Nacht van Gulpen

	Datum:	15 op 16 juni 2013
	Naam:	Nacht van Gulpen
	Organisator:	w.s.v. De Veldlopers
	Plaats:	Gulpen
	Aantal km’s:	70
	Duur ±:	ong. 16 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Op weg naar de mooiste wandeltocht in de fraaiste provincie van Nederland, ziet de lucht er dreigend uit. Volgens Piet Paulusma moet het al de tijd droog blijven. Maar ja, die zit natuurlijk daar ergens in ‘t hoge noorden en ik rij hier de donkere wolken binnen.

Gelukkig zal blijken dat het niet zo erg is als het lijkt en bij aankomst in Gulpen schijnt er weer een lekker avondzonnetje. De auto wordt op de parkeerplaats bij het Sophianum gestald, zodat ik daar bij de eerste en tweede grote rust gebruik van kan maken. Op deze parkeerplaats wordt de verzorgingstrein opgesteld; een colonne van kleine en grote vrachtwagens, al of niet voorzien van een aanhanger met extra water of lichtmasten met aggregaten. Als je dit zo achter elkaar ziet, dan krijg je echt waardering voor de organisatie. Van de parkeerplaats is het 10 minuten lopen naar de startadministratie. Ditmaal niet in de Timpaan maar in de Toeristenkerk, hemelsbreed 35 meter van elkaar.

Ik had dit jaar al vooruit betaald en kon dus gelijk de papieren ophalen; vorig jaar moest ik nog betalen. Buiten de kerk wachtten de vele wandelaars op het verlossend fluitsignaal, om vervolgens langzaam naar de officiële startlijn te kuieren midden op het marktplein.

Daar komen de nodige bobo’s aan het woord en wordt het Limburgs Volkslied gezongen. Achter in het peloton is van het gesproken woord niet veel te horen; des te luider wordt het volkslied uit volle borst meegezongen.

Klokslag 22.30 uur worden we losgelaten. Mijn voornemen is om weer lekker achterin het peloton  mee te lopen. Met de ambulance vlak achter me, heb ik op de donkere paadjes geen last van de duisternis. Ook is er voldoende ruimte en trap ik niet per ongeluk op iemands hielen. En …. ook heel belangrijk, mijn hielen blijven ook heel. Vóór in het peloton is het immers een drukte van jewelste; niets voor mij.

De Nacht van Gulpen staat bekend om de vele hellingen die beklommen moeten worden. In de Amstel Goldrace worden de meeste ‘bergen’ genomen door de renners. Dit jaar zijn de fameuze hellingen op vakantie. In de eerste ronde richting Mesch en terug is het parkoers redelijk vlak.

Op de eerste kleine rust in Banholt (rust is eigenlijk verkeerd) wordt fruit uitgedeeld en gestempeld. Langs de route is de vuurspuwer van verleden jaar weer actief. Gelukkig, geen blaren op zijn tong. Ook de ploeg met de ladderauto van de brandweer is aanwezig. Al van ver is de ladderwagen met kerstboomverlichting te zien en het deuntje te horen over de Limburgse velden. Dit jaar geen ‘wilde beesten uit de donkere oerwouden van Afrika, maar gezellige verlichtte molens langs de route. Mooie staaltjes van huisvlijt.

In Mesch is een grote rust. De meeste lopers zitten of hangen al op de verdeelplaats als ik binnenwandel. Met enkele gesmeerde broodjes, koffie en soep zoek ik ook een plekje. Verdulleme, een jonge dame staat op van een omgekeerde prullenbak. “Gaat u hier maar zitten, meneer!” Mijn leeftijd begint dus zijn sporen achter te laten. Tijdens de rust wordt het peloton verblijdt met de toten van een duo, dat ook vorig jaar aanwezig was. Prima muziek.

Na ruim een half uur klinkt het fluitsignaal voor de afmars. De vaandeldrager baant zich een weg naar de voorste gelederen en weldra zijn we weer op pad naar de volgende kleine rust/fruitpost. Onderweg loop ik op met diverse nieuwe NvG-lopers, waarvoor het tempo te fors, maar ik kan ze duidelijk maken dat dit geen struikelblok hoef te zijn. Gewoon blijven lopen in eigen tempo.

Vlak bij Cadier en Keer is de volgende fruitpost en nu gaat het in ‘rechte lijn’ naar de tweede grote rust, het Sophianum in Gulpen. Het daglicht is dan inmiddels aanwezig, wat het wandelen weer een stuk prettiger maakt. Bij deze grote rust heb ik uiteindelijk 40 minuten rust. Dit gaat op in het ophalen van soep, cola, kersenvlaai, broodjes die, zittend in de auto, worden weggewerkt en het wisselen van de sokken.

Om 06.30 uur klinkt weer het fluitsignaal. De vaandeldrager zoekt het begin van de stramme meute en goedgemutst zet de colonne zich in beweging richting Wijlre, beter bekend als de standplaats van de Brand’s bierbrouwerij. Het bier waar Limburg trots op is. In dit tweede deel zit dan eindelijk een ‘echte’ berg; de Fromberg. Nou ja, … echte ??

In deze lus zit een kleine rust. Hier heb ik ‘maar’ 26 minuten verplichte pauze. Hoeveel minuten moeten dan wel de ‘hazen’ hebben, die helemaal voorin bij het vaandel lopen? Gezien de drukte is een bezoek aan het toilet geen optie. Dan maar zo meteen ergens in het veld.

Rond 08.50 uur gaan we weer op pad. Ja, na het fluitsignaal! Gelukkig is in het oord Strucht al een café open!!! Ik verlaat de colonne en breng een bezoek aan het kleinste kamertje. Wat een opluchting. Het peloton is inmiddels uit het zicht verdwenen. Enkel een lange rij stapvoets rijdende auto’s geven de richting aan waarin ik mij moet verplaatsen. Ik zet een stevig tempo in en moet glimlachen om de vele vreemde grimassen op de gezichten van de chauffeurs, als ik hun auto voorbij wandel.

Na een kleine km heb ik de bezemwagen weer ingehaald. Door het mooie Gerendal gaat het omhoog om uiteindelijk aan te komen in Scheulder. Daar staat een heus drum-ensemble langs de kant van de weg te oefenen voor hun optreden tijdens de wereldkampioenschappen voetbal in Brazilië. Even weer wat anders aan mijn oren dan Armin van Buuren.

Aangekomen bij het Sophianum voor de laatste grote rust, heb ik ruim ‘n uur om me voor te bereiden voor de laatste 10 km in eigen tempo. Alsof ik dat al niet de hele wandeling doe!  De planning is om 12.00 uur vertrek. Wel moet ik de bezemwagen in de gaten houden. Aan het eind van de parkeerplaats staat de wagen van de organisatie; in mijn beleving de bezemwagen.

Rond 11.50 uur staat ie er nog steeds. Ik heb inmiddels voldoende gerust en genoten en ga op pad. De wagen aan het eind van de parkeerplaats staat er nog steeds: het is dus niet de bezemwagen. Na ongeveer 1,5 km komt deze mij tegemoet. Het is hetzelfde verhaal als vorig jaar. De ‘laatste’ loper is al boven op Crapoel. In Crapoel aangekomen – dit gaat via een 850 meter lange steile helling – staat gelukkig nog het e.e.a. om te drinken, ondanks de verbaasde gezichten. Voor volgend jaar heb ik maar een afspraak gemaakt: zelfde tijd, zelfde plek!

Na twee kilometer stevig doorstappen heb ik voorbij de golfbaan de ‘laatste’ wandelaars ingehaald en hen echt de laatste wandelaars gemaakt. Ik zie diverse wandelaars van de afgelopen nacht terug en probeer hier en daar de moet erin te houden. Op 4 km van de finish, zittend op een bankje langs de weg zit ‘n meisje helemaal stuk. Samen met de bijrijdster van de bezemwagen hebben we haar weer op de route gekregen. Ze heeft het gehaald.

De laatste 1,5 km vanaf de voet van de Gulpenerberg tot aan de finish gaat helemaal soepel. Achter mij de laatste lopers die een uitbundig onthaal zullen krijgen. Om 14.00 uur passeer ik de finish. Moe maar voldaan over deze soepele tocht ga ik met stempel, medaille en oorkonde op weg naar huis.

Beste organisatie, verzorgers, EHBO’ers, ‘guardian angels’, hartelijk dank voor deze – weer – prachtige tocht. Tot volgend jaar.