Dag van Bocholtz

	Datum:	3 november 2012
	Naam:	Dag van Bocholtz
	Organisator:	NOAD, N(ooit) O(phouden) A(ltijd) D(oorgaan)
	Plaats:	Bocholtz
	Aantal km’s:	48,8
	Duur ±:	10 uur 10 min
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Als afsluiting van een minder succesvol jaar op weg naar Bocholtz voor 50 km. Vorig jaar een mooie tocht gehad met prachtige herfstkleuren schitterend in een herfstzonnetje. Om 05.00 uur aangereden richting het zuiden. De radio gaf aan dat in de ochtend een beetje zon zou schijnen en dat in de loop van de late middag lichte regen zou arriveren. Hoe fout kan een weerman/-vrouw zijn!

Bij aankomst in het startlokaal zat daar Wolfje al aan de koffie. Whauww, die zijn al vroeg terug van de eerste helft. Helaas, zij moest de strijd tegen de heuvels na 45 km staken. Jammer Wolfje, succes met het herstel. Na een kop koffie klokslag 07.00 uur vertrokken voor 49 km, gezien de mededeling op het routeformulier. Alk vrij snel begon het zachtjes te regenen.

Voorbij Baneheide is goed te lezen dat het hier erg heuvelachtig is: Bij sneeuw en ijs verkeer gestremd! Maar dat hadden de kuitspieren ook al opgemerkt. Vlak voor Wahwiller passeer ik een uitzichtpunt waar bij een eerdere wandeltocht het heuvelland prachtig zonbadend aan je voeten lag. Nu hing over het landschap een deken van druilerige regen. De enige beweging was een hondenbezitter die zijn huisdier hier uitliet.

In Wahlwiller was de eerste rust en zo te zien was ik een van de eerste bezoekers. Men was nog niet helemaal ‘georganiseerd’. Na een snelle kop koffie op weg naar Crapoel. In Partij werd ik vergezeld door ene Martin, een ervaren loper. Gezamenlijk hebben we de rest van de dag tot aan de finish prettig doorgebracht.

Richting Gulpenerberg ging het. Gelukkig sloegen we onder aan de voet rechtsaf. De vreugde was echter van korte duur. Laat de Gulpenerberg erg steil zijn, hij is wel erg kort. Voorbij het Sophianum in Gulpen wachtte ons een minder steile maar wel een hele lange: de Koning van Spanje.

Veel lucht voor een gesprek had ik niet maar gelukkig had Martin hiervoor begrip. Boven aangekomen was het uitdribbelen tot aan de tweede rust in een boeren open stal. Hier werden we verrast op een heerlijke kop warme tomatensoep voor het luttele bedrag van € 1,00. Erg gezond was het niet om hier lang te vertoeven, dus werd alras alles weer omgehangen voor de volgende etappe. Nog even gecheckt of ik mijn paspoort bij me had; we gingen tenslotte naar het buitenland. Oké, oké, het dan wel België.

Onderweg naar Teuven werd ons pad opgeluisterd door diverse schilden langs de weg met dichterlijke vrijheden van ene Monica. Je werd zo even uit het ritme gehaald maar dat was dan ook de moeite waard. Ook was het uitkijken, want gaten waren er genoeg op ons pad. Maar goed dat we dit niet ‘s-nachts moeten lopen.

De regen was bij wijle verdwenen en op het moment dat dit opviel, begon het weer. In Teuven aangekomen, waar een bijzonder bankstel blootgesteld werd aan de natuurkrachten, wad de rust gelukkig binnen in een gemeenschapshuis. Helaas was hier alleen koffie, maar alles wat warm is was welkom. Bij ons vertrek kwam Herwin binnen. Zo te zien had hij niet veel geleden. Maar na zijn verhaal te hebben gelezen, was het in de nacht toch minder geweest.

Het ‘lusje’ wat ons te wachten stond was inmiddels deels door de regen veranderd in een modderbad. En in Limburg is dat löss en dat glijdt als de ziekte. Onderweg zijn we echt de fout ingegaan. Ik liep al de hele dag op de gps, wat een enkele keer goed uitkwam. Staat daar plotseling een bord met rode rand met het woord ‘GPS’ met een streep erdoor! Gezien de weersomstandigheden zouden er zeer waarschijnlijk geen ‘flikken’ op de weg zijn, dus hebben we het risico maar genomen.

Uiteindelijk weer aangekomen in Teuven, waar het inmiddels behoorlijk druk was. Coert was er ook om zijn lusje te maken. Hij moest eens weten …

Vanuit Teuven lag nog een lange helling op ons te wachten die ons weer terug bracht in Nederland. Nu waren het nog alleen maar een paar rechte stukken, waaronder de weg door Dal Bissen, bekend bij Lopers van de Nacht van Gulpen.

Via Mechelen en een verschrikkelijk modderig pad waar vele sporen te zien waren van uitglijders werd de laatste rust bereikt. En zie, in het laatste deel van de tocht verscheen de zon zo waar aan het firmament. Alles kleurde groots op en de miezerregen van de ochtend was snel vergeten. Aangekomen bij de finish had ik een voldaan gevoel: ik was het nog niet verleerd. Een afzakkertje met wandelmaatje Martin zat er vandaag niet in. Mijn eega stond te wachten om met gezwinde spoed samen terug te keren naar het Brabantse land. Martin, mijn excuses. Volgende keer beter. In ieder geval dank voor de prettige wandeling. CY