Voetstappentocht, Den Bosch

Na een lange, doch relaxte voorbereiding was het zaterdag dan zover. Het strijdplan van de Voetstappentocht kwam in uitvoering. Na een bloedeloze afvalrace, meldden de overgebleven vier musketiers Aramis, Athos, Porthos en D’Artagnan zich aan de start in het Belgisch eethuis. Na een gevecht met Bossche Bollen, gingen ze rond 10.15 uur op weg voor een rondje van zo’n 30 km langs de oevers van de Dommel.

De weergoden werkten mee en de zon verwarmde het viertal, zodat de ergste kou werd gebroken. Buiten de vestingwerken van Den Bosch ging het gelijk de vochtige grasdijk op rond het westelijke deel van het Bossche Broek. Menige vergelijking met een WS’78-tocht werd gemaakt. Het Bossche Broek is een moerasgebied van zo’n 200 ha ten zuidoosten van ‘s-Hertogenbosch. Dat het de laatste tijd goed vochtig was geweest was goed te zien omdat hele delen van het Broek onder water stonden.

Na deze grasstrook werd eenieder getrakteerd op een mooi stukje VOY-asfalt. Dit bracht ons via de brede oprijlaan van huize Haanwijk in de buurt van kasteel Herlaer, dat nabij de samenvloeiing van de Dommel en de Essche Stroom ligt.

Een prachtig gerestaureerd huis met een mooie tuin incl. theehuisje. Maar na het informatiebord te hebben gelezen, was de belangstelling ineens een stuk minder. Een centrum voor al of niet-geslaagde managers en ander bobo’s, om in hoge zweverige sferen een kijkje van zichzelf te krijgen. Enfin, niets voor ons.

Omdat de eerste rust was vervallen, werd teruggevallen op plan B: de iets buiten de route liggende sportkantine van de sportclub Irene – Zwanenberggroep. Met ietwat verbaasde blikken werden we ontvangen, maar koffie was geen probleem. Buiten op het veld rende een kluwen jongens achter de bal: ze moeten nog veel leren.

Na afwisselend asfalt en zandpad, waarbij helaas 1 km over een fietspad langs een drukke weg genomen moest worden, werd het riviertje de Dommel gevolgd. Een smal pad langs het water, waarbij zomerse gedachten opkwamen van bevallige deernen langs de waterkant in een door de zon beschenen prachtige oeverbegroeiing. Helaas, er was nu weinig begroeiing en ook de zon was niet al te sterk.

Via het landgoed Zegenwerp, zo’n 70 ha groot, kwam het gezelschap aan in het centrum van St. Michielsgestel. Daar, in de Gasterij De Zwaantjes, was de tweede rust gepland. In een luxe omgeving, versterkt door bezoekers in zondagse kledij, werd de maaltijd genoten: drank, soep en de meegebrachte eetwaren. Het personeel viel in de smaak.

Na deze lange rust – what’s in an hour? – werd een aanvang gemaakt met de laatste 9 km. Via het landgoed de Pettelaar, een kleinschalig gebied ten zuiden van ‘s-Hertogenbosch, en de oversteek van de autoweg werd de Bossche Broek voor de tweede maal genomen, maar nu de oostkant.

Na asfaltpaden, klinkerpaden, zandpaden, graspaden en fietspaden lag hier de laatste variant van verharding: een metalen roosterpad op palen dat de wandelaars OVER de natte graslanden en poelen bracht. Een mooie gewaarwording. Na het verlaten van de BB, was het maar een klein eindje tot aan de finish.

Het Vlaamsch eetcafe was inmiddels druk bezet, maar een tafel voor vier zat er nog wel in. Zoals het een goede tocht betaamt, werden de deelnemers verrast op een kleinigheid, twee stickers (het kon niet op), de stempel ‘KOPIE’ voor het wandelboekje, de ‘medaille’ en een heus meetgereedschap om de tocht na te meten. Ik heb maar niet verteld, dat ik thuis mijn bureau had opgeruimd. 🙂

Innerlijk verfrist vertrok het gezelschap richting NS-station, waar afscheid werd genomen. Aramis, Athos en Porthos namen de trein, ondergetekende nam zijn stalen ros richting huis. Aramis, Athos en Porthos, “Tous pour un, un pour tous!” bedankt voor jullie deelname.