Eindelijk, geen spatje modder. Wel dijken.

	Datum:	19 januari 2013
	Naam:	Dijkentocht
	Organisator:	wsv Semper Avanti
	Plaats:	Wageningen
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	9 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

De Dijkentocht; een wandeltocht die zijn naam eer aandoet. Gezien de locatie van Wageningen, hoopte ik meer te zien dan alleen dijken. Het mocht niet zo zijn. Om 06.00 uur op, om rond 07.30 uur het goed verscholen clublokaal van wsv Semper Avanti binnen te stappen. Genoeg tijd voor een kop koffie.

Met een routebeschrijving op een kantje van een A4-tje en twee bonnetjes voor het veer, ga ik om 08.00 uur op pad. We worden snel door de buitenwijken van Wageningen gevoerd, om vervolgens de stuwwal af te dalen naar de rivier de Rijn. Daar is het wachten  op het pontje.

Nadat enkele rijnaken zijn gepasseerd, wordt de overtocht gemaakt, waarna de dijkenloop pas echt is begonnen. Tussen de dijk en de rivier staan delen van de uiterwaarden onder water en zijn nu dus bevroren met hier en daar voorzien van een laagje stuifsneeuw.

Het is een prettige gewaarwording, dat de dijken zijn voorzien van asfaltwegen die zijn vrijgemaakt van sneeuw. Er kan dus stevig gewandeld worden, ware het niet dat een strenge koude wind uit het oosten komt en wij naar het oosten lopen.

De gevoelstemperatuur ligt dus een flink stuk lager dan de daadwerkelijke temperatuur. Niet ik alleen heeft er last van, ook de diverse apparaten op batterijen die ik mee tors. Zo geeft de gps geregeld de brui eraan en zet zich helemaal vast. Ook de batterij van het fototoestel zegt halverwege “Houdoe!” en vraagt op die manier om afgelost te worden.

Na een lus in oostelijke richting, gaat de tocht verder richting Rotterdam. Het is een lange dijk, waar ook nog eens veel verkeer voorbij komt. Net voorbij Opheusden is een grote binnenrust in het restaurant ‘Het Veerhuis’. Hier komt nadien Gon (W4W) ook binnen wandelen: ik mijn bril niet op, zij ook niet dus de vraagtekens bij mij waren erg groot: “Wie is dat, die daar goedendag zegt!”

Met een stuk appelgebak en een kop warme chocolademelk met veel slagroom in de maag, gaat het verder in westelijke richting. De dijk trekt zich lang en de buitenwijken van Kesteren worden bereikt. Na Kesteren volgt een taai stuk; een lange asfaltweg naar het buurtschap De Mars. Voor en achter me is niemand te zien. “Ik zal toch niet verkeerd gelopen zijn?”

Het zonnetje laat zich inmiddels ook zien, wat me wat opbeurt. Na verloop van tijd wordt ik dan toch ingelopen door andere wandelaars. “Gelukkig, ik zit goed!” We worden nu door het natuurgebied de Klinkwetering gevoerd, waar heel veel zwanenkoppels zich ophouden. De wegen zijn hier niet sneeuwvrij en ik loop dus navenant. Vanuit de polder heeft men ook een mooi uitzicht op Rhenen met zijn Cunerakerk, dat aan de overkant van de Rijn ligt.

Uiteindelijk komen we uit op …… weer een dijk; de Marsdijk. Het uitzicht is mooi, ware het niet dat ik zo’n beetje genoeg had van ‘dijken’. Op de Marsdijk wordt het ritme geregeld verstoord door een wildrooster. Met die sneeuw, .. spekglad, dus uitkijken!

Zo wordt het restaurant ‘Het Veerhuis’ wederom bereikt. De bezetting door wandelaars is nu miniem t.o.v. de eerste passage. Ik zal dus wel aan de staart van ‘het peloton’ zitten. Met een kop koffie en mijn boterhammen met pindakaas wacht ik op de komst van het gierveer.

Met uiteindelijk vier nietbetalende veergasten gaat het snel naar de overkant. Hier komen we aan wal bij de ‘Blauwe Kamer’, een rivieroeverreservaat. Het zal er best erg mooi zijn, vandaag zie ik maar heel weinig van dit reservaat. Er wachten nog zo’n 8 km, waarvan het merendeel over … een dijk, meer in bijzonder de Grebbedijk.

Als oud-militair was de naam ‘Grebbe-‘ mij erg bekend, maar dan in verbinding met het woord ‘-linie’ en ‘-berg’. Sinds vandaag weet ik dat er ook een ‘Grebbedijk’ is. Pas na het industrieterrein en de haven van Wageningen wordt het uitzicht mooi. Links de huizen vlak tegen de dijk aan, rechts de uitgestrekte uiterwaard ‘De Bovenste Polder’, waarin de bewoners van Wageningen zich amuseren op de aanwezige ijsvlakten.

In het licht van de avondzon en zittend op een bankje op de dijk, geniet ik van dit schouwspel. De laatste stroopwafel, die door de vrieskou behoorlijk hard is, wordt weggewerkt. Hiervandaan is het nog een klein stukje door Wageningen, voordat de finish wordt bereikt.

Deze tocht heeft me wel de nodige moeite gekost. Gezien de geluiden in het finishlokaal, ben ik gelukkig niet de enige die moeite heeft gehad. En, …. ik was ook niet de laatste. Na een stempel en een aandenken, gaat het richting ‘home’.

De spiertjes in mijn enkel laten zich weer voelen. Ook vandaag, zondag, zijn ze nog niet helemaal bekomen van de kou. ‘Morgen zal het beter zijn!’.