Rode Kruis Wandeltocht – Goirle

	Datum:	1 april 2012
	Naam:	Rode Kruis Wandeltocht
	Organisator:	Het Rode Kruis, i.s.m. Balance Support
	Plaats:	Goirle
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	8 uur en 15 min
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

1 April 2012: een heugelijke dag in vele opzichten. Een daarvan is de wandeling in Goirle: de Rode Kruiswandeltocht. Een tocht die voor de eerste keer wordt georganiseerd, maar waarvan niets te merken is. Een van de redenen om hier te gaan lopen zijn de ‘Goolse’ kleinkinderen. Wie weet, zien wandelen doet wandelen.

Rond 07.30 uur zet ik de auto weg bij de familie, waar alles nog in diepe stilte is. We laten ze nog maar even slapen en ik loop in 10 minuten naar de start. Daar is het al redelijk druk. Bij binnenkomst wordt je begroet door ‘Henri Dunant’, de stichter van het Rode Kruis. Aan een hoge tafel zitten dames van het Rode Kruis achter stapels papier de lopers van de nodige paparassen te voorzien: ‘n bon voor gratis koffie, een inschrijvingskaartje, een routebeschrijving en ‘last but not least’ een klein boekwerkje met daarin interessante data over de omgeving en objecten die we onderweg zullen tegenkomen. Top. De laatste keer dat ik dat zag was in Nijmegen bij de eerste ZevenheuvelenOmloop, daarna nooit meer.

Na het nuttigen van de kop koffie, ga ik rond 08.00 uur op pad. In ‘no time’ zijn we het dorp uit en lopen over onverharde weggetjes en paden. Afgezien van een verloren stukje asfalt en oude bestrating uit de vorige eeuw, zal het onverharde pad ons voor de rest van de dag blijven volgen. Voor asfalttijgers – waar ik ook soms toe behoor – is het geregeld afzien. Soms leek het erop, dat men speciaal voor deze tocht op diverse paden nieuw los zand had gestort.

Uit de gps-file, die bij de bevestiging van de voorinschrijving werd meegestuurd, blijkt dat het 40km-traject bestaat uit een drietal lussen achterelkaar, met op de kruisingen een rustpost. Uiteindelijk dus 6 rustposten: 1&6, 2&5 en 3&4. Voor40 km een ruime bedeling. Gelukkig heb ik ruim voldoende tijd om te lopen en te genieten van de omgeving; de sluiting is pas om 18.00 uur.

Rustpost 1 wordt al vrij snel bereikt. Gelegen aan het ‘Bankven’, heeft men hier een mooi uitzicht over de waterplas. Gelukkig behoor ik tot de lopers: de vrijwilligers, verzorgers en personeel van de EHBO hebben het nu nog even erg fris. Vanochtend stond zelfs nog ijs op de voorruit van de auto!

Na een kopje koffie voor het luttele bedrag van 50 cent, ga ik op pad naar rust 2. De natuur is vandaag prachtig en laat van zich horen. Spechten doen hun best om hun terrein af te bakenen. In ‘the middle of nowhere’ passeren we een verzetsmonument ter herdenking van het fusilleren van 5 verzetsmensen.

Het riviertje de Leije volgend komen we aan op post 2, een verlaten oude schuur. Hier ook kleumende vrijwilligers in de schaduw van hoge sparren, warme koffie uitdelend. De verzorging in deze tocht is uit de kunst. Naast een klein ‘overlevingspakketje’ bij de start en de heel goedkope koffie, zijn alle posten voorzien van dixies en EHBO-personeel. Daarnaast werd ik op de route geregeld voorbijgefiets door EHBO-personeel op mountainbike en uitgerust met een AED-apparaat. Een prettig gevoel.

Van post 2 naar 3 loop ik samen met een jonge dame, die ook in de categorie ‘asfalttijgers’ thuishoort. (Gedeelde smart is …..)  Zo lopen we balancerend op de grens tussen België en Nederland. Hier is het al een heel stuk rustiger. Alleen de lopers van de 32 en 40 km gaan deze weg. Het riviertje De Leije en de vele plassen sieren de omgeving. Aangekomen bij post 3, campingrestaurant ‘De Jachthut’ gelegen in België, worden de boterhammen aangesproken. Hier scheiden onze wegen: ik ga verder met de 40, de jonge dame gaat terug.

In deze laatste lus loop ik vrijwel alleen. En door het fotograferen waarschijnlijk redelijk achteraan. Geen nood, we hebben de tijd. Dit stukje traject stond niet bol van de mooie (ver-)gezichten, maar nu kan ook niet alles even mooi zijn. Het zonnetje laat zich nu geregeld zien en op een mooie zonovergoten plek, doe ik een aanslag op mijn eigen bevoorrading.

Post3, in de route inmiddels post 4, verkopen ze PALM. Drie keer raden wat ik gedronken heb. Na een korte rust verder op pad naar post 5, de voormalige post 2: De Roovertse Schuur. Onderweg passeer ik het Papschot, een mooie waterplas. Op de lange rechte stukken voor en achter mij zie ik niemand meer.

Ook bij de rustpost was het, afgezien van het vaste personeel, erg rustig. De enige storende factor was een voorbijvliegende crossmotor en een paardenspan. Inmiddels is mij verteld dat op post 6 de familie hun opwachting maken.

Op weg daar naartoe, ga ik toch nog even de mist in. Op een kruising wordt ik afgeleid door twee motorrijders, waardoor ik niet de pijl van de 40km maar wel van de 16km zie en volg. Na zo’n 1,5 km zit ik toch weer op de officiële route. Resultaat is dat ik waarschijnlijk een mooi stukje heb gemist. Ook nu wordt ik weer door fietsende EHBO-ers voorbij gefietst.

Bij aankomst bij post 6, komt ook de familie net aan. De jonge aanwas kijkt ietwat verlegen naar een onbekend en vreemd uitgedoste figuur, die toch ook wel weer iets bekends heeft. Och, alles went. Na een kop koffie en een gesprekje met Natasja, medeorganisator van deze tocht, neem ik afscheid van de ‘family’ en ga voor de laatste 3 km op weg.

Bij aankomst aan de finish is in het gebouw al een groot feest aan de gang. Voor mij is dat niet weggelegd. Na het ‘broodnodige stempelen’ en een Rode Kruis-balpen rijker, verdwijn ik snel naar de familie, waar uiteindelijk een lekkere maaltijd op me staat te wachten.

Tja, hoe moet je zo’n tocht nu verder omschrijven. Wetend dat dit voor de eerste keer was, moet ik zeggen: mooie route, prima verzorging, goede begeleiding op verkeersgebied en veiligheid; in een woord AF!. Een voorbeeld voor menige andere tocht. En ja, dat het weer ook positief heeft meegespeeld is duidelijk. Ik denk maar zo: je krijgt wat je verdient! Organisatie, van harte bedankt. Deze tocht is zeker de moeite waard om gelopen te worden.