Falconwalk – Schaarsbergen

	Datum:	21 mei 2011
	Naam:	Falconwalk
	Organisator:	11e Luchtmobiele Brigade
	Plaats:	Schaarsbergen
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	9 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Het is deze ochtend even wennen. Vandaag eens niet zelf achter het stuur, maar door Karin, echtgenote van een collega en wandelaarster van wandelclub Drunen, gereden worden naar het ‘oefenterrein’ rondom de legerplaats Schaarsbergen. Daar ga ik voor de derde keer de Falconwalk wegzetten. De reis erheen geeft tijdelijk een onbestendig gevoel. Diverse mistbanken doen de omgeving oplossen in het niets. Gelukkig zijn die snel door de opkomende zon verdwenen en deze zal dan ook verder de hele dag als omlijsting figureren.

Na een vroege start – 06.30 uur wordt Den Bosch gepasseerd – komen we rond 07.15 uur op de kazerne aan, waar nog diverse stands moeten worden opgebouwd. Gelukkig zijn de koffie en de krentenbollen al wel bereikbaar en zo wordt gewacht op het TOA (time of arrival) van Carola. Als voorbereiding op haar wandeltochtje in Friesland, wilde ze vandaag nog wat krachten opdoen. Het is op de appèlplaats nog frisjes, als Carola rond 08.15 uur zich meldt. Nadat ook zij een bak koffie heeft genuttigd, gaan we gedrieën op pad.

Na de eerste km’s te hebben gelopen, horen we van medewandelaars dat de route de omgekeerde versie van vorig jaar is. Niet dat we daar wakker van zullen liggen. Al snel zitten we midden op de Veluwe, wat bij mij enkele ‘flash-backs’ oplevert aan de Trailwalk van 2009. De omgeving is werkelijk fantastisch: heidevelden, zandverstuivingen en bossen wisselen elkaar af, aangevuld met hier en daar een heuse heuvel. Zo wordt het ook nog een aardig trainingstraject voor de Nacht van Gulpen over een maand.

Bij de eerste officiële wagenrust (11,1 km) wordt uitgebreid van het mooie weer genoten, waarbij Karin nog enkele militairen aan wat Gehwol helpt. Plotsklaps komt daar Wil aanlopen. Na de zeer korte begroeting in Hilversum, vandaag wat meer uitwisseling van de fysieke toestand. Omdat wij al enige tijd gerust hebben en Wil net aanwezig is aangekomen, gaan wij al vast op weg. Wil zal ons wel, met de door hem toegepaste reuzenstappen, wel bijhalen.

Langs mooie vergezichten en een groepje loslopende ‘wilde paardjes’ voert de routebeschrijving ons richting kasteel Rosendael. Inmiddels heeft Wil ons ingehaald en voor de rest van de dag zullen we samen verder trekken. In de ‘Oranjerie’ van het landgoed Rosendael (18,5 km) is een rust, maar gezien afstand naar de volgende rust – het rusthuis voor oud-militairen ‘Bronbeek’ (22,6 km) – wordt eensgezind besloten Rosendael te laten voor wat het is en via de prachtige tuin van het kasteel door te stappen naar Bronbeek. Kijken of ik me daar kan laten inschrijven voor een kamertje. 🙂

Door het vele stilstaan om een foto te maken, moet ik geregeld flinke tempoversnellingen maken om de groep weer in te lopen. Met een stevige beat op de oren is dat geen probleem. Helaas loopt na Rosendael de route geregeld door de bebouwing van Arnhem e.o. Gelukkig wordt dit regelmatig afgewisseld door prachtige parken met majestueuze boompartijen, waterpartijen en kleine kasteeltjes. In Bronbeek aangekomen wordt een ietwat aangepaste rust gehouden op een grasveldje in de lommer van een aantal oude eikenbomen. De echte rust zou verderop moeten liggen, maar met een grote kans op een zitplaats in de fel brandende zon. Daar hebben we nu even geen zin in. De eigen proviand wordt aangesproken, zodat die straks niet weer mee naar huis gaat.

Na Bronbeek – helaas, geen kamertje – gaat de tocht verder via de landgoederen van Angerenstein, Klarenbeek, Zypendaal en Groot Wansborn. Arnhem mag zich een rijke gemeente noemen met deze pareltjes. Daar de volgende officiële rust pas op kilometer 36 is gepland, wordt een kleine ‘bankrust’ ingelast. Het is een leuke ervaring om al die wandelaars voorbij te zien lopen. Een serieus wandelende heer vraagt ons of  het wel uit te houden is op dat bankje. “Geen probleem. Maar …ehh.. waar bent u mee bezig?” Hij antwoordt: “Wij lopen een wandeltocht; de Falconwalk!” “Nooit van gehoord.”, antwoord ik, waarna hij omstandig en serieus begint te vertellen wat deze wandeltocht wel inhoudt. Toen wij vieren in lachen uitbarsten, voelde hij zich pas bij de neus genomen, waarna hij mij lachend waarschuwde: “Wacht maar, ik zie je nog wel bij de finish!”.

Na enigszins tot rust te zijn gekomen, wordt de tocht weer voortgezet. Na zo’n 100  meter zit het gezelschap van de heer in de berm. Met de uitwisseling van lachende blikken, lopen we hen voorbij. We hebben ze daarna niet meer gezien. Bij het Arnhems Oorlogsmuseum ’40-’45 ( 36 km) is de laatste rust. Hier hebben we ons getrakteerd op een heerlijke kop ‘groene tomatensoep’ bij gebrek aan de gevraagde rode. We zijn het erover eens dat we dit veel eerder hadden moeten doen. Bij afwezigheid van een ordentelijke horecagelegenheid, blijft het ‘Palmpje’ vandaag in gedachte. Voor de laatste 4 km’s blijven uiteindelijk nog 3 kwartier over, voordat het 17.00 uur is; het tijdstip van sluiting van de finish. Uiteindelijk wordt rond 17.10 uur het finishlokaal bereikt, waar ik – op voorspraak van Wil – het pinnetje voor de 7e maal vraag. “Kies maar uit!”, was het antwoord. Pin nr. 7 blijkt n.l. het pinnetje te zijn van de 11 Geniecompagnie Luchtmobiel. Tja,  … dan is het voor een genist niet moeilijk kiezen,  die moet ik dus ‘scoren’.

Wil gaat al snel richting huis, terwijl Carola, Karin en moi nog even gaan genieten van de namiddagzon, een drankje, wat pannenkoeken en pasta, terwijl om ons heen de appèlplaats al weer wordt opgeruimd. Het moet gezegd zijn, het was een prachtige tocht door een natuur, die door de zon subliem werd uitgelicht. Voor diegenen die hier nog nooit van start zijn gegaan, het is zeker de moeit waard.

Na afscheid te hebben genomen van Carola, gaan Karin en ik op de terugweg, richting de Langstraat. Kon ik eindelijk eens drinken omdat ik werd gereden, was er geen Palm te krijgen. Gr…..&%…##?!…. !

Carola, Karin en Wil, hartelijk dank voor deze prettige wandeltocht met jullie. Carola voor het op de valreep alsnog ‘meetrainen’ voor de ZtZ, Karin voor het rijden en Wil voor het in evenwicht brengen van de groepssamenstelling (2-2). 😉