Winterserie: veel modder, geen sneeuw.

	Datum:	2 december 2012
	Naam:	Winterserie
	Organisator:	wsv Waalwijk’82
	Plaats:	Waalwijk
	Aantal km’s:	30
	Duur ±:	6,5 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Zondag 2 december, de buienradar geeft regen en/of sneeuw met een straaltje zon. In de omgeving zijn niet veel tochten met een acceptabel aantal kilometers m.u.v. de wsv Waalwijk’82. Hier wordt een tocht van 30 km aangeboden dus hier gaan we voor.

Met een starttijd van 09.00 uur kan ik het rustig aan doen met wakker worden. Met een uitgebreid lunchpakket op zak stap ik rond 08.45 uur het startlokaal binnen, waar ik gelijk tegen één van de dames van het Drunense trainingsgroepje aanloop. Connie en haar zus Dorien gaan ook vandaag de 30 lopen, evenals Hans – ook een trainingsmaat.

Doch eerst wordt de mens wakker gemaakt met een stevige bak koffie. Als de grote meute is gestart, gaan ook wij op pad. In één strakke lijn – bekend van de 80 maar dan andersom – wordt Waalwijk verlaten en duiken we de ‘pays de Wolk’ in. Het zal de laatste bebouwing zijn deze dag.

Al fotograferend raakt ik al snel achterop, maar ze zijn gewaarschuwd: de sluitingstijd van het finishbureau is 17.00 uur, ik heb dus tijd genoeg. Af en toe dreigen diverse regendruppels, waardoor al snel de regenjas aangaat. En bij het uitblijven van de te verwachte bui gaat de jas weer uit. Dan is een paraplu toch wel handig.

De routebouwer heeft de pijlenuitzetters flink aan het werk gezet. Op bomen ‘in the middle of nowhere’ hangen de pijlen, stevig vastgezet met plastic keukenfolie. Kronkelend door de bossen van de Loonsche en Drunensche Duinen, over smalle paadjes zonder enige herkenning, grote waterplassen ontwijkend, wordt de eerste rust bereikt: uitspanning “De Roestelberg”. Hier wordt op het terras genoten van een kop koffie en het pindakaaslunchpakket. Bij vertrek na zo’n 500 meter merk ik dat ik mijn wandelstok heb vergeten. Tja ………

Het tweede deel van de tocht gaat weer over bekende paadjes. De zon laat zich hier goed zien, wat voor mij een extra reden is om plaatjes te schieten. Zo loop ik vrij snel weer alleen. Zigzaggend en schietend door de bossen haal ik de 2e rust, een wagenrust. Hier haal ik mijn drie medewandelaars weer bij. In de tent met een kop tomatensoep en ‘n broodje met twee knakworstjes is het goed toeven.

Tot nu toe was de route niet echt iets bijzonders. Misschien ben ik te veel verwent door vele tochten elders en zijn door de vele trainingstochtjes rondom de duinen alle weggetjes bekend terrein. Gelukkig wordt dit in het laatste stuk van de tocht goedgemaakt.

We worden langs de voormalige zandafgraving van Drunen gevoerd. Afgezien van het modderig paadje is het een mooi lusje om de plas. Het mooiste stuk, de Baardwijkse Overlaat, sluit hierop aan. Het is een prachtig plaatje om te zien hoe de andere oever,de bomen en de strakblauwe lucht worden weerspiegeld in het vlakke water van de overlaat. Elke 5 meter geeft weer een ander plaatje.

Helaas geeft de zon er de brui aan en wordt het fris. Het is nog een kleine 4 km over goed gebaande wegen en dus wordt er een strak tempo ingegooid. Over het Halve Zolenpad is het lekker lopen en rond half vier bereik ik het finishlokaal.

Mijn drie ‘medewandelaars’ zitten al aan de bar. Onder het genot van een cola wordt een en ander geëvalueerd en foto’s bekeken. De weergoden zijn ons gunstig gezind geweest en de zon was een welkome gast. Al met al een aardige tocht, maar voor mij iets teveel bos(-paden).