DAK-wandeltocht – Drunen

	Datum:	27 augustus 2011
	Naam:	DAK Wandeltocht
	Organisator:	Drunense Atletiek Klub
	Plaats:	Drunen
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	9,5 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Vandaag de laatste ‘grote’ wandeltocht voor Zeewolde; 40 km rond de Drunense Duinen. Het wordt een thuiswedstrijd en tevens een voorverkenning van de 80 vd Langstraat, ook al loop ik die niet. Bij aankomst in het nieuwe clublokaal van DAK, zijn een aantal lopers van de dinsdag- en donderdagavondtrainingsgroep al aanwezig. Grote verbazing over mijn outfit. Dinsdag- en donderdagavonds loop ik in een iets getemperde outfit: voor anderhalf uur heb ik niet zoveel bij me. Ik zal ze vandaag geregeld voorbij komen.

Voor het luttele bedrag van € 2,00 mag ik vandaag de uitgezette 40km-route lopen. Om 07.00 uur wordt er gestart en krijgen de lopers hun ‘vluchtplan’ uitgereikt. De WCMB-lopers (Wandelcentrum Midden-Brabant) zijn gelijk al weg. Ikzelf wordt opgehouden door de dames van de afd. Utrecht e.o. van het W4W-forum. Het is alweer een hele tijd geleden (Nijmegen) en het is nu zeker leuk om ze te verwelkomen in het mooie Brabantse land waar de nachten lang zijn. Maar dan zijn ze waarschijnlijk al weer vertrokken.

Daar zij zich nog moeten inschrijven, ga ik er vandoor. Via de buitenwijk van Drunen, een zandafgraving, Baardwijk (deel van Waalwijk) en het Lidopark kom de eerste rust er al erg snel aan. Hier wordt het lunchpakket verorberd en weggespoeld met een kop koffie. De afd. WCMB – ik was hen al snel voorbij gewandeld – meldt zich nadien ook en onder een klein najaarszonnetje wordt op het terras heel wat weggekletst. Ik laat ze achter en begin aan de lange ruk door de bossen van de Drunense Duinen. De route is gepijld en dus zit het ‘vluchtplan’ in m’n zak en loop ik op de pijlen. Fout dus! Bij het eerste de beste vennetje loop ik op routine en stiefel rechtdoor langs het water en let zodoende niet op de pijl die me naar rechts voert. Ajjjjjjjj, weer 300 meter teveel. Nouja, als dat alles is voor vandaag?

De tocht voert door dennenbossen en langs een prachtig herfstpaars heideveldje. Hier op een bankje genoten van deze kleurenpracht en enkele foto’s gemaakt, onderwijl diverse lopers door het beeld liepen. Via het ‘Land van Kleef’ – ooit daar een week met de school van de jongste op schoolkamp geweest – en Loon op Zand, waar ik weer bijna verkeerd liep, gaat het nu in een ruk naar de tweede rust. Hier wordt ik door de WCMB-afdeling ingehaald: foto’s maken kost nu eenmaal tijd.

Vlak voor de rust voert de route door een groot stuk gekapt dennenbos. Volgens Natuurmonumenten noodzakelijk, voor vele wandelaars een gruwel: Veel kaalslag, weinig bescherming tegen de zon en veel, heel veel los zand.
Bij de tweede rust aangekomen, vertrekt de afd. WCMB alweer en  ik zal ze deze dag dan ook verder niet meer tegenkomen. Onder een grote parasol geniet ik van een tomatensoep en een Palmpje, terwijl de regen langzaam weer op gang komt. Gezien de nog beschikbare tijd en de acties van de weergoden, besluit ik zo lang mogelijk te blijven rusten en de afd. W4W op te wachten. Na ruim een half uur komen de dames, gestoken onder poncho’s, aangekuierd.

Nadat de inwendige mens is versterkt en het nodige is achtergelaten, gaan we gevijven op pad. De regen valt nu even met bakken uit de hemel. We volgen een fietspad dat helemaal doorloopt naar de derde rust, … edoch … de planners van de route hebben de euvele moed gehad om al na zo’n 200 meter rechtsaf te slaan, … het losse zand in! De vreugde bij onze asfaltjunk was dus van korte duur en sloeg om in een stortvloed van woorden, die op deze plaats helaas niet herhaald kan worden. Met enig leedvermaak liep ik voorop door de zandduinen. Na wat gekronkel stuitte we op een fietspad; hetzelfde fietspad van na de rust. Ook nu werd dit pad enige tijd gevolgd, waarna de ellende zich herhaalde. Van het asfalt af, over zandpaden en -heuvels.

Uiteindelijk wordt, via de noordrand van de Drunense Duinen, de laatste rust bereikt. Hier worden we door W4W-er bertvos ingehaald. Na een lekker Palmpje en wat extra rust omdat het weer even regende, gaan we uiteidelijk de laatste 5 km in. Via enkele bospaden komen we tenslotte op asfalt, waar de weergoden, als een laatste groet, weer van zich laten horen/voelen. De poncho’s en paraplu’s komen weer tevoorschijn.
Maar ook nu is dit van korte duur. Uiteindelijk finishen we in een bijna leeg startlokaal. Na een kleine, suikerarme oppepper, gaan de dames in een dakloze bolide richting Utrecht. Nog voor zij verkeersplein Deil zijn gepasseerd, sta ik al onder de douche.

Deze tocht dus geen ‘wagenrusten’ maar caférusten. Voor sommige lopers in de W4W-familie een reden te meer om volgend jaar hier te komen lopen. Het was dit jaar zeker de moeite waard. Houdoe!