sv De LAT – Herfsttocht Berg en Dal

	Datum:	12 oktober 2013
	Naam:	Herfstdagtocht Berg en Dal
	Organisator:	sv de LAT
	Plaats:	Berg en Dal
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	9,5
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Het zou volgens de weerprofeten een natte zaterdag worden. Maar na een hele dag regen in Houten begin dit jaar, ben ik niet meer zo gauw uit het veld te slaan. Wel werden op voorhand de lage wandelschoentjes ingewisseld voor de hoge kisten: ervaring! Om 06.00 uur in de regen op weg naar Berg en Dal: een oude, vertrouwde omgeving uit een lang vervlogen tijd i.c. de jaren 60 uit de vorige eeuw. (Ik zal maar niet neerschrijven wat nu plotsklaps door het hoofd schiet.) Ruim op tijd ben ik ter plaatse en kan het ijzeren ros vooraan bij de ingang kwijt. Dat scheelt weer wat meters als ik weer binnen ben. Op het terras is Herwin druk in de weer met de drank en de voeding. “Zou hij NIET gaan lopen?”

Binnen bij het aanmelden wordt ik direct herkend. “Nou moet ik toch echt gaan oppassen. Als ze me hier al kennen ………?!” Er is ruim tijd voor een kop koffie en een babbeltje links en rechts. Helaas hebben enkele W4W-wandelpartners het laten afweten: de weergoden hadden grote indruk gemaakt. Maar ……………. bij aankomst in Berg en Dal was het inmiddels gestopt met regenen en tot grote vreugde van eenieder heeft het verder die dag niet meer geregend. Hoogstens dat een enkele boom zijn verzamelde regenwater druppelsgewijs liet vallen.

Om 07.30 uur gaan we op weg; vandaag dus de officiële 40 km-route, i.p.v. een eigengemaakte 40 km-route. En na 500 meter weet ik het weer; al snel gaat het trappetje op, trappetje af, hellinkje op, hellinkje af. Veel bekende en minderbekende plekken gaan we voorbij. Over de bossen en velden ligt een lichte deken van ochtendmist, wat kan betekenen dat de onverharde bosroute wel eens glad kan zijn.

Meestal heb ik in deze contreien een nordic-stok bij me. Maar helaas, de eerste ben ik kwijtgeraakt bij een vorige LAT-tocht, de tweede is achtergebleven op de ‘slagvelden’ van de Heuvellandvierdaagse. Dus het is dubbel uitkijken vandaag. Een valpartij is het laatste waar ik op zit te wachten. Na zo’n 5 km slaat het noodlot toe bij een wandelaar uit mijn woonplaats. Hj heeft zijn enkel verzwikt en komt niet meer vooruit. Hij moet zich laten ophalen.

Het wemelt van de paddenstoelen in het bos: grote, kleine, rode, witte, snotachtigen, groepjes en groepen. Als ik die allemaal op de digitale plaat moet vastleggen, ben ik over een week nog bezig. Ik moet dus meer selectiever te werk gaan. De hellingen maken het me wat dat betreft makkelijk: veel oog voor de schimmels heb ik dan niet. Zo gaan o.m. de Duivelsberg aan mij voorij. Hier passeer ik het restaurant, waar ik in 2004 voor het eerst na jaren weer een biertje heb gedronken.

Bij de eerste wagenrust in een boerenschuur is het erg rustig. Ondanks dat de verzorgsters in de schuur hun lekkers aanbieden, staan ze toch nog te vernikkelen van de kou en zijn blij dat er weer werk aan de winkel is. En zie, ondanks de sombere weersvoorspellingen van allerlei weersprofeten, begint de zon te schijnen. Dit maakt het allemaal nog leuker!

Na wat omzwervingen langs o.m. de Canadese Begraafplaats, boeren erven met prikkeldraad en …. ja, daar is ie weer … de Zevenheuvelenweg, komen we aan in Groesbeek. Hier wordt ik ingehaald door Coert en Fokko, die extra (krijt-)pijlen aan het zetten zijn, omdat het gisteren hier nog flink regende.

De zon valt met prachtige stralen door het bladerdak en beschijnt zo de lopers die door het bos lopen. Na deze feeënrijke doortocht, passeren we de restanten van de intocht van de Nijmeegse Vierdaagse 2013. Een enkele gladiool heeft deze intocht niet gehaald en staat zodoende troosteloos alleen in het veld.

De rust is dit jaar niet in het bekende café (failliet?) maar in de kantine van de Bredewegse voetbalclub Rood-Wit. Hier neem ik een kop tomatensoep en een cola en werk ik mijn lunchpakket naar binnen, waarna ik weer opstap. Inmiddels gaan vele ultra-lopers mij nu passeren. Chapeau voor deze dames en heren: om 40 of 60 km hardlopen, je moet maar durven. (Oh nee, die kreet is van Defensie).

Via de bossen en hellingen van de St. Jansberg wordt de voorlaatste wagenrust bereikt. Hier staa Coert alle lopers ten dienste achter de verzorgingstafel. Een valpartij dwong hem uiteindelijk om het rustig aan te doen. De bossen waar we nu nog doorheen moeten, zijn ook rijk bedeeld door Moeder Natuur; overal paddenstoelen.

Nu passeren ook de “gewone” wandelaars van de 60 km mij. Die zijn deze ochtend op dezelfde tijd gestart. (slik) De laatste wagenrust wordt weer bemand door de dames van de eerste wagenrust in de boerenschuur. Gelukkig is het nu ietsje meer aangenaam dan vanochtend.

Vanaf hier is het nog zo’n 7 km en als ik goed doorstap ben ik mooi om 17.00 uur binnen. En ondanks dat vele paddenstoelen proberen dit edele streven om zeep te helpen, kom ik om 16:59:40 uur binnen. Voldaan meld ik me af en ontvang ook nog een oorkonde, medaille en de broodnodige stempel. Het is een prachtige dag geworden en dit laat weer eens zien dat blindelings vertrouwen op weermannen, je weer een mooie tocht door de neus zou hebben geboord.

Sv De Lat, van harte bedankt voor deze schitterende herfstwandeltocht. Was er dit jaar geen fotowedstrijd? 🙂