Dag van Bocholtz

	Datum:	29 oktober 2011
	Naam:	Dag van Bocholtz
	Organisator:	wsv Noad  (Nooit Ophouden, Altijd Doorgaan)
	Plaats:	Bocholtz
	Aantal km’s:	50 (daadwerkelijk 48,1)
	Duur ±:	10,25
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

De ‘Nacht van Bocholtz’, 100/110 km in het Limburgse land. Deze tocht sprak al enige tijd tot mijn verbeelding, maar om de eerste helft in groepsverband te lopen, was nou niet mijn ding. Mijn ervaring in ‘Winterswijk-Arnhem’ waren nou niet onverdeeld een succes. Maar zie, de ‘Dag van Bocholtz’ met een afstand van 50 km in eigen tempo zag het licht. En ja, daar was ik wel voor te porren.

Dit jaar was het dan zover. De avond ervoor spullen klaarzetten, ‘s ochtends rond 04.30 uur op, eten en lunchpakket, zo’n anderhalf uur rijden en dan sta je om 06.30 uur voor de deur van de startlocatie: gesloten. Het zal toch niet ….. Gelukkig waren er al meer wandelaars en al vrij snel kwam het dienstdoend personeel opdraven.

Lichten aan, inschrijftafel inrichten en al snel daarna konden we inschrijven. Van bekenden zag ik alleen Saskia, maar zonder Bertus want die liep de 110km. Na de inschrijving de route op papier ontvangen – samen met de broodnodige sticker voor het logboek – en om klokslag 07.00 uur ging ik op stap door donker Bocholtz. Al vrij snel werd de bebouwing achter ons gelaten en gingen we via donkere holle wegen richting Duitsland. Een donker zwaar ritmisch ‘gezoef’ vertelde dat we vlak langs hoge draaiende Duitse windmolens liepen. Onze ‘buren’ hebben deze bij wijze van spreken OP de Ned.-Duitse grens geplaatst.

Het viel me op dat de papieren route niet altijd dezelfde was als die ik vrijdag van het internet had gedownload. Maar met een kaartje van de omgeving bij de hand, was met dit euvel te leven. Via de velden rondom Kohlscheid en de prachtige oevers van de Wurm, werd de eerste rust bereikt: de kantine van een hondenvereniging. Hier mijn eerste koffie van deze dag genuttigd en na een korte rust, op pad naar rust 2.

De route voerde ons verder door het dal van de Wurm en gaf op vele plaatsen hele mooie doorkijkjes van bostrafelen in herfstkleuren. Eigenlijk is een wandeltocht van 50 km niet een goed moment om hier rond te wandelen. Om ten volle te kunnen genieten, moet je jezelf eigenlijk wat meer tijd gunnen. Prachtig zoals de natuur zich liet zien in zijn herfsttooi.

In Herzogenrath raakte ik even de weg kwijt maar ook hier kwam ik uiteindelijk weer op het ‘rechte’ pad richting Rolduc. Een vreemde gewaarwording dat je weer de grens oversteekt naar Nederland terwijl je aan de omgeving niets kunt zien dat dit het geval is. Via een mooi pad langs verschillende trapsgewijs omlaag lopende visvijvers uiteindelijk aangekomen op rust 2; de harmoniezaal in Haanrade. Zelfs hierbinnen vertoonde de natuur zijn kleuren. Een voor mij onbekende kleurrijke vlinder fladderde vrolijk rond.

