde was de eerste caférust. Hier trakteerde ik mezelf op een smaakvolle kop tomatensoep en werd mijn lunchpakket aangesproken. Ik was het dorp nog niet uit of ik liep alweer bijna verkeerd. Een wandelaarster met hond riep me gelukkig terug.

Via mooie weggetjes werd de Dommel bereikt, die we een aantal kilometers volgden om tenslotte de waterloop over te steken op weg naar de tweede wagenrust. Nog steeds waren de paden prima te belopen. Dat was vroeger bij OLAT wel eens anders geweest. Bij de wagenrust bleek dat ik niet de enige was die vond dat het niet echt een OLAT-tocht was. We wisten nog niet wat in het verschiet lag.

Den Eikenhorst

Na de rust werd een mooi rondje gewandeld over het landgoed Den Eikenhorst: een prachtig mooi landhuis met een mooi park er omheen maar – helaas – vlak langs de autoweg. Aansluitend aan dit landgoed ligt het landgoed Sparrenwijk, een groot boscomplex waar gelukkig de geluiden van de autoweg niet meer binnenkwamen. De bospaden werden al minder van kwaliteit en soms bestond de kans om natte voeten te krijgen als je niet uitkeek.

Uiteindelijk geraken we in Selissen, een voorstad van Boxtel waar we kennis konden maken met de resten van de Romeinse beschaving. Toen was die nog niet verknoeid door ene Silvio B. Ik had al gelezen dat we via een tunneltje weer onder de autoweg door moesten, maar volgens mij was er helemaal geen tunneltje. Helemaal fout. OLAT had een klein smal paadje gevonden dat langs een sloot onder de autoweg liep. Diep bukkend kon deze modderige hindernis worden genomen; OLAT op z’n best.

Via een drassig weiland, waar het water tot aan je enkels kwam, en een landweggetje werd de tweede caférust bereikt: Boerderij ‘t Dommeltje. De broekspijpen hadden aan de onderkant inmiddels een heel andere kleur. Van hieruit ging het richting Olland, de geboorteplaats van de OLAT (Ollandse Lange Afstand Tippelaars). Helaas werd een blik op het geboortedorp ons niet gegund Via een grote boog werd de OLAT-se wandelmeute om het dorp geleid.

Gelukkig was in het zicht van de kerktoren nog een laatste wagenrust opgezet, waar de enige ‘echt Ollandse Dommelsoep’ werd geserveerd. Die liet ik mij goed smaken. Via de oevers van de Dommel en een lange toegangsweg naar de camping werd de finish bereikt.

In de tweede helft heeft OLAT de reputatieschade van de eerste kilometers gelukkig weer goedgemaakt: behoorlijk wat modderpaden, wankele bruggetjes, drassige weiden en slootkanten en onmogelijke onderdoorgangen. Dank aan de organisatie en alle vrijwilligers voor de prima verzorging: ook zij maakten de naam van OLAT waar.”Oh, Laat Alles Thuis”.