Olat Winterserie – Helenaveen

	Datum:	17 februari 2013
	Naam:	Olat Winterserie
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	Helenaveen
	Aantal km’s:	40 (44,4 gps)
	Duur ±:	ruim 9 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

” En ‘s oaves laat, de hoar nog naat, nog efkes en nar bed.
De raam wiet oap, genne sloap en d’n hemel waas veurroej.
Mist hing op ‘t land, ‘s oaves laat da stong de piel in brand.”

Dit mooie lied van Rowwen Hèze speelt sinds vrijdagmiddag door het hoofd. De donderdag zouden twee kleinkinderen een nachtje komen logeren, ware het niet dat de weergoden roet in het eten gooide. Stevige sneeuwval, gelardeerd met wat ijzel, waren de oorzaak dat ik besloot niet de weg op te gaan om ze op te halen, zoals afgesproken. Te link. Vrijdag is de situatie weer helemaal gekeerd en worden de ‘goudhaantjes’ alsnog opgehaald voor een logeerpartijtje. Dus zaterdag geen start in Doetinchem voor 40 km naar Arnhem. De wandelkalender laat zien dat op zondag een tochtje van Olat in de steigers staat; omgeving de Peel. Tja, dan maar eens kijken of die Peel ‘echt in brand kan staan’.

Kwart over zeven zit ik aan de koffie en moet nog drie kwartier wachten, voordat we gelost worden. Links en rechts hoor ik dat sommige lopers gisteren in Arnhem waren. Het moet er erg heftig aan toe zijn gegaan. Misschien heeft die sneeuwbui van donderdag me behoed voor een uitvalwandeling. In het kleine en stille Helenaveen met een inwoneraantal van globaal 800 mensen, is de start in een ruim dorpscentrum. Rond de klok van acht wordt de routebeschrijving uitgerekt en kunnen we op stap. In ‘no time’ zijn we het dorpje uit en volgen een van de vele kanalen die de omgeving rijk is. En dat die er veel zijn, heb ik geweten; hele lange, kaarsrechte paden en slootkanten en asfaltweggetjes. Onderweg vind ik nog een kleine ooievaar, die waarschijnlijk zijn afleveradres is kwijtgeraakt en uiteindelijk uitgeput is neergestort.

Vanaf wagenrust 1 voert de route ons door een mooi Nationaal Park De Groote Peel. Sompige paden met een overvloed aan water links en rechts in het terrein en met mooie vergezichten. De bekende ‘Mist hing op ‘t land’ gaf alles een mooi herfstachtig gevoel. Ook zijn er nog resten uit de Tweede Wereldoorlog terug te vinden in de vorm van betonnen bunkers. Na De Groote Peel wordt het dorp Meijel doorklieft. Inmiddels loop ik met een bekende wandelaar en zijn echtgenote. Bij diverse tochten, maar in bijzonder bij de Heuvelland 4Daagse hebben Pieter en ik samen opgewandeld. Het blijkt dat ze uit Grashoek komen, de omgeving waar we nu wandelen. Zo krijg ik een intern beeld van het gebied met zijn bijzonderheden en geuren.

In Grashoek is de tweede rust gesitueerd in de kantine van de plaatselijke schuttervereniging. Men ging er waarschijnlijk van uit dat wandelaars het erg warm zouden hebben, zodat het aansteken van een kachel achterwege was gelaten. Na verloop van tijd kwam de kou alsnog aan de botten, dus werd het tijd om op te stappen. Het komende stukje van de route werd een ‘bergetappe’. In deze etappe waren de Marisberg en de Spiesberg opgenomen. Als training voor de Nacht van Gulpen kan ik deze route niet echt aanbevelen. Via een onderdoorgang onder de autoweg en de ‘buitenwijken’ van Helenaveen, wordt nu Mariapeel bezocht.

Een lang stuk langs een trekvaart brengt ons naar een villa, nog niet zolang geleden eigendom van ene mevrouw Janssen (of Jansen), van beroep delfster van het ‘witte goud’ en bekend van de televisie. Niet dat zij zelf delfde, dat deden Oost-Europeanen. Enige honderd meters hiervandaan is de tweede wagenrust. Hier worden we zowat leeggezogen over onze ervaringen in het lange afstandslopen. Nadat een en ander naar waarheid is verteld gaan we verder het natuurgebied Mariapeel in.

De natuur maakt diepe indruk en ik maak dan ook diverse foto’s van deze wondere natte omgeving. Gevolg is wel dat mijn medewandelaars ver vooruit zijn gaan lopen. Ergens, ‘in the middle of nowhere’ liggen bij een watersluisje enkele – zo te zien – verse rode rozen in het water. Waarschijnlijk heeft hier iemand het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld. Wat blijft is een moment van overpeinzing.

Na dit moment volgt een kaarsrecht pad, links en rechts geflankeerd door kleine en grote waterpartijen. Heel, heel ver vooruit zie ik mijn medewandelaars in de mist verdwijnen. We stevenen op Griendtsveen af, waar de tweede binnenrust is. Rust is het ware woord. Er zit, zegge en schrijve, één wandelaar aan de cola als ik binnenstap. Niet lang daarna zit ik alleen in de zaal. Zo te zien ben ik dus (weer) een van de laatste, zo niet de laatste.

Bij het verlaten van dit kleine oord met vele karakteristieke woningen, zie ik Pieter en eega lopen aan de overkant van een vaart. Ik moet eerst nog in tegenovergestelde richting lopen om ook de vaart over te steken. Hier ligt nu een lange, strakke asfaltweg richting Helenaveen. Met een stevige beat op de oren begin ik aan een inhaalrace. Bij de derde wagenrust ben ik weer helemaal bij. Hier tref ik ook Marcel aan, die weer opstapt. Zelf ga ik nog voor een kop thee. De post wordt ondertussen opgeruimd. Bij navraag blijkt dat ik nog niet de laatste ben.

Na de post gaat Olat eindelijk zijn naam waarmaken. Was ik vooralsnog van mening dat men van zijn geloof was gevallen, gezien het vele asfalt, na de post wordt dit idee snel de grond ingeboord. Een nat en blubberachtig stuk terrein lag daar te wachten op wandelaars. Hoe meer wandelaars passeren, des te modderig wordt het. En daar ik bijna de laatste ben …….. @$&****/!!

Enfin, deze verzoeking eindigt op een klein verhard weggetje. Rechtsaf gaat de route, links ga het naar de asfaltweg langs de vaart, in een rechte lijn naar de finish. Ik heb het even gehad met die modder. De sluitingstijd haal ik niet meer en gezien de stafkaart die ik heb, beloofd de route niet veel goeds. Ik kies voor het asfalt en zo kom ik rond 17.15 uur aan bij de finish om gelijk binnen te komen met Pieter. Het gemiste stuk van de route moet erg mooi zijn geweest, maar dat zal ik t.z.t. nog wel eens ‘tjekke’.

Na een cola of twee gaat eenieder op weg naar huis: Pieter en eega met de fiets, ik met de auto. De telefoon gaat over. Marjan. “Ik sta in Roermond en de trein gaat niet verder i.v.m. een ongeval.” M.a.w., ik ben dus met een grote omweg via Roermond naar huis gereden. Het was me weer het dagje wel! De stukken Peel was zeker de moeite waard. Ik had één groot geluk, “… da stong de piel nie in brand.”

Pieter en …, bedankt voor de prettige wandeling. En ja, door die détour naar Roermond is de naam van je eega mij helemaal ontschoten. Dom, dom, dom.