Rondje Someren 2013

	Datum:	7 juli 2013
	Naam:	Rondje Someren
	Organisator:	JOEK Someren
	Plaats:	Someren
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	10 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Het zou een kennedymars worden, maar helaas werd de zaterdag ingevuld door een begrafenis in Maastricht en was de terugweg naar Vlijmen door werkzaamheden aan de autoweg een reis van zo’n drie uur, i.p.v. de reguliere 1 uur en 15 minuten. M.a.w., plan B moest in werking worden gezet. In de avonduren werd alsnog de 40-km route in de gps gepompt en een plattegrond van het gebied uitgeprint.

Zondagochtend om 05.45 uur gaat de wekker af en een half uur later ben ik op weg naar Someren voor het – voor mij onbekende – Rondje van Someren. Plan B houdt in dat ik als een speer de eerste 20 km wegwerk, om vervolgens in Lierop bij de samenkomst van de 40 en de 80 aansluiting te zoeken bij het team van W4W. De laatste 20 zal dan onder leiding (of was het lijding …) van het GGG worden weggewerkt.

Na de inschrijving voor het – nadien – luttele bedrag van 17 euro ga ik maar eerst een kop koffie scoren. We moeten nog 3 kwartier wachten, voordat we gelost worden. Het plein loopt langzaam vol en om de goegemeente te amuseren, staat op het podium een damesdansgroep hun kunnen te showen onder een stevig muzikaal tempo. Vervolgens komen diverse sprekers ons veel succes wensen en brengt de lokale omroeper een lied ten gehore, wat ik deze dag nog vaak zal horen EN meezingen!

Klokslag 08.00 uur gaat het schot af en mogen we geordend op weg, nadat we eerst zijn gescand. De eerste 20 km worden in een stevig tempo weggewerkt. Halverwege is een fouragepost. Hier weet ik weer waarom die 17 euro luttel is; er is van alles te krijgen van krentenbrood, fruit, water, koffie, limo tot B’tween Hazelnoot van Hero. (Aijje, sluikreclame).

Onderweg maak ik nog enkele sfeerplaatjes van de tocht en zo bereik ik 20 km verder en na 3 uur en 8 minuten de kruising van de samenkomst in de bebouwde kom van Lierop. Team W4W is dit punt nog niet gearriveerd en dus ga ik alvast op de grote rust op zoek naar een plek. Bij binnenkomstop het terrein ‘moesten’ we een kop soep drinken voor de broodnodige variatie. De soep bleek warm water te zijn dat waarschijnlijk in de buurt van een tros tomaten had gestaan: een rode schijn, maar wel met wat zout. Daar moet men de volgende keer toch wat meer aandacht aan schenken.

Na zo’n 5 minuten komt het damesteam, bestaande uit Syl, Annika en Rina, de tent binnen, gevolgd door het mannenteam (Jan. Eelco en Dirk) op 10 minuten. Na een vriendelijk welkom wordt er genoten van de rust. Binnen het mannenteam werp ik me op als BOB en coach; niet dat dat veel inhoud, maar er moet toch iemand vertellen waar globaal de finish is. En daar ik de laatste 10 km niet meer gelaafd kan worden door lichtalcoholische dranken (ik moet tenslotte nog naar huis rijden) is de functie van BOB mij op het lijf geschreven.

Na een dik half uur gaan we op pad voor de laatste 20 km. Nauwelijks zijn de spieren weer los of na 500 meter wordt halt gehouden bij een privé terras met een joekel van een ijskast vol met …… Na een oponthoud van zo’n 10 minuten – het is warm en dan gaat het er vlug in – wordt de tocht voortgezet. Als dank voor het aangenaam verpozen, wordt het terras nog getrakteerd op de bekende tranentrekker “You’ll never walk alone.”

Inderdaad, we lopen niet alleen. In de nacht zijn al door de bikkels enkele contacten gelegd, die nu in het heetst van de wandeling worden aangesproken. Zo is er een jonge dame met een felgekleurde outfit, die door het W4W-mannenteam, telkens als we haar passeren, weer bemoedigend wordt toegesproken. Ze kan wel wat peptalks gebruiken.

Na ongeveer 5 km wordt Asten bereikt en via de ‘voorsteden’ komen we uit op een groot plein waar de officiële verzorgingspost is. Het ziet er naar uit dat de organisatie rekening heeft gehouden met de wensen van het W4W-team, want ACHTER de post is een groot terras, waar we nog net 4 plaatsen kunnen vinden. Onder de bewonderende blikken van de lokale terraszitters, worden 4 biertjes besteld. Nou ja, ‘biertjes’…. Men vraagt ons of dit niet in de benen gaat zitten? Dirk houdt voor de zoveelste keer een verhandeling over suikers, alcohol, smering en nog wat, niet ter zaken doende, punten. Het damesteam passeert en gaat op zoek naar de lokale ijssalon, bekend van vorige edities. Zo passeren nog meer diverse bekenden uit het wandelwereldje het terras.

Na bekomen te zijn van alle drukte, wordt het terras bedankt met een aubade met weer als hoofdsong, “You’ll never walk alone!”. Het applaus wordt vriendelijk in ontvangst genomen en na zo’n 35 minuten  gaan we op weg naar de volgende post: Heusden.

Dus niet. Na ongeveer 900 meter komen we aan op een klein volkspleintje, waar de hele buurt zit te genieten van de zon en de lopers. En voor we het weten, zitten we aan aan de tuintafel, voorzien van diversen zout, snacks en natuurlijk …….. een drankje. Na dik 10 minuten wordt, na het inmiddels reguliere danklied van ene Lee Towers, afscheid genomen en gaan we op zoek naar Heusden.

Drie kilometers scheiden ons van het volgende terras in Heusden en die worden in rap tempo weggewerkt. Het had er alle schijn van dat Jan in de leer is geweest bij de RABO; wat een tempobeul kan ie zijn. In Heusden is het zaak om eerst te klokken en dan pas te gaan bieren. Zittend op wederom een terras, wordt genoten van de zojuist ingehaalde lopers en het gerstenat. De man met de hamer komt voorbij, niet lang daarna gevolgd door de kerstman, het duo ‘de wandelende ijzerwarenparadijsvogels’ en tenslotte de witte man op klompen met de sombrero.

Vanaf hier is het niet ver meer. Nog één terras scheidt ons van de finish; de laatste verzorgingspost in Someren-Eind met terras. De gang daar naartoe wordt gedwarsboomd door een uitgebreide familie op een privéterras en weldra zitten we weer met een drankje de lopers te bekijken. Ook hier houdt Dirk een lezing over de zin en onzin van het gebruik van (licht-)alcoholische danken bij wandelingen. Ik begin het zo langzamerhand echt te geloven. Na de standaard-aubade gaan we verder. Vóór het kanaal worden de lopers geprikkeld om een hindernisbaan te nemen. Dirk is de enige die zich aangesproken voelt. Met zijn (nog) jonge lichaam speert hij over de autobanden en klautert door de nog net niet brandende hoepel. Voor deze gedurfde actie wordt hij beloond met een vetlederen medaille van creatieve huisvlijt. 100 meter verder kunnen we al proefdraaien op een rode loper. Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen.

Aangekomen in Someren-Eind slaat een lichte twijfel toe. Is er nu nog wel of geen terras tussen hier en de finish? Iemand vermoedt van wel, dus wordt het terras in Someren-Eind gelaten voor wat het is en gaan we door. Zenuwachtig wordt er rondgekeken naar tekenen van een dranklokaal met extern gebruiksruimte. Helaas. Niets van dat alles is te zien, behalve weer een privégelegenheid waar de waardering voor onze kwieke tred niet onder stoelen of banken wordt gestoken. En zie, het wonder geschiedt weer, de aanbieding wordt ons toegeschreeuwd en we kunnen deze niet ongestraft laten lopen. Als BOB hou ik het bij een cola. Nadat de (waarschijnlijk) laatste lopers voorbij zijn, wordt nog een dankserenade gegeven, het huis op de foto vastgelegd voor volgend jaar, gaan we door. We moeten tenslotte om 18.00 uur binnen zijn.

Someren wordt bereikt en door een straat vol partytenten, trachten we standvastig te blijven en houden dus de tred erin. In de laatste 500 meter worden we door een park geleid en hier is op een gegeven moment de verleiding te groot. Bij een mobiele barinstallatie wordt halt gehouden en worden we door de eigenaars op een drankje naar wens getrakteerd. Ook hier worden afspraken gemaakt voor het volgend jaar.

De laatste meters voor de finish worden nog onverwachts verstoord door enkele terrasbewoners uit Asten die ons daar hebben aanhoord. Zij hadden ons beloofd om ons bij de finish binnen te halen, mits er een gezang tegenover stond. Voor een goede klank worden de kelen voor de laatste keer gesmeerd, waarna de tophit van Lee Towers ten gehore wordt gebracht. Al is het een beetje schorrig.

Twintig meter voor de finish scheiden onze wegen. Het is inmiddels 17.50 uur en we hebben dus nog ruim tien minuten over! Jan, Eelco en Dirk trotseren de rode loper en de binnenprater, ikzelf kies voor het 40 km pad om aansluitend alsnog gezamenlijk voor de microfoon mee te zingen in de davende meedeiner “Som’ren bedankt, Som’ren bedankt, Som’ren, Som’ren, Som’ren bedankt! (3x)

Na voorzien te zijn van de oorkonde, de medaille en de broodnodige stempel, vinden we op het plein de damesploeg. Die zijn al een hele tijd binnen. Het was het zeker waard, deze 40 km. Oké, 80 was leuker geweest, maar je kunt niet alles hebben.
Syl, Annika, Rina, Jan, Eelco en Dirk, hartelijk dank voor deze mooie dag. Als een kleine voorbereiding voor de 80 van de Langstraat, was het een geslaagde trainingsrit.

Tot 11.18 uur op eigen tempo, …….. 😉

P.S.: Hoe belastend het kan zijn op te trekken met het GGG, valt af te lezen van deze laatste plaat: mijn harde data dezer tocht.