Na mijn lunchpakket te hebben weggewerkt op weg naar de grote wisselpost in Eygelshoven. Op dit stukje route heb ik waarschijnlijk een mooi parcours gemist. Mijn gps volgend volgde ik de route langs de verkeersweg. Achteraf bleek dat er een omleiding was ingelast, die de wandelaars weer langs een mooi watergebied voerde. Helaas, dat heb ik dus gemist. Gps is dus ook niet alles. Vlak voor de rust werd ik ingehaald door de eerste lopers van de 100/110 km. En zie, een van de lopers droeg een T-shirt met het opschrift ‘Walkers4Walkers – Pierre’. Alleen ging hij zo snel dat van een gesprekje niets terecht kwam. In Eygelshoven stond een uitgebreide post gereed om de wandelaars op te peppen. Koffie, thee, broodjes, yoghurt, vla en EHBO-personeel, enfin goed verzorgd dus. Wel moesten de 50km-lopers een kleinigheid betalen, maar dat mocht geen beletsel zijn. Wat kan yoghurt toch lekker zijn.

Na deze opknapbeurt werd het traject voor de 110km- en de 50km-lopers aangevuld met een lus van zo’n 10km. Deze voerde de lopers o.m langs kasteel Strijthage en de wereldtuinen van Mondo Verde. Dat hier niet alleen tuinen te bezichtigen waren, was af te leiden aan het gejoel en gegil op de achtergrond van deze mooie wandellus. Langs oude, maar mooi opgeknapte mijnwerkershuisjes, kwam men weer terug op de rustpost in Eygelshoven. Hier werd het genieten van de zon, die volop scheen. Bij het verlaten van de post arriveerde Coert voor zijn rustmomentje. Na hem te hebben begroet, ging ik op verder.

Vanaf hier ging het nu terug naar de start. Door een prachtig park met o.m. kasteel Erenstein, dat ingeklemd ligt tussen Kerkrade en Spekholzerheide, ging het naar de laatste rustpost. Hiervoor moesten wel enkele flinke klimmetjes worden verwerkt, maar dan kreeg je wel een magnifiek uitzicht op de omgeving. De laatste post lag weer in Duitsland, een paardenboerderij. Na vertrek zag ik dat ik een sms-je had van Ronald: Waar zit je? Het bleek dat hij ongeveer 20 minuten achter mij zat, maar dat ik maar rustig door moest lopen en dat hij mij wel zou vinden. Ik beloofde hem dat ik hem de eer zou gunnen om vóór mij te eindigen.

Het laatste stuk naar de finish is geen afspiegeling van de hele tocht. Geen schokkende tafereeltjes of uitzichten, of het is het dorpje Horbach. Hier lopend werd ik nog gepasseerd door een dame die ik de afgelopen zondag in Gulpen bij de Kastelentocht had getroffen. Buiten het dorp, precies op de grens en op een kruising met bankje en uiteraard een kruisbeeld, heb ik een kleine rust ingelast. Hier de laatste proviand uit mijn rugzak weggewerkt. Hoe lichter de rugzak, …….. De laatste twee km’s wil ik toch echt proberen om samen met Ronald te eindigen. Dit zal waarschijnlijk de eerste en tevens laatste keer zijn, dat mij dit gaat lukken. Na zo’n 20 minuten, waarbij diverse wandelaars voorbij stoven, maakte Ronald zich uiteindelijk los van de bebouwing van Horbach en naderde de grens.

Samen hebben we de laatste km’s gelopen, wat erg gezellig was. Wel sloeg nog even de twijfel toe, toen de gps een andere route aangaf, maar uiteindelijk werd de finish gehaald. Helaas mocht mijn eindspurt niet baten en moest ik Ronald bij de finishlijn voor laten gaan. Maar, …. plezier mag dan wel wat kosten. Ronald, bedankt voor deze eerste – en waarschijnlijk laatste – ervaring. 🙂

In het finishlokaal was het mooi druk. Daar bleek dat er helaas maar 49 daglopers waren. Deze wandeldagtocht verdient echt veel meer belangstelling. Hopelijk komen er volgend jaar meer liefhebbers naar deze prachtige wandeling.

Coert, Bert, Ronald en Pierre, van harte proficiat met jullie prestatie. Noad, hartelijk dank voor een mooie dag in Zuid-Limburg.