Winterserie w.s.v. Wandelvreugd

	Datum:	8 februari 2020
	Naam:	Winterserie
	Organisator:	w.s.v. Wandelvreugd
	Plaats:	Wijk en Aalburg
	Aantal km’s:	25
	Duur ±:	5
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Wat doen we?

Zaterdag wordt de laatste dag die wandelwaard is. Daarna wordt voor vele dagen hel en verdoemenis voorspeld door de diverse wijsneuzen in de meteorologie. Dus vroeg op pad voordat de zondvloed losbreekt. In het startlokaal is het goed druk en ik kan aansluiten bij de wachtrij in de opkamer. Ik heb nadien gehoord dat er mensen buiten in de rij hebben gestaan om in te schrijven. OEPS!

Toch ben ik al om 08.45 uur op pad, al staat 09:00 uur als starttijd in de folder. Nog even een plaatje van de finish – daar moet ik tenslotte naar toe – en ik ben weg. De tochten van Wandelvreugd hebben één handicap: het dorp wordt omringd door water, waardoor je zowat bij iedere tocht de eerste en laatste kilometers weer terug ziet komen. Daar komt nog bij dat er één wegvak inzit dat één of tweemaal  genomen wordt op een smalle fietsstrook. Helaas hebben de automobilisten geen idee wat het betekend dat de plooien in je wandelbroek eruit gereden worden. Op de 25 km heb ik daar alleen maar halverwege één keer last van.

Iets te groot voor mijn nood.

Het begin gaat linea recta naar de grote rotonde west van het dorp, waarna we afslaan richting het zuiden, de Maas over. Hebben we die overgelopen (zwemmen zit er nu even niet in) gaat het richting Heusden-Vesting. Mijn gedachten wringen zich – door het gevoel in mijn darmen – in één bepaalde richting: waar is een toilet? In een bos kan ik me wel redden, maar om nu op de stadswallen het gevoel te laten verdwijnen ??? Dus moet ik van de route af en ga naar het ‘centrum’ van de metropool, op zoek naar een horecabedrijf dat al open is. De eerste 3 liggen nog op één oor, bij de vierde zijn ze al actief om het tafelzilver op te poetsen. Gelukkig mag ik op zoek naar het kleinste kamertje.

Geen ‘Floris’ te vinden.

Opgelucht zoek ik de route weer op en breng een bezoekje aan de restanten van kasteel Heusden. Vanaf de uitkijktoren zie ik de nestor van de Bossche 100 voorbij stiefelen. Ergens op de wallen (de Heusdense wel te verstaan) heb ik hem bereikt en gezamenlijk wandelen we verder over de wallen. Omdat we toch wel weer ergens de Maas over moeten steken, is de route simpel: fietspad aflopen en op het einde linksaf. Zaak is wel dat het pontje er ligt, anders krijgen we natte voeten. We passeren een buizenfabriek waar ik wat foto’s maak en Jo rustig doorwandelt. Plots zie ik het pontje aan de overkant vertrekken en moet ik een eind looppassen om niet alleen aan deze zijde van de Maas achter te blijven. Als laatste veergast stap ik op het pontje, waarna dit vertrekt naar gene zijde. De snelheid van het pontje heeft – blijkt nadien – geen afbreuk gedaan aan ons ‘hoge’ tempo: 5 km/h.

Jo, Wil en – niet op de foto – ik!

Aan de overzijde gaat het ontstane wandelpeloton richting Nederhemert-Zuid en kasteel Nederhemert. Bij deze namen krijgt de schrijver immer wat maagpijn. De lopers van de Bossche 100 weten wel waarom. Bij een kleine ouderwetse speeltuin is de eerste en enige rust op 12,5 km. Het weer is prachtig en kunnen we buiten op een bankje ons lunchpakket en een kop koffie wegwerken. Hier komt na enige tijd mijn wandelmaatje Wil1956 aanlopen. Het weerzien na de nodige maanden doet goed. Samen hebben we diverse Kennedymarsen weggewerkt.  Inmiddels is de rij wachtenden voor een koffie behoorlijk gegroeid en moet Wil – mede door de lange babbel – achteraan sluiten. We nemen afscheid en gaan verder. Weldra komt de drukke verkeersweg waar het goed oppassen is. Bij de waterkering “De Kromme Nol” heeft Wil ons weer bijgehaald en gedrieën gaan we verder.

Het begint te stormen.

We naderen Wijk en Aalburg waar we – denken we – wat door de straten van het dorp worden geloodst; een soort sightseeing. Jo heeft geluk; hij zit op de 20 km route; Wil en ik op de 25 km route. Met de finish in zicht gaat Jo met een klein lusje naar het einde. Wij krijgen nog een lus van 5 km voor de kiezen; en dat terwijl we toch zo dicht bij het eindpunt zaten. Zo gaan we toch maar op pad voor de laatste kilometers. Het is nog steeds droog, maar de gevoelstemperatuur is erg laag, zeker als het waait. Want dat doet het in het polderlandschap waar we doorheen lopen. Op zeker moment is de kerktoren – naast de start – niet meer te zien. We hebben in ieder geval genoeg tijd om herinneringen op te halen met het grote voordeel dat we in no-time de bebouwde kom van Wijk en Aalburg weer binnenwandelen.

Nog even een dwarrel door het dorp en nog net voordat het gaat regenen stappen we het finishlokaal binnen. Na een drankje op de goede afloop, gaat eenieder rond 15:00 uur  op weg naar huis. Ondanks de drukke verkeersweg, een mooie tocht met wéér nieuwe plekjes en paadjes. Jo en Wil, dank voor jullie gezelschap.