Maas en Vilt mars

	Datum:	30 juni 2019
	Naam:	Maas en Vilt mars
	Organisator:	wsv  ‘n Eindje Um
	Plaats:	Oeffelt
	Aantal km’s:	42
	Duur ±:	10 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Startlokatie in Oeffelt

Misschien wat laat, maar ik wil toch nog iets schrijven over deze tocht. De oorzaak om hier te gaan lopen was mijn wandelmaatje voor de N4D 2019, Johan’ en de inmiddels bekende processierups.

Johan had vrijdag een zware dag en zegde onze trainingsmars voor de zaterdag in Lieshout af. Een verstandig besluit. Voor mij om naar een omgeving te gaan met minder eikenbomen in het landschap; de keus viel al snel op Oeffelt. En daar heb ik geen spijt van gehad.

De start voor de 40 en 50 km was al om 06:00 uur. Lekker vroeg, om zo de hitte van de middag voor te blijven. Ik schreef in voor de 40 km en nam – voor de zekerheid -ook de route voor de 30 mee op zak. Na een kop koffie vertrek ik rond 06:10 uur.

Is het regiment al zó oud?

Al vrij snel worden we door een oud stroomgebied van de Maas geleid. Van de rivier de Maas is weinig meer over. Aan enkel enkele plassen in de omgeving is nog te zien waar hij vroeger heeft gelopen. De eerste rust bij een landbouwmechanisatiebedrijf laat ik voor wat ie is en stiefel lekker door. Ergens op een dijk wordt het, zo te zien, een oude belangrijke route: de Via Valentiniana. Wat mij aansprak was de strakke Romeinse helm. “Waar ken ik die nou van?”

Door de uiterwaarden gaat het naar de verkeersbrug over de Maas die we oversteken. Een gevoel van “thuiskomen” viel over mij toen ik de overkant bereikte; gek hè.  😊
Vroeger maakte deze brug deel uit van het “Duits lijntje”, een spoorweg van Boxtel, via Gennep naar Duitsland.

Na de spoorbrug gaat het richting het noorden om vóór het riviertje de Niers  richting Duitsland te gaan. In de buitenwijken van Gennep gaat het nog bijna verkeerd. Twee wandelaars voor mij gaan al pratend rechtdoor en ik . . . . . . . .  volgde blind. Gelukkig worden we al snel teruggeroepen. De route voert de wandelaars nu door een mooi stukje natuur. Bij een schitterend meertje met kwakende kikkers en een rustbank, hou ik een kwartier rustpauze. Zo’n 13 km zitten erop en het is 08:45 uur.

Restanten Duits lijntje

Na mijn rust volgen we het oude spoorlijntje. Hier en daar heeft men nog stukken spoorlijn laten liggen. Het is er i.i.g. lekker koel, zo onder de bomen. Bij een boerderij is de tweede officiële rustpost. Hier vul ik mijn drinkflessen weer vol om vervolgens rustig door te stappen.

Bij het Duitse plaatsje Hommersum bij een Mariakapel wordt de Duitse grens overgestoken. Je kunt wel zien dat het niet Nederlands is; de bouw van de huizen, de landerijen, het straatmeubilair, maar het is wel lekker wandelen. Weer eens wat anders.

Bij een duidelijke kruising gaat het linksaf om vervolgens rechtsaf te slaan. Deze Römerweg  noch links noch rechts bomen aan de kant van de weg. Het is inmiddels 10:00 uur geweest, de weg is zo’n 1,5 km lang en dus wordt een kleine aanslag op het lijf gepleegd. Gelukkig kan ik aan het eind een mooi rustig plekje vinden op “bij te tanken”.

Heerlijke tuinrust

Het volgende oord waar een officiële rustplaats is heet Kessel. Dit wordt bereikt via een rustige weg door weilanden en landerijen; echt genieten dus. In Kessel heeft het Gasthaus Stoffelen zijn deuren geopend. In een schaduwrijke achtertuin is het goed toeven. Hier leg ik ook de twee routes naast elkaar om te zien waar ik eventueel kan switchen. Het eind van dit onderzoekje is dat ik veroordeelt ben om de 40 km te blijven volgen. De 30 km-route is in geen velden of wegen te bekennen.

Dan maar de 40km. We verlaten Kessel en volgen het riviertje de Niers in zuid-westelijke richting. In de Maasstraße hebben twee jongentjes een “zwarte” verzorgingspost ingericht. Een stoel, koud water en een lekkere babbel houden mij wat langer vast dan de bedoeling is. Maar ja, wat doe je zoal voor twee blije gezichtjes.

Na mijn vertrek kom ik aan op de kruising die ik vanochtend al heb gepasseerd. Ik zie nog net een dame met een wit papier de weg met totaal geen schaduw en zonder op mijn eigen papiertje te kijken sla ik links af. Terwijl ik nog rondkijk en me verbaast over deze “bekende weg”, begint het stiekem te knagen: er staat toch echt “Links af”. Aan het eind van de 1,5 km lange weg kom ik weer aan op mijn bekende rustplekje van vanochtend.

Hier klopt iets niet. Er zijn in velden of wegen geen wandelaars te bespeuren: ik zit nu echt fout. Ik heb er al 31 km opzitten en ben een heel eind van de finish. Na een gedegen kaartstudie neem ik de beslissing: plan de kortste route van mijn huidige locatie naar de finish. Met de tegenwoordige mobieltjes is dat een ‘piece of cake’. 11,3 km scheiden mij nog van mijn auto.

Via een mooi strak fietspad langs de Hassumerstraße, waar het mooi tempo lopen is, kom ik uiteindelijk weer aan in Hommersum. Hé, dat klinkt bekend. In Hommersum volg ik het riviertje Kendel en kom uiteindelijk uit bij een bruggetje waar heel vroeger . . . .  ja ja, je raadt het al . . . de treinen van Boxtel naar Duitsland reden. Ook zie ik de eerste wandelaars weer op de route. Bingo!

Vergane glorie

Het is nu één rechte lijn naar de finish. Halverwege ga ik even van de route af om mijn waterflesjes weer te vullen, waarna het snel bekeken was. Alleen in Gennep was een kleine détour i.v.m. een verbouwing van een fietspad en tunnel. Hier staat nog een oude locomotief, die vroeger waarschijnlijk dit spoorlijntje veel heeft beredeb Nog 2 km te gaan. Eén kilometer voor de finish toch nog een kleine terugslag: kramp in mijn linker kuit. Stoppen, insmeren met magnesiumolie en rustig de kuit vibrerend masseren alsof je een plastic zakje met stevige yoghurt in je hand hebt. (Een geleerde ervaring uit de Heuvellandvierdaagse in Limburg.)

Uiteindelijk rond 16:15 uur de finish mooi binnen de tijd bereikt. Een mooie voorbereiding voor Nijmegen en ‘last but not least’ een mooie wandeltocht met prachtig weer.