Pelgrimswandeling naar Banneux

	Datum:	19 december 2010
	Naam:	Pelgrimswandeling naar Banneux
	Organisator:	stg Pelgrimswegen & Voetpaden
	Plaats:	Margraten – Banneux
	Aantal km’s:	42
	Duur ±:	12 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

De tocht in 2009 was bar en boos met flinke sneeuwjachten. Gelukkig gebeurd zoiets maar zelden. Dus moest deze tocht in 2010 een makkie worden met mooie veld- en bosweggetjes en mooie uitzichten. Hoe een mens zich kan vergissen.

Terwijl heel Nederland plat ligt door de sneeuw, vertrek ik zondagochtend rond 05.00 uur op mijn nieuwe sneeuwbandjes. De autowegen lagen er strak bij en rond 06.45 uur parkeer ik mijn ‘stalen ros’ voor de kerk in Margraten. Zo te zien ben ik niet de enige ‘idioot’ die op pad gaat. Het aantal wandelaars groeit gestaag en worden voorzien van een routebeschrijving. Gelukkig heb ik de route in de gps staan, dus verdwalen mag niet gebeuren.

Om 07.00 uur gaat eenieder in groepjes op pad. De meeste lopers komen uit de omgeving, dus ik kan gelukkig ‘plat kalle’. De weersomstandigheden zijn prima. Mooie droge lucht en een prima zicht. Het enige wat moeilijk is (en de hele tocht zal blijven), zijn de paden. Weinig asfalt, hard bevroren ondergrond, voorzien van een dun laagje sneeuw. De beenspiertjes krijgen het vandaag flink voor hun kiezen. Ik ben erg benieuwd hoe mijn linkervoetje het vandaag doet. Sinds de km Leerdam speelt hij behoorlijk op. Na een gemaakte zwart-wit foto in het ziekenhuis, is het volgens de dokter een gevalletje artrose (of zoiets). Bewegen is een goede manier om de zaak soepel te houden. Dus voorwaarts en niet ‘mauwen’.

Na een donkere start begint langzaam het ochtendgloren. Doordat er in de lucht geen neerslag zit, zijn er diverse mooie vergezichten te genieten. Wel is het zaak om eerst stil te staan, alvorens men gaat rondkijken. Geregeld bekeek ik de omgeving vanuit een heel laag oogpunt dan normaal. Gelukkig zonder blessures. Via Noorbeek en St. Martensvoeren wordt Val Dieu gehaald. In het ‘restaurantje’ geniet ik van koffie en een lekker stuk Limburgse vlaai, waarna in de kerk de gelegenheid is om samen in een korte bezinning het Pelgrimsgebed te doen. In de aanwezige kerststal staat nog geen kribbe. Het goede gebruik is dat het ‘kindeke Jezus’ pas in de kerstnacht in de kribbe wordt gelegd. Tja, …. vroeger.

Hierna wordt de weg vervolgd richting Bolland (Zouden hier de gebroeders vandaan komen?) en de tweede stop, het kerkje van Noblehaye. Naast de broodnodige boterhammen met pindakaas, werd ook hier nagedacht en gezongen over het komend Kerstfeest. Na nog enkele huishoudelijke mededelingen m.b.t. de mogelijkheden in Soumagne iets warm te eten, kon men kiezen tussen twee routes. De honden, waarover op de site werd gewaarschuwd, zagen de bui al hangen met zoveel wandelaars en waren blijkbaar met de staart tussen de benen verdwenen.

Vorig jaar heb ik die hondenetappe gehad, dus vandaag neem ik de andere mogelijkheid via Herve en Josse, uiteraard niet geheel uit eigen belang. De route langs de honden was steil en vandaag dus zeker glibberig en dan was daar nog de mogelijkheid om natte voeten te krijgen. Niets voor mij dus. Richting Herve en Josse werd het dus, al liep ik bijna in Herve de verkeerde richting in. In de sneeuwbuien leek het allemaal op elkaar. Uiteindelijk bracht ook deze route mij in Soumagne. In het overvolle café Retro genoten van een kopje koffie en een kop tomatensoep.

Na deze interne opwarming op pad voor de laatste 10 km, maar wel de meest zware kilometers. Al snel na het dorp worden weer de besneeuwde voetpaden opgezocht. Eigenlijk best wel mooi, maar ….. Aangekomen op een besneeuwde asfaltweg besluit ik deze te volgen. Even geen bevroren knobbels. In de hoofdstraat van Olne heb ik enige twijfel. Blijf ik de asfaltweg volgen zoals vorig jaar, of volg ik de officiële route. Benieuwd hoe de laatste eruit ziet, duik ik weer een onduidelijk sneeuwpad in.

In het begin goed te doen, maar dan … behoorlijk steil omlaag. Zelfs in de zomer zou men daar klimijzers nodig hebben, laat staan in deze barre winter. Had ik toch maar de grote weg gevolgd. Ik kwam handen tekort om me vast te houden. Het was goedbeschouwd levensgevaarlijk. Na een aantal keren onderuit te zijn gegaan, gelukkig heelhuids de voet van de helling bereikt. In de beschrijving staat: “Via een trappenpad dalen we af naar het riviertje.” Beter is “…. glijden …”.

Via een mooi binnenpad tussen de huisjes door, waar ik ook nog even de verkeerde afslag nam, kom ik uiteindelijk in Nessonvaux. Tijd voor Palmpje. Helaas, geen Palm maar een Leffe maar dit equivalent smaakte ook prima. Van een dame die niet meer verder kon, hoorde ik dat de bussen het plateau van Banneux niet konden bereiken door de gladde wegen en nu naar Pepinster werden gedirigeerd. Goede raad was nu duur. Met wat digitaal kunst- en vliegwerk werd telefonisch contact gelegd met de organisatie, die gelukkig konden vertellen dat dit (op dit moment nog) niet van toepassing was.

Profiel van de route.

M.a.w., in de duisternis moesten de resterende 5 km er aan geloven. De bedoeling was via een bospad door het bos van Fraipont richting Banneux. Maar ook op dit stukje heb ik de ‘gewone’ weg genomen. Door de duisternis en de gladheid heb ik het risico niet genomen en dezelfde route als vorig jaar genomen. In Fraipont zelf lag de meest steile klim van de hele tocht te wachten. Met al die sneeuw op de weg was het verdomd moeilijk lopen. Het decor daarentegen was prachtig; de diverse kerstverlichtingen sierden vele huisjes.

Boven aangekomen restte nog een stukje bos langs het “Centre de Réeducation”, een soort Lubberiaans kampement. Ook dit, normaliter trieste oord, had nu zelfs iets sprookjesachtig. De omheining zat helemaal dicht van de sneeuw en daarboven straalde diverse oranje neonlampen. De laatste kilometers gingen niet zoals ik had bedacht. Normaal gesproken moest men aan het einde van het bos linksaf, een smal bospad volgen dat uitkwam voor de ingang van het heiligdom.

Bij het verlaten van het bos zat een groepje wandelaars in een bushokje. Op mijn vraag of ze op de bus wachtten, zei men dat een hen niet verder kon zonder de fysieke ondersteuning van anderen. Je zou dan al snel zeggen: “Dan bel je toch een taxi!” Maar die chauffeur ziet je al aankomen. Met dit weer en deze gesteldheid van de wegen zou dat bijna zelfmoord zijn geweest. Het bospad was ook geen optie, want men kon niet naast elkaar lopen. Ik vertelde hen van mijn aangepaste route van vorig jaar: gewoon de brede weg volgen tot aan de grote weg. Vandaar kon men de finish zien liggen. Uiteindelijk was dit 400 meter meer. Dit voorstel werd gekocht en gevijven werden de laatste 1,5 km weggewerkt. Drie man breed over de weg en ik erachter met wat lampjes voor het achteropkomend verkeer.

Rond 19.00 uur waren we binnen. De H. Mis was inmiddels afgelopen. Omdat de eventuele bussen pas om 20.00 uur zouden vertrekken, eerst nog even enkele kaarsjes gaan opsteken. Flarden beelden van personen schieten dan zo door je hoofd. Heel stil was het en toch heel indrukkwekkend. In het restaurant nog wat nagepraat over deze – nog meer – barre versie onder het genot van wat 7-Up’s (cola was op) en een schaaltje gemengd fruit. Het was nog steeds niet zeker dat de bussen Banneux zouden bereiken, totdat rond 19.30 uur de verlossende mededeling werd gedaan: de bussen waren gearriveerd. Eenieder slaakte een zucht van verlichting, want een aanvullende etappe van zo’n 6 km naar Pepinster werd nu niet direct in dank aanvaard.

De terugreis was verder zonder problemen. Wel moesten enkele wandelaars wachten op een tweede bus. Deze heeft wel de parkeerplaats in Banneux gehaald, maar was daarna niet meer van zijn plek te krijgen. Hoe dit ongemak verder is opgelost, is mij niet bekend. In Margraten stopte de bus alleen op de grote weg, zodat we nog even al lopend konden ‘genieten’ van het weer. Dat het hier ook stevig had gesneeuwd, was te zien aan het sneeuwpakket op de auto. Ook de reis terug naar huis gaf verder geen problemen. Met een slakkengangetje van gemiddeld 45 km/h parkeerde ik de auto rond 00.15 uur op de oprit.

Moe maar voldaan en moeilijk in slaap komend door de dubbele koffie expresso en cola bij een tankstation onderweg, ben ik uiteindelijk ingedommeld. Volgend jaar? Zou het NOG erger kunnen ? In ieder geval heeft mijn linkervoet het prima gedaan. Totaal geen probleem. Zelfs na een kort nachtje slapen heeft hij zich niet gemeld. Zouden die kaarsjes dan toch ……..